Déixaas: Diferenzas entre revisións
Sen resumo de edición |
Sen resumo de edición |
||
| Liña 2: | Liña 2: | ||
Neste traballo, realizado con [[Mónica de Nut]] e Ana Fernández, a maquinaria pesada convértese en instrumento e nos temas inclúense sons gravados en estaleiros navais. O entorno industrial, así como a roupa e a arte do vídeoclip, subliñan unha estética industrial e pesada asociada ao [[punk]], a angustia e a ira na contracultura. Mercedes Peón explica nunha entrevista cal foi o proceso que a levou a conseguir que [[Navantia]] pasase de ser un espazo de construcción naval convencional para converterse nun lugar para compor a música industrial.<blockquote>O primeiro que fixen foi buscar provocacións sonoras e facer unha escolla. Pedín que me deixaran entrar en Navantia para gravar o proceso de construción nesa cidade-industria. Achegueime coas miñas gravadoras, na nave da prancha fina e percorrín un portaavións en construción. Todos eses sons penetráronme e comecei a producir polirritmias cos martelos batendo nas pranchas, ambientes coas rebarbadoras, cos pasos subindo escaleiras metálicas, ventiladores etc.</blockquote><blockquote>Isto sería o espazo a onde levo a Mónica, a Ana, ou por exemplo a Fernando Abreuco seu clarinete. Imaxínome os departamentos en construción con Fernando sentado co seu clarinete baixo, a carón dunha radial que corta metal para un departamento, ou a Mónica chea de vexetación ferrosa na cima do porta-avións, ou a Ana facendo sons cun tubo de fontanería paseándose polo tremendo buque. Ir pasando polos distintos departamentos e que na radio saia a voz de [[Yolanda Castaño]] cos ritmos vogais de [[María Reimóndez]], etc.[1]</blockquote>O director do vídeo, gravado en Navantia, é [[Alberto Castaño]]. |
Neste traballo, realizado con [[Mónica de Nut]] e Ana Fernández, a maquinaria pesada convértese en instrumento e nos temas inclúense sons gravados en estaleiros navais. O entorno industrial, así como a roupa e a arte do vídeoclip, subliñan unha estética industrial e pesada asociada ao [[punk]], a angustia e a ira na contracultura. Mercedes Peón explica nunha entrevista cal foi o proceso que a levou a conseguir que [[Navantia]] pasase de ser un espazo de construcción naval convencional para converterse nun lugar para compor a música industrial.<blockquote>O primeiro que fixen foi buscar provocacións sonoras e facer unha escolla. Pedín que me deixaran entrar en Navantia para gravar o proceso de construción nesa cidade-industria. Achegueime coas miñas gravadoras, na nave da prancha fina e percorrín un portaavións en construción. Todos eses sons penetráronme e comecei a producir polirritmias cos martelos batendo nas pranchas, ambientes coas rebarbadoras, cos pasos subindo escaleiras metálicas, ventiladores etc.</blockquote><blockquote>Isto sería o espazo a onde levo a Mónica, a Ana, ou por exemplo a Fernando Abreuco seu clarinete. Imaxínome os departamentos en construción con Fernando sentado co seu clarinete baixo, a carón dunha radial que corta metal para un departamento, ou a Mónica chea de vexetación ferrosa na cima do porta-avións, ou a Ana facendo sons cun tubo de fontanería paseándose polo tremendo buque. Ir pasando polos distintos departamentos e que na radio saia a voz de [[Yolanda Castaño]] cos ritmos vogais de [[María Reimóndez]], etc.[1]</blockquote>O director do vídeo, gravado en Navantia, é [[Alberto Castaño]]. |
||
== Lista de cancións == |
|||
# "Déixaas[https://www.mercedespeon.gal/includes/player.php?a=https://www.mercedespeon.gal/archivos/audios/deixaas.mp3 <span class="fa fa-play colorenlacetexto"></span>]" |
|||
# "MK" |
|||
# "Partículas" |
|||
# "Plataforma[https://www.mercedespeon.gal/includes/player.php?a=https://www.mercedespeon.gal/archivos/audios/plataforma.mp3 <span class="fa fa-play colorenlacetexto"></span>]" |
|||
# "Tras o muro" |
|||
# "Cabelo" |
|||
# "Linguas elementais" |
|||
# "Ela propón" |
|||
# "Cabo de min" |
|||
# "Transición" |
|||
# "Olores perdidos" |
|||
[[Categoría:Álbums de Mercedes Peón]] |
[[Categoría:Álbums de Mercedes Peón]] |
||
[[Categoría:Álbums musicais de 2018]] |
[[Categoría:Álbums musicais de 2018]] |
||
Revisión como estaba o 25 de abril de 2018 ás 16:38
Déixaas é o quinto disco da cantante galega Mercedes Peón. O álbum publícase o 27 de abril de 2018.
Neste traballo, realizado con Mónica de Nut e Ana Fernández, a maquinaria pesada convértese en instrumento e nos temas inclúense sons gravados en estaleiros navais. O entorno industrial, así como a roupa e a arte do vídeoclip, subliñan unha estética industrial e pesada asociada ao punk, a angustia e a ira na contracultura. Mercedes Peón explica nunha entrevista cal foi o proceso que a levou a conseguir que Navantia pasase de ser un espazo de construcción naval convencional para converterse nun lugar para compor a música industrial.
O primeiro que fixen foi buscar provocacións sonoras e facer unha escolla. Pedín que me deixaran entrar en Navantia para gravar o proceso de construción nesa cidade-industria. Achegueime coas miñas gravadoras, na nave da prancha fina e percorrín un portaavións en construción. Todos eses sons penetráronme e comecei a producir polirritmias cos martelos batendo nas pranchas, ambientes coas rebarbadoras, cos pasos subindo escaleiras metálicas, ventiladores etc.
Isto sería o espazo a onde levo a Mónica, a Ana, ou por exemplo a Fernando Abreuco seu clarinete. Imaxínome os departamentos en construción con Fernando sentado co seu clarinete baixo, a carón dunha radial que corta metal para un departamento, ou a Mónica chea de vexetación ferrosa na cima do porta-avións, ou a Ana facendo sons cun tubo de fontanería paseándose polo tremendo buque. Ir pasando polos distintos departamentos e que na radio saia a voz de Yolanda Castaño cos ritmos vogais de María Reimóndez, etc.[1]
O director do vídeo, gravado en Navantia, é Alberto Castaño.