Omatidio: Diferenzas entre revisións

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Contido eliminado Contido engadido
Miguelferig (conversa | contribucións)
Sen resumo de edición
Miguelferig (conversa | contribucións)
Sen resumo de edición
Liña 9: Liña 9:


Nos [[dípteros]], o rabdoma está separado en sete rabdómeros independentes (hai en realidade oito, pero os dous rabdómeros centrais responsavbles da visión en cores sitúanse un enriba do outro), de modo que se forma unha peuena imaxe de 7 píxeles invertida en cada omatidio. Simultaneamente, os rabdómeros en omatidios adxacentes están aliñados de modo que o campo de visión dentro dun omatidio é o mesmo que entre omatidios. A vantaxe desta disposición é que o mesmo eixe visual é varrido desde unha área meirande dos ollos, incrementando así a sensibilidade nun factor de sete, sen incrementar o tamaño do ollo ou reducir a súa agudeza. Conseguir isto requiriu a reconexión do ollo de maneira que os feixes de axón queden xirados 180 graos (reinvertidos), e cada rabdómero está unido con aqueles desde os seis omatidios adxacentes que comparten o mesmo eixe visual. Así, ao nivel da lámina (o primeiro centro de procesamento óptico do [[cerebro de insecto|cerebro do insecto]]) os sinais entran exactamente da mesma maneira que no caso dun [[ollo composto]] de aposición normal, pero a imaxe é mellorada. Esta disposición visual coñécese como ''superposición neural''.<ref>Land, Michael F. and Nilsson, Dan-Eric. ''Animal Eyes'', Second Edition. Oxford University Press, 2012. pp. 163-164. {{ISBN|978-0-19-958114-6}}.</ref>
Nos [[dípteros]], o rabdoma está separado en sete rabdómeros independentes (hai en realidade oito, pero os dous rabdómeros centrais responsavbles da visión en cores sitúanse un enriba do outro), de modo que se forma unha peuena imaxe de 7 píxeles invertida en cada omatidio. Simultaneamente, os rabdómeros en omatidios adxacentes están aliñados de modo que o campo de visión dentro dun omatidio é o mesmo que entre omatidios. A vantaxe desta disposición é que o mesmo eixe visual é varrido desde unha área meirande dos ollos, incrementando así a sensibilidade nun factor de sete, sen incrementar o tamaño do ollo ou reducir a súa agudeza. Conseguir isto requiriu a reconexión do ollo de maneira que os feixes de axón queden xirados 180 graos (reinvertidos), e cada rabdómero está unido con aqueles desde os seis omatidios adxacentes que comparten o mesmo eixe visual. Así, ao nivel da lámina (o primeiro centro de procesamento óptico do [[cerebro de insecto|cerebro do insecto]]) os sinais entran exactamente da mesma maneira que no caso dun [[ollo composto]] de aposición normal, pero a imaxe é mellorada. Esta disposición visual coñécese como ''superposición neural''.<ref>Land, Michael F. and Nilsson, Dan-Eric. ''Animal Eyes'', Second Edition. Oxford University Press, 2012. pp. 163-164. {{ISBN|978-0-19-958114-6}}.</ref>
<!--
Since an image from the compound eye is created from the independent picture elements produced by ommatidia, it is important for the ommatidia to react only to that part of the scene directly in front of them. To prevent light entering at an angle from being detected by the ommatidium it entered, or by any of the neighboring ommatidia, six [[pigment cells]] are present. The pigment cells line the outside of each ommatidium. Each pigment cell is situated at the apex of the hexagons and thus lines the outside of three ommatidia. Light entering at an angle passes through the thin cross-section of the photoreceptor cell, with only a tiny chance of exciting it, and is absorbed by the pigment cell, before it can enter a neighboring ommatidium. In many species, in low-light situations, the pigment is withdrawn, so that light entering the eye might be detected by any of several ommatidia. This enhances light detection but lowers resolution.


