Melito de Canterbury

Melito de Canterbury

Biografía
Nacemento	século VI Península Itálica
Morte	24 de abril de 624 Canterbury
Lugar de sepultura	Abadia de Santo Agostinho (pt)
Roman Catholic Archbishop of Canterbury (en)
619 – 24 de abril de 624 ← Lourenço de Cantuária (pt) – Xusto de Canterbury → Diocese: Arquidiocese católica latina de Canterbury
Roman Catholic Bishop of London (en)
604 – – Cedd (en)  → Diocese: Ancient Diocese of London (en)
Abade
Datos persoais
Relixión	Igrexa católica
Actividade
Ocupación	Sacerdote católico de rito romano , misioneiro
Orde relixiosa	Orde de San Bieito
Consagración	Agostiño de Canterbury
Enaltecemento
santo santo
Día de festividade relixiosa	24 de abril

Melito de Canterbury, tamén chamado Melitón, ou Mellito, finado o 24 de abril de 624, foi o primeiro bispo de Londres, o terceiro arcebispo de Canterbury e un dos membros da misión gregoriana enviada a Inglaterra para converter aos anglosaxóns. Chegou en 601 cun grupo de clérigos enviados para aumentar a misión, e foi consagrado como bispo de Londres en 604. Melito foi o destinatario dunha famosa carta do papa Gregorio Magno coñecida como Epistola ad Mellitum, preservada nunha obra posterior do cronista medieval Beda, que suxire que a conversión dos anglosaxóns debía emprenderse gradualmente e integrar os costumes e rituais pagáns. En 610, Melito regresou a Italia para asistir a un consello de bispos, e volveu a Inglaterra cun cargamento de cartas papais para algúns dos misioneiros.

Melito foi obrigado a se exiliar de Londres polos sucesores pagáns do seu mecenas, o rei Saeberht de Essex, tras a morte de leste cara a 616. O outro mecenas de Melito, o rei Aethelberht de Kent, morreu ao redor das mesmas datas, o que o obrigou a buscar refuxio na Galia. Melito regresou a Inglaterra ao ano seguinte, despois de que o sucesor de Aethelberht se convertese ao cristianismo, pero non puido regresar a Londres xa que os seus habitantes seguían sendo pagáns. Melito foi consagrado como Arcebispo de Canterbury en 619. Durante o seu exercicio, presuntamente salvou á catedral e a gran parte da cidade, de maneira milagrosa, dun incendio. Tras a súa morte en 624, Melito foi reverenciado como un santo.

Primeiros anos

O cronista Beda describe a Melito como alguén de nobres orixes. Nas súas cartas, o papa Gregorio Magno referíase a el como abade, pero non está claro se no pasado Melito fora abade dun mosteiro romano, ou se se trataba dun rango que lle foi outorgado para facilitar a súa viaxe a Inglaterra ao convertelo en líder da expedición. O rexistro papal, unha listaxe das cartas enviadas polos papas, descríbeo como un "abade en Francia" no resumo da correspondencia, pero a propia carta só di "abade". A primeira vez que se menciona a Melito historicamente falando é nas cartas de Gregorio, polo que non se coñece nada máis sobre o seu pasado. Parece probábel que fose nativo de Italia, como todos os demais bispos consagrados por Agostiño.

Viaxe a Inglaterra

O papa Gregorio enviou a Melito a Inglaterra en xuño de 601, en resposta a unha petición de Agostiño, o primeiro arcebispo de Canterbury. Agostiño necesitaba que máis clérigos se unisen á misión gregoriana, que estaba a realizar conversións no reino de Kent, entón gobernado por Aethelberht. Os novos misioneiros trouxeron consigo un agasallo en forma de libros e "todas as cousas necesarias para a adoración e o ministerio da Igrexa". Un cronista de Canterbury, Thomas de Elmham, asegurou no século XV que en Canterbury se conservaban aínda libros dos traídos a Inglaterra por ese segundo grupo, aínda que non sinalou cales. Unha investigación dos manuscritos existentes de Canterbury mostra que un dos libros que posibelmente perdurou a través dos anos foron os evanxeos de San Agostiño, agora en Cambridge, Corpus Christi College, Manuscrito (MS) 286. Xunto á carta para Agostiño, os misioneiros trouxeron unha carta para Aethelberht, instando o rei a se comportar como o emperador romano Constantino I o Grande e forzar a conversión dos seus súbditos ao cristianismo. Tamén se lle animaba a destruír todos os santuarios pagáns.

