Emilio Eduardo Massera: Diferenzas entre revisións

Emilio Eduardo Massera
	;
Biografía
Nacemento	19 de outubro de 1925 ; Paraná, Arxentina
Morte	8 de novembro de 2010 (85 anos); Buenos Aires, Arxentina
Causa da morte	Morte natural (Ictus )
Chefe do Estado Maior Geral da Marinha (pt)
	6 de decembro de 1973 – 15 de setembro de 1978
Datos persoais
País de nacionalidade	Arxentina
Educación	Military Naval School (en) ; Escola das Américas
Actividade
Ocupación	político , oficial
Período de actividade	1942 - 1978
Lingua	Lingua castelá
Carreira militar
Rama militar	Armada Argentina (pt)
Rango militar	almirante
Outro
Condenado por	Crime de lesa humanidade
	Premios (1977) Gran Cruz del Mérito Militar con distintivo blanco; (1977) Condecoración Protector de los Pueblos Libres General José Artigas ;
	Sinatura

Explorar o historial de forma interactiva

← Edición máis vella Edición máis nova →

Contido eliminado Contido engadido

VisualTexto wiki

En liña

Revisión como estaba o 4 de setembro de 2018 ás 07:40

Emilio Eduardo Massera, nado en Paraná o 19 de outubro de 1925 e falecido en Buenos Aires o 8 de novembro de 2010, foi un militar arxentino. Entre 1976 e 1981 formou parte, xunto con Jorge Rafael Videla e Orlando Ramón Agosti, da xunta militar que depuxo á presidente María Estela Martínez de Perón e gobernou de facto a Arxentina durante o autodenominado Proceso de Reorganización Nacional.

Carreira militar

Massera ingresou na Escola Militar da Armada en 1942; tras o seu egreso en 1946 sería alumno da Escola das Américas e do Interamerican Defence College de Washington, onde se formaría en guerra antisubversiva. De regreso á Arxentina, escalou rangos na xerarquía da Armada ata ser nomeado capitán da fragata ARA Liberdade. O 23 de agosto de 1974 obtivo o grao de almirante, tras o retiro forzoso de boa parte da oficialidade da Armada Arxentina, tras o cal foi nomeado comandante en xefe da mesma.

Ditadura

O 24 de marzo de 1976, Massera liderou xunto con Videla e Agosti o movemento golpista que derrocou á viúva de Perón, á fronte do goberno nacional desde o falecemento deste. Foi un dos principais promotores do plan de guerra sucia co que a ditadura continuou a persecución dos movementos revolucionarios—peronistas ou marxistas— e de toda forma de disidencia política. En 1977, o almirante declarou:

La crisis actual de la humanidad se debe a tres hombres. Hacia fines del siglo XIX, Marx publicó tres tomos de El Capital y puso en duda con ellos la intangibilidad de la propiedad privada; a principios del siglo XX, es atacada la sagrada esfera íntima del ser humano por Freud, en su libro La interpretación de los sueños, y como si fuera poco para problematizar el sistema de los valores positivos de la sociedad, Einstein, en 1905, hace reconocer la teoría de la relatividad, donde pone en duda la estrutura estática y muerta de la materia

declaración ao diario La Opinión, 25/11/77

O silenciamento da difusión de "ideas opostas á civilización occidental e cristiá" redundou na desaparición dunhas 30.000 persoas de distintos graos de militancia política, incluíndo un importante número de sacerdotes e monxas terceiromundistas, a pesar do cal a relación de Massera coa Igrexa católica foi sempre excelente. A Escuela Superior de Mecánica de la Armada (ESMA), baixo a dirección de Massera, foi un dos Centros clandestinos de detención máis grandes do país, onde se encarcerou sen xuízo previo, torturou e asasinou a miles de prisioneiros. Tamén subordinado de Massera era o capitán Alfredo Astiz, alcumado o anxo louro, que operou como infiltrado nas organizacións de protesta, entre elas as Nais de Praza de Maio.

Xuízo e condena

Massera separouse do goberno o 16 de setembro de 1978, cando o triunvirato orixinal foi substituído polo encabezado por Roberto Viola. Tras o fin da ditadura, foi investigado polo organismo especificamente encargado da instrución sobre a guerra sucia e o terror de Estado, a CONADEP; O 16 de xaneiro de 1983, preséntase como candidato a Presidente da Nación polo Partido para a Democracia Social, pero o 21 de xuño do mesmo ano é detido polo Xuíz Federal Oscar Mario Salvi pola participación na desaparición do empresario Fernando Branca, esposo da amante do represor ^[1]; o 22 de abril de 1985 foi xulgado por violacións aos dereitos humanos, asasinato, tortura e privación ilegal da liberdade, e condenado a prisión perpetua e perda do grao militar. Con todo, o 29 de decembro de 1990 foi indultado polo entón presidente Carlos Saúl Menem, e recuperou a liberdade ata 1998, cando foi novamente posto en prisión preventiva por causas relativas ao secuestro e denegación de identidade a menores durante o seu goberno, e polo ditado de ordes de tortura, fusilamento, confinamento en centros clandestinos e afogamento no mar de prisioneiros vivos. A orde ditada pola xuíz María Servini de Cubría baseábase en que a apropiación de menores e os restantes cargos imputados están considerados delitos contra a humanidade, polo que non son obxecto de prescrición; a apropiación ilexítima de bens dos desaparecidos, pola que non fora xulgado en 1985, incluír no sumario. O caso de Massera deu pé a numerosas accións legais, que levaron en 2001 ao xuíz federal Gabriel Cavallo a declarar anticonstitucionais as leis de Punto Final e Obediencia Debida, que paralizaran os xuízos contra militares de rango inferior ao de coronel durante os 15 anos anteriores.

En 2004, tras o estalido dun aneurisma cerebrovascular, foi ingresado ao Hospital Militar de Bos Aires. As secuelas do mesmo levaron a que o 17 de marzo de 2005 fose declarado incapaz por demencia e se suspendesen as causas na súa contra, non sen antes ser condenado nalgunhas das causas. As ordes de extradición levantadas polos gobernos español, francés e alemán na súa contra atópanse suspendidas pola mesma razón.

Massera e P2

O nome de Massera figuraba na listaxe de 963 integrantes que a policía italiana atopou en 1981 ao investigar as accións da loxia masónica Propaganda 2, da que tamén foran membros Perón, José Manuel Guiñazú, José López Rega e numerosos industriais e políticos italianos, entre eles Silvio Berlusconi. A loxia, desde entón declarada ilegal polo goberno italiano e presuntamente disolta, estaba baixo a dirección de Licio Gelli, un antigo operador de Mussolini durante a Segunda Guerra Mundial logo encargado pola CIA de manter unha rede clandestina de operacións anticomunistas; Gelli coñecería a Massera a través de Carlos Alberto Corti, capitán da Armada e confidente deste último, e empregado o contacto para garantir a contratación dos multimillonarios gastos en equipamento militar—6.000 millóns de dólares en dous anos— e o control de parte da prensa a través da compra por parte da editorial italiana Rizzoli da arxentina Editorial Abril. A cambio, facilitaría as relacións de Massera co Vaticano e Estados Unidos, e proporcionado os medios para canalizar cara ao exterior o diñeiro obtido de subornos e malversacións do tesouro público.

Notas

↑ "http://www.24demarzo.gov.ar/html1983.htm". Arquivado dende o orixinal o 20 de novembro de 2007. Consultado o 13 de novembro de 2007. Ligazón externa en |title= (Axuda)

Véxase tamén

Bibliografía

Buongiorno, Piñeiro (1981). L'Internazionale dal Venerabile Licio, Andrea Barbieri et al.. Milan: Mondadori. ISBN.

Outros artigos

[1] "http://www.24demarzo.gov.ar/html1983.htm". Arquivado dende o orixinal o 20 de novembro de 2007. Consultado o 13 de novembro de 2007. Ligazón externa en |title= (Axuda)

[1]

@@ Liña 17: / Liña 17: @@
 == Xuízo e condena ==
-Massera separouse do goberno o [[16 de setembro]] de [[1978]], cando o triunvirato orixinal foi substituído polo encabezado por [[Roberto Viola]]. Tras o fin da ditadura, foi investigado polo organismo especificamente encargado da instrución sobre a ''guerra sucia'' e o terror de Estado, a [[CONADEP]]; O 16 de xaneiro de 1983, preséntase como candidato a Presidente da Nación polo Partido para a Democracia Social, pero o 21 de xuño do mesmo ano é detido polo Xuíz Federal Oscar Mario Salvi pola participación na desaparición do empresario Fernando Branca, esposo da amante do represor <ref>[http://www.24demarzo.gov.ar/html1983.htm http://www.24demarzo.gov.ar/html1983.htm]</ref>; o [[22 de abril]] de [[1985]] foi xulgado por violacións aos [[dereitos humanos]], asasinato, tortura e privación ilegal da liberdade, e condenado a prisión perpetua e perda do grao militar. Con todo, o [[29 de decembro]] de [[1990]] foi indultado polo entón presidente [[Carlos Saúl Menem]], e recuperou a liberdade ata [[1998]], cando foi novamente posto en prisión preventiva por causas relativas ao [[secuestro]] e denegación de identidade a menores durante o seu goberno, e polo ditado de ordes de tortura, fusilamento, confinamento en centros clandestinos e afogamento no mar de prisioneiros vivos. A orde ditada pola xuíz María Servini de Cubría baseábase en que a apropiación de menores e os restantes cargos imputados están considerados [[delito de lesa humanidade|delitos contra a humanidade]], polo que non son obxecto de [[prescrición]]; a apropiación ilexítima de bens dos desaparecidos, pola que non fora xulgado en 1985, incluír no sumario. O caso de Massera deu pé a numerosas accións legais, que levaron en [[2001]] ao xuíz federal Gabriel Cavallo a declarar anticonstitucionais as leis de [[Lei de Punto Final|Punto Final]] e [[Lei de Obediencia Debida|Obediencia Debida]], que paralizaran os xuízos contra militares de rango inferior ao de [[coronel]] durante os 15 anos anteriores.
+Massera separouse do goberno o [[16 de setembro]] de [[1978]], cando o triunvirato orixinal foi substituído polo encabezado por [[Roberto Viola]]. Tras o fin da ditadura, foi investigado polo organismo especificamente encargado da instrución sobre a ''guerra sucia'' e o terror de Estado, a [[CONADEP]]; O 16 de xaneiro de 1983, preséntase como candidato a Presidente da Nación polo Partido para a Democracia Social, pero o 21 de xuño do mesmo ano é detido polo Xuíz Federal Oscar Mario Salvi pola participación na desaparición do empresario Fernando Branca, esposo da amante do represor <ref>{{Cita web |url=http://www.24demarzo.gov.ar/html1983.htm |título=http://www.24demarzo.gov.ar/html1983.htm |data-acceso=13 de novembro de 2007 |urlarquivo=https://web.archive.org/web/20071120145605/http://www.24demarzo.gov.ar/html1983.htm |dataarquivo=20 de novembro de 2007 |urlmorta=si }}</ref>; o [[22 de abril]] de [[1985]] foi xulgado por violacións aos [[dereitos humanos]], asasinato, tortura e privación ilegal da liberdade, e condenado a prisión perpetua e perda do grao militar. Con todo, o [[29 de decembro]] de [[1990]] foi indultado polo entón presidente [[Carlos Saúl Menem]], e recuperou a liberdade ata [[1998]], cando foi novamente posto en prisión preventiva por causas relativas ao [[secuestro]] e denegación de identidade a menores durante o seu goberno, e polo ditado de ordes de tortura, fusilamento, confinamento en centros clandestinos e afogamento no mar de prisioneiros vivos. A orde ditada pola xuíz María Servini de Cubría baseábase en que a apropiación de menores e os restantes cargos imputados están considerados [[delito de lesa humanidade|delitos contra a humanidade]], polo que non son obxecto de [[prescrición]]; a apropiación ilexítima de bens dos desaparecidos, pola que non fora xulgado en 1985, incluír no sumario. O caso de Massera deu pé a numerosas accións legais, que levaron en [[2001]] ao xuíz federal Gabriel Cavallo a declarar anticonstitucionais as leis de [[Lei de Punto Final|Punto Final]] e [[Lei de Obediencia Debida|Obediencia Debida]], que paralizaran os xuízos contra militares de rango inferior ao de [[coronel]] durante os 15 anos anteriores.
 En [[2004]], tras o estalido dun [[aneurisma cerebrovascular]], foi ingresado ao Hospital Militar de Bos Aires. As secuelas do mesmo levaron a que o [[17 de marzo]] de [[2005]] fose declarado incapaz por demencia e se suspendesen as causas na súa contra, non sen antes ser condenado nalgunhas das causas. As ordes de extradición levantadas polos gobernos [[España|español]], [[francia|francés]] e [[Alemaña|alemán]] na súa contra atópanse suspendidas pola mesma razón.