Como unha imaxe dun ollo composto se crea a partir de elementos de imaxe independentes producidos polos omatidios, é importante que os omatidios reaccionen só á parte da escena visual que está directamente diante deles. Para impedir que a luz que entra nun determinado ángulo sexa detectado polo omatidio no que entrou, ou por calquera dos omatidios veciños, existen seis [[célula pigmentada|células pigmentadas]]. As células pigmentadas tapizan o exterior de cada omatidio. Cada célula pigmentada está situada no ápice dos hexágonos e así tapiza o exterior dos tres omatidios. A luz que entra nun certo ángulo pasa a través da delgada sección transversal da célula fotorreceptora, e só hai unha pequena posibilidade de que sexa exicitado, e é absorbida pola célula pigmentada, antes de que poida entrar nun omatidio veciño. En moitas especies, en situacións de baixa intensidade luminosa, retírase o [[pigmento biolóxico|pigmento]], así que a luz que entra no ollo podería ser detectada por calquera dos varios omatidios. Isto mellora a detección de luz, pero diminúe a resolución.
<!--
The size of the ommatidia varies according to species, but ranges from 5 to 50 micrometres. The rhabdoms within them may cross-section at least as small as 1.x micrometres, the category of "small" being assigned in some cross-species studies to those under 2 micrometers.<ref>{{cite journal |pages=147–77 |doi=10.1146/annurev.ento.42.1.147 |title=Visual Acuity in Insects |year=1997 |last1=Land |first1=Michael F. |journal=Annual Review of Entomology |volume=42 |pmid=15012311}}</ref> A [[microlens array]] can be seen as an elementary, [[biomimetic]] analogy of ommatidia.
The size of the ommatidia varies according to species, but ranges from 5 to 50 micrometres. The rhabdoms within them may cross-section at least as small as 1.x micrometres, the category of "small" being assigned in some cross-species studies to those under 2 micrometers.<ref>{{cite journal |pages=147–77 |doi=10.1146/annurev.ento.42.1.147 |title=Visual Acuity in Insects |year=1997 |last1=Land |first1=Michael F. |journal=Annual Review of Entomology |volume=42 |pmid=15012311}}</ref> A [[microlens array]] can be seen as an elementary, [[biomimetic]] analogy of ommatidia.
-->
-->

Revisión como estaba o 23 de xuño de 2018 ás 22:29

Omatidio: A – córnea, B – c9ono cristalino, C & D – células pigmentadas, E – rabdoma, F – céllas fotorrecetoras, G – membrana fenestrada, H – nervio óptico.
Omatidio dun krill.

Os omatidios[1] son as unidades das que se compón o ollo composto dos artrópodos, como insectos, crustáceos e miriápodos[2] Un omatidio contén un grupo de células fotorreceptoras rodeadas por células de sostén e células pigmentadas. A parte externa do omatidio está cuberta por unha córnea transparente. Cada omatidio está inervado por un feixe de axóns (que xeralmente consta de 6 a 9 axóns, dependendo do número de rabdómeros)[3] e proporciona ao cerebro un elemento ou punto da imaxe (píxel). O cerebro forma unha imaxe conxunta a partir deses elementos de imaxe independentes. O número de omatidios no ollo depende do tipo de artrópodo e pode ser de só 5, como no isópodo antártico Glyptonotus antarcticus,[4] ou variar de só uns poucos no primitivo Zygentoma a arredor de 30 000 en grandes libélulas anisópteros como nalgunhas avelaíñas esfínxidas.[5]

Os omatidios son tipicamente hexafonais en sección transversal e aproximadamente dez veces máis longa que larga. O diámetro é maior na superficie, adelgazándose cara ao extremo interno. Na superficie exterior hai unha córnea, debaixo da cal hai un pseudocono que actúa enfocando máis a luz. A córnea e o pseudocono forman o 10% máis externo d lonxitude de todo o omatidio.

O 90% máis interno do omatidio contén de 6 a 9 (dependendo da especie) células fotorreceptoras longas e delgadas no caso dalgunhas boolboretas[6] a miúdo abreviadas co nome de "células R" na literatura e xeralmente numeradas, por exemplo de R1 a R9.[6] Estas "células R" empaquetan estreitamente o omatidio. A porción de células R no eixe central do omatidio forman colectivamente unha guía para a luz, un tubo trnasparente, chamado rabdoma.

Nos dípteros, o rabdoma está separado en sete rabdómeros independentes (hai en realidade oito, pero os dous rabdómeros centrais responsavbles da visión en cores sitúanse un enriba do outro), de modo que se forma unha peuena imaxe de 7 píxeles invertida en cada omatidio. Simultaneamente, os rabdómeros en omatidios adxacentes están aliñados de modo que o campo de visión dentro dun omatidio é o mesmo que entre omatidios. A vantaxe desta disposición é que o mesmo eixe visual é varrido desde unha área meirande dos ollos, incrementando así a sensibilidade nun factor de sete, sen incrementar o tamaño do ollo ou reducir a súa agudeza. Conseguir isto requiriu a reconexión do ollo de maneira que os feixes de axón queden xirados 180 graos (reinvertidos), e cada rabdómero está unido con aqueles desde os seis omatidios adxacentes que comparten o mesmo eixe visual. Así, ao nivel da lámina (o primeiro centro de procesamento óptico do cerebro do insecto) os sinais entran exactamente da mesma maneira que no caso dun ollo composto de aposición normal, pero a imaxe é mellorada. Esta disposición visual coñécese como superposición neural.[7]

Como unha imaxe dun ollo composto se crea a partir de elementos de imaxe independentes producidos polos omatidios, é importante que os omatidios reaccionen só á parte da escena visual que está directamente diante deles. Para impedir que a luz que entra nun determinado ángulo sexa detectado polo omatidio no que entrou, ou por calquera dos omatidios veciños, existen seis células pigmentadas. As células pigmentadas tapizan o exterior de cada omatidio. Cada célula pigmentada está situada no ápice dos hexágonos e así tapiza o exterior dos tres omatidios. A luz que entra nun certo ángulo pasa a través da delgada sección transversal da célula fotorreceptora, e só hai unha pequena posibilidade de que sexa exicitado, e é absorbida pola célula pigmentada, antes de que poida entrar nun omatidio veciño. En moitas especies, en situacións de baixa intensidade luminosa, retírase o pigmento, así que a luz que entra no ollo podería ser detectada por calquera dos varios omatidios. Isto mellora a detección de luz, pero diminúe a resolución.

Notas

  1. Dicionario Digalego omatidio
  2. Muller, C; Sombke, A; Rosenberg, J (2007). "The fine structure of the eyes of some bristly millipedes (Penicillata, Diplopoda): Additional support for the homology of mandibulate ommatidia". Arthropod Structure & Development 36 (4): 463–76. doi:10.1016/j.asd.2007.09.002. 
  3. Land, Michael F. and Nilsson, Dan-Eric. Animal Eyes, Second Edition. Oxford University Press, 2012. p. 162. ISBN 978-0-19-958114-6.
  4. Meyer-Rochow, Victor Benno. "The divided eye of the isopod Glyptonotus antarcticus: effects of unilateral dark adaptation and temperature elevation". Proceedings of the Royal Society of London B215: 433–450. 
  5. Common, I. F. B. (1990). Moths of Australia. Brill. p. 15. ISBN 978-90-04-09227-3. 
  6. 6,0 6,1 Briscoe, A. D. (2008). "Reconstructing the ancestral butterfly eye: Focus on the opsins". Journal of Experimental Biology 211 (11): 1805–13. PMID 18490396. doi:10.1242/jeb.013045. 
  7. Land, Michael F. and Nilsson, Dan-Eric. Animal Eyes, Second Edition. Oxford University Press, 2012. pp. 163-164. ISBN 978-0-19-958114-6.

Vexase tamén

Outros artigos