O historiador Ian Wood suxeriu que a viaxe de Melito a través da Galia puido incluír os bispados de Vienne, Arlés, Lyon, Tolón, Marsella, Metz, París e Ruan, como evidencian as cartas que Gregorio mandou a eses bispos solicitando o seu apoio para a compañía de Melito. Gregorio tamén escribiu aos reis francos Clotario II, Teoderico II e Teodeberto II, e tamén a Brunegilda, avoa rexente de Teodeberto e Teoderico. Wood cre que ese chamamento xeral á realeza e o episcopado francos foi un intento de asegurar un maior apoio á misión gregoriana. Durante a súa viaxe a Inglaterra, Melito recibiu unha carta de Gregorio autorizando a Agostiño a converter os templos pagáns en igrexas cristiás, e a converter os sacrificios de animais pagáns en festexos cristiáns para facilitar a transición ao cristianismo. A carta de Gregorio marca un cambio na estratexia misioneira, e foi posteriormente incluída na Historia ecclesiastica gentis Anglorum de Beda. Coñecida como a Epistola ad Mellitum, entra en conflito coa carta enviada a Aethelberht, o que o historiador R. A. Markus interpreta como un punto decisivo na historia misioneira, xa que a conversión forzosa dá paso á persuasión. Esta perspectiva tradicional, que a Epístola representa unha contradición coa carta a Aethelberht, foi cuestionada polo historiador e teólogo George Demacopoulos, quen argumenta que a carta a Aethelberht buscaba principalmente animar ao rei en temas espirituais, mentres que a Epístola foi enviada para dar conta de asuntos puramente materiais, polo que ningunha das dúas entra en contradición coa outra.

Bispo de Londres

A data exacta da chegada de Melito e o seu grupo a Inglaterra descoñécese, pero sen dúbida xa se atopaba no país en 604, cando Agostiño o consagrou como bispo, na provincia dos saxóns orientais, converténdoo no primeiro bispo de Londres (Londres era a capital dos saxóns orientais). A cidade era unha elección lóxica para un novo bispado, xa que era o centro da rede de camiños do sur. Era tamén unha antiga cidade romana, e moitos dos esforzos da misión gregoriana centrábanse en lugares como leste. Antes da súa consagración, Melito bautizou a Saeberht, sobriño de Aethelberht, quen posteriormente autorizou o establecemento do bispado. A igrexa episcopal construída en Londres probabelmente foi fundada por Aethelberht, en lugar de Saeberht. Aínda que Beda rexistrou que Aethelberht outorgou terras para apoiar ao novo episcopado, unha carta que tentaba facerse pasar por unha concesión de terras de Aethelberht a Melito é unha falsificación posterior.

Escenas da Paixón dos evanxeos de San Agostiño (c. século VI), posibelmente traídos por Melito a Inglaterra.

Aínda que Gregorio dispuxera que Londres se convertese no arcebispado meridional da illa, Agostiño xamais trasladou a sede episcopal a Londres, e no seu lugar consagrou a Melito como un bispo corrente alí. Tras a morte de Agostiño en 604, Canterbury continuou sendo a sede do arcebispado meridional, e Londres permaneceu como bispado. É posíbel que o rei de Kent non desexase que se exercese unha maior autoridade episcopal fóra do seu propio reino

Melito asistiu a un consello de bispos en Italia en febreiro de 610, convocado polo papa Bonifacio IV. O historiador N. J. Higham cre que unha das razóns da súa presenza podería ser o tentar establecer a independencia da igrexa inglesa da francesa. Bonifacio fixo que Melito levase dúas cartas papais de volta a Inglaterra, unha para Aethelberht e a súa xente, e outra para Lourenzo, o arcebispo de Canterbury. Tamén trouxo os decretos do sínodo a Inglaterra. Non sobreviviron as cartas ou documentos orixinais deste sínodo, aínda que algúns foron falsificados nas décadas de 1060 e 1070 aproximadamente, en Canterbury. Durante o seu período como bispo, Melito asinou xunto a Xusto, o bispo de Rochester, unha carta escrita por Lourenzo aos bispos celtas alentando á igrexa celta a adoptar o método romano para calcular a data da Pascua.

Tanto Aethelberht como Saeberht morreron cara a 616 ou 618, provocando unha crise na misión. Ningún do tres fillos de Saeberht converteuse ao cristianismo, e obrigaron a Melito a irse de Londres. Beda di que Melito foi obrigado a se  exiliar porque rexeitou a petición dos irmáns de probar o pan sacramental. É imposíbel determinar a partir da cronoloxía de Beda se isto sucedeu inmediatamente tras a morte de Saeberht ou máis tarde, xa que Beda narra ambos os sucesos no mesmo capítulo pero non proporciona un marco de tempo exacto nin o lapso de tempo pasado entre os dous sucesos. O historiador N. J. Higham conecta este feito cun cambio na "supervisión real", do cristián celta Aethelberht ao pagán anglo-oriental Raedwald; Higham cre que isto sucedeu tras a morte de Aethelberht. Sostén que os fillos de Saeberht afastaron a Melito de Londres porque pasaran dunha supervisión celta a un anglo-oriental e, por tanto, xa non necesitaban manter a Melito, quen estaba relacionado co reino de Kent, no seu cargo.

Melito fuxiu primeiro a Canterbury, pero Eadbald, sucesor de Aethelberht, tamén era pagán, polo que Melito, acompañado de Xusto, se refuxiou na Galia. Tras conseguir converter a Eadbald, Lorenzo ordenou que Melito regresase a Gran Bretaña. Descoñécese o tempo total do exilio de Melito. Segundo Beda, foi un ano, pero puido ser máis tempo. Con todo, Melito non regresou a Londres, porque os saxóns orientais seguían sendo pagáns. Aínda que Melito fuxiu, non parece haber ningunha persecución seria dos cristiáns do reino saxóns oriental. As terras dos saxóns orientais non foron ocupadas de novo ata que Cedd foi consagrado como bispo en 654 aproximadamente.

Arcebispado e morte

Melito sucedeu a Lourenzo como o terceiro arcebispo de Canterbury tras a morte deste último en 619. Durante o seu exercicio como arcebispo, Melito presuntamente realizou un milagre en 623 ao desviar un incendio iniciado en Canterbury que ameazaba á igrexa. Ordenou que os seus serventes o levasen cara ás chamas, e a pesar de que se atopaba moi débil, rezou para que se detivese o perigo; o vento cambiou de dirección, salvando así ao edificio. Beda encomiou a mente clara de Melito, pero á parte do suposto milagre, apenas ocorreu nada digno de mención durante o seu tempo como arcebispo. Beda tamén menciona que Melito padecía gota. Bonifacio escribiu a Melito animándoo na súa misión, quizais impulsado polo matrimonio de Ethelburga de Kent co rei Edwin de Northumbria. Ignórase se Melito recibiu o palio, símbolo da autoridade do arcebispo, por parte do papa.

Melito faleceu o 24 de abril de 624, e foi enterrado na abadía de San Agostiño en Canterbury ese mesmo día. Foi reverenciado como un santo tras a súa morte, e outorgóuselle un día festivo, o 24 de abril. En 1120 seguía sendo venerado en San Agostiño, xunto a outros santos locais. Tamén había un sepulcro dedicado a el na Antiga Catedral de San Paulo de Londres. Pouco despois da invasión Normanda de Inglaterra, Goscelin escribiu a vida de Melito, a primeira biografía das moitas que apareceron naquela época, pero ningunha contén información non incluída nos traballos anteriores de Beda. Con todo, si sinalan que as persoas que sufrían de gota eran alentadas a rezar na súa tumba. Goscelin sinala que o sepulcro de Melito flanquea o de Agostiño, xunto ao de Lourenzo, no presbiterio. A localización exacta da tumba determinouse finalmente en 1916.

Véxase tamén

Bibliografía

• Beda (1988). Sherley-Price, Leo (translator), ed. A History of the English Church and People. New York: Penguin Classics. ISBN 0-14-044042-9. 
• Blair, Peter Hunter (1990). The World of Bede (Reprint ed.). Cambridge, UK: Cambridge University Press. ISBN 0-521-39819-3. 
• Brooks, Nicholas (1984). The Early History of the Church of Canterbury: Christ Church from 597 to 1066. London: Leicester University Press. ISBN 0-7185-0041-5. 
• Brooks, N. P. (2004). "Mellitus (d. 624)". Oxford Dictionary of National Biography (October 2005 revised ed.). Oxford University Press. doi:10.1093/ref:odnb/18531. Consultado o 7 November 2007.  require subscrición
• Campbell, James. "Observations on the Conversion of England". Essays in Anglo-Saxon History. London: Hambledon Press. pp. 69–84. ISBN 0-907628-32-X. 
• Church, S. D. (April 