Dorsal oceánica: Diferenzas entre revisións

Explorar o historial de forma interactiva

← Edición máis vella Edición máis nova →

Contido eliminado Contido engadido

En liña

Revisión como estaba o 19 de xullo de 2018 ás 22:05

Unha dorsal oceánica é unha cordilleira submarina situada na parte media dos océanos da Terra e formada por procesos relacionados coa Tectónica de placas. A cordilleira presenta un surco central coñecido como rift, zona de abundante vulcanismo onde se emite magma continuamente dende o manto sublitosférico a través de fisuras do fondo do océano, formándose novas porcions de litosfera oceánica e provocando a expansión do piso oceánico. Unha dorsal oceánica marca a fronteira entre dúas placas tectónicas, constituíndo un límite de placas diverxente no que ambas placas se separan. Tódalas dorsais oceánicas están interconectadas. ^[1]

Estrutura

Unha dorsal oceánica ten unha estrutura de dobre crista, elevada e moi fracturada. Entre ambas cristas hai unha greta, ou rift, fracturada en forma de zigzag debido ás fallas transformantes, que desprazan segmentos da dorsal. Ao longo do rift producense numerosos sismos superficiaies e erupcions volcánicas que verten lavas de basalto. A ambos lados da dorsal vaise incrementando pouco a pouco o grosor da cortiza volcánica e o espesor dos sedimentos.^[2]

Nas cristas das dorsaies hai tamén fontes hidrotermais das que brota vapor rico en minerais a unha temperatura de ate 350 ºC a través das gretas do fondo mariño. Estas fontes de auga depositan estruturas columnares de sulfuros metálicos que manteñen colonias de animais pouco comúns (vermes mariños e ameixas xigantes, camaróns, peixes). Os compostos que emiten estes manantiais de auga quente xogan un importante papel no mantemento da composición da auga mariña, subministrando magnesio e outros compoñentes.^[3]

Historia

As dorsais oceánicas localízanse na súa maior parte sumerxidas a gran profundidade no océano. O descubrimento da súa verdadeira extensión e as súas características producíuse nas décadas de 1960 e 1970. No Proxecto FAMOUS (French-American Mid-Ocean Undersea Study), empregárnose 3 sumerxibles nortamericanos e franceses para estudar o rift axial da dorsal mesoatlántica, situada a unha profundidade de entre 2000 e 3000 metros. Obtivéronse milleiros de imáxenes, mostras e mapas detallados. Tamén se estudaron dúas dorsáis no Pacífico.

Nun primeiro momento, a dorsal semellaba ser un fenómeno específico do océano Atlántico, pero a medida que os sondeos do piso oceánico continuaban arredor do mundo descubriuse que todolos océanos conteñen partes du sistema de dorsal oceánica.

Lista de dorsais oceánicas

Dorsal do Índico Oriental
Dorsal Índico Central
- Dorsal Arábigo-Índica (Dorsal de Carlsberg)
Dorsal do Índico Occidental

Dorsal mesoatlántica
- Dorsal de Knipovich (entre Groenlandia e Svalbard)
- Dorsal Mohns (entre Svalbard e Islandia)
- Dorsal de Kolbeinsey (Norte de Islandia)
- Dorsal de Reykjanes (Sur de Islandia)
- Dorsal do Atlántico norte
- Dorsal do Atlántico sur, que enlaza a través da Dorsal Africano-Antártica coa Dorsal do Índico Occidental

Lista de dorsais antigas

Notas

↑ Strahler, Arthur N. (1992). "9". Geología física (en castelán). Barcelona: Omega. pp. 228, 231–3. ISBN 84-282-0770-4. |data-acceso= require |url= (Axuda)
↑ Strahler, Arthur N. (1992). "9". Geología física (en castelán). Barcelona: Omega. pp. 231–3, 280–2. ISBN 84-282-0770-4. |data-acceso= require |url= (Axuda)
↑ Strahler, Arthur N. (1992). "9". Geología física (en castelán). Barcelona: Omega. p. 282. ISBN 84-282-0770-4. |data-acceso= require |url= (Axuda)

Véxase tamén

Este artigo sobre ciencias é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.

[1] Strahler, Arthur N. (1992). "9". Geología física (en castelán). Barcelona: Omega. pp. 228, 231–3. ISBN 84-282-0770-4. |data-acceso= require |url= (Axuda)

[2] Strahler, Arthur N. (1992). "9". Geología física (en castelán). Barcelona: Omega. pp. 231–3, 280–2. ISBN 84-282-0770-4. |data-acceso= require |url= (Axuda)

[3] Strahler, Arthur N. (1992). "9". Geología física (en castelán). Barcelona: Omega. p. 282. ISBN 84-282-0770-4. |data-acceso= require |url= (Axuda)

[1]

[2]

[3]

@@ Liña 8: / Liña 8: @@
 Nas cristas das dorsaies hai tamén [[Fonte hidrotermal|fontes hidrotermais]] das que brota vapor rico en minerais a unha temperatura de ate 350 ºC a través das gretas do fondo mariño. Estas fontes de auga depositan estruturas columnares de sulfuros metálicos que manteñen colonias de animais pouco comúns (vermes mariños e ameixas xigantes, camaróns, peixes). Os compostos que emiten estes manantiais de auga quente xogan un importante papel no mantemento da composición da auga mariña, subministrando magnesio e outros compoñentes.<ref>{{cita libro |apelido= Strahler|nome= Arthur N.|título= Geología física|lingua= es|ano= 1992|editorial= Omega|lugar= Barcelona|dataacceso= 18 de xullo de 2018|isbn= 84-282-0770-4|capítulo= 9|páxinas= 282|cita=}}</ref>
+== Historia ==
+As dorsais oceánicas localízanse na súa maior parte sumerxidas a gran profundidade no océano. O descubrimento da súa verdadeira extensión e as súas características producíuse nas décadas de 1960 e 1970. No Proxecto FAMOUS (French-American Mid-Ocean Undersea Study), empregárnose 3 sumerxibles nortamericanos e franceses para estudar o rift axial da [[Dorsal mesoatlántica|dorsal mesoatlántica]], situada a unha profundidade de entre 2000 e 3000 metros. Obtivéronse milleiros de imáxenes, mostras e mapas detallados. Tamén se estudaron dúas dorsáis no [[Océano Pacífico|Pacífico]].
+Nun primeiro momento, a dorsal semellaba ser un fenómeno específico do océano Atlántico, pero a medida que os sondeos do piso oceánico continuaban arredor do mundo descubriuse que todolos océanos conteñen partes du sistema de dorsal oceánica.
 ==Lista de dorsais oceánicas==