Grecia clásica: Diferenzas entre revisións

Explorar o historial de forma interactiva

← Edición máis vella Edición máis nova →

Contido eliminado Contido engadido

En liña

Revisión como estaba o 27 de novembro de 2018 ás 09:14

Historia de Grecia
Grecia prehelénica
	Prehistoria de Grecia
-3200	Civilización cicládica
-2700	Civilización minoica
-1550	Civilización micénica
Grecia antiga
-1200	Idade escura
-800	Época arcaica
-510	Época clásica
-323	Época helenística
-146	Grecia romana
Grecia medieval
330	Imperio bizantino
1202	Cuarta cruzada
1453	Grecia otomana
Grecia contemporánea
1799	República das sete illas
1822	Guerra de independencia
1832	Reino de Grecia
1936	Réxime do 4 de agosto
1941	Ocupación
1946	Guerra civil
1967	Ditadura dos coroneis
1974	República helénica

Chámase Grecia clásica a un período da historia da Grecia antiga que corresponde os séculos V e IV a.C. A este período sucedeulle o período helenístico.

Lugar de nacemento das ideas que configuraron occidente. Inclúe territorios da actual Grecia e países limítrofes: República de Macedonia e sobre todo, Turquía. Moitas das cidades e lugares da literatura clásica grecolatina (Troia, Esparta, Atenas, Minos, Knosos, Creta, Chipre, Mileto etc.) son hoxe recoñecibles ó longo da xeografía deste territorio mediterráneo, e algúns mesmo son localizables e resisten o paso do tempo.

Acontecementos históricos

Guerras Médicas

Dende mediados do século VII a.C., os xonios de Asia Menor estaban en estreito contacto coa veciña Lidia e adquiriran un gran desenvolvemento económico e cultural; pero a chegada dos persas dende Oriente a Asia Menor causou un grande impacto nos pobos gregos da costa. Para manter os seus privilexios sociais e económicos os cidadáns impuxeron leis restritivas de acceso á cidadanía aos que non o eran (metecos, estranxeiros, escravos).

Moitos xonios non se someteron ás tiranías impostas polos persas e fuxiron a Occidente, onde fundaron novas colonias. Cara ao 500 a.C. os xonios subleváronse contra o imperio persa e pediron axuda aos gregos do outro lado do Exeo; tras varios anos de guerra foron sometidos e duramente castigados. Os reis de Persia, decididos a evitar novas revoltas, emprenderon a conquista de Grecia.

Primeira guerra Médica (490 a. C.).

Os atenienses dirixidos polo xeneral Milcíades rexeitaron o ataque do rei Darío na chaira ática de Maratón.

Segunda guerra Médica (480 a. C.)

Dez anos despois os persas fixeron unha nova invasión de Grecia con enormes efectivos, a acción conxunta da maioría dos gregos, con Atenas e Esparta á cabeza, logrou a liberación de Grecia: batalla terrestre de As Termópilas, co rei espartano Leónidas á fronte, e batallas navais de Salamina, dirixida por Temístocles, e de Platea.

Ao rematar as Guerras Médicas, Atenas e as cidades xonias crearon unha alianza, a Liga Marítima Délico-Ática, con sede na illa de Delos, para defenderse de futuros ataques persas. Ao cabo de pouco tempo, esta alianza transformouse nun imperio ao servizo dos intereses atenienses.

Así mesmo, Atenas comezou a reconstrución do Acrópole, a construción dos Longos Muros dende Atenas ao porto do Pireo, deuse un gran desenvolvemento da vida literaria e artística e houbo unha grande afluencia de intelectuais e pensadores que acudían á cidade procedentes doutros lugares de Grecia.

A Democracia Ateniense: Pericles.

O progreso democrático foi rápido debido ao papel desempeñado polas clases populares na súa vitoria sobre os persas. Pericles e Efialtes introduciron reformas constitucionais polas que o pobo asumiu maiores responsabilidades na Asemblea e os Tribunais populares, os membros das institucións recibían remuneración salarial, o Consello aristocrático e o Areópago perderon poder político. Deste modo Atenas robusteceu a súa democracia e mantivo a supremacía sobre o resto de Grecia, debido ao seu poderío naval.

O imperialismo ateniense propiciou o afastamento do perigo persa, seguridade na navegación, unidade entre os gregos do Exeo (unidade monetaria, xurídica, política, cultural, lingüística...), pero tamén suprimiu a autonomía dos aliados e entrou en conflito cos intereses comerciais dos aliados de Esparta: Corinto e Megara.

Guerra do Peloponeso

O enfrontamento entre a Liga Délico-Ática (Atenas e os seus aliados) e a Liga do Peloponeso (Esparta e os seus aliados) foi o máis longo e cruento que padeceron os gregos. Ao seu termo, Grecia quedou esgotada e iniciou un proceso continuado de decadencia.

Esparta impuxo a súa hexemonía sobre os gregos e instaurou gobernos oligárquicos, en Atenas o goberno dos Trinta Tiranos instaurou un réxime de terror que propiciou a volta da democracia.

Filipo e Alexandre

Nese momento entrou en escena unha nova potencia: a Macedonia de Filipo II, rei enérxico, tenaz e intelixente. En poucos anos reorganizou o seu reino e venceu os seus opositores, encabezados por Atenas, na batalla de Queronea (338 a.C.). Dende entón, os gregos perderon a súa independencia política e estiveron baixo a autoridade dos reis macedonios.

Macedonia impúxose con facilidade en Grecia debido á crise das polis, con continuos conflitos internos e externos, agudización das loitas entre ricos e pobres e desinterese por participar na política.

Tras o asasinato de Filipo II, o seu fillo Alexandre sufocou os levantamentos dalgunhas cidades gregas contra Macedonia e dirixiu o seu exército contra o Imperio Persa tras cruzar o Helesponto. No curso de once anos, Alexandre o Grande derrotou os persas nunha serie de impresionantes vitorias: Gránico, Isos, expedición a Exipto, Gaugamela... Tras a toma de Persépolis iniciou unha grande expedición cara ao Leste para coñecer os límites do seu enorme imperio, que se estendía dende os Balcáns ata Afganistán e dende Exipto ao Indo.

Na organización e administración do seu imperio Alexandre mostrou unha grande amplitude de miras: baixo a súa inspiración produciuse a fusión da cultura helénica e a dos pobos conquistados, a adopción de ritos e cerimoniais autóctonos, a fundación de cidades con vistas a fomentar o estilo grego de vida e a mellora das vías de comunicación co fin de potenciar as actividades económicas. A súa temperá morte aos 33 anos frustrou a realización de maiores empresas.

Véxase tamén

Outros artigos

Grecia antiga

Este artigo sobre historia é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.

@@ Liña 27: / Liña 27: @@
 O progreso democrático foi rápido debido ao papel desempeñado polas clases populares na súa vitoria sobre os persas. Pericles e Efialtes introduciron reformas constitucionais polas que o pobo asumiu maiores responsabilidades na Asemblea e os Tribunais populares, os membros das institucións recibían remuneración salarial, o Consello aristocrático e o Areópago perderon poder político. Deste modo Atenas robusteceu a súa democracia e mantivo a supremacía sobre o resto de Grecia, debido ao seu poderío naval.
-O imperialismo ateniense propiciou o afastamento do perigo persa, seguridade na navegación, unidade entre os gregos do Exeo (unidade monetaria, xurídica, política, cultural, lingüística...), pero tamén suprimiu a autonomía dos aliados e entrou en conflito cos intereses comerciais dos aliados de Esparta: Corinto e Megara.
+O imperialismo ateniense propiciou o afastamento do perigo persa, seguridade na navegación, unidade entre os gregos do Exeo (unidade monetaria, xurídica, política, cultural, lingüística...), pero tamén suprimiu a autonomía dos aliados e entrou en conflito cos intereses comerciais dos aliados de Esparta: [[Corinto antiga|Corinto]] e Megara.
 === Guerra do Peloponeso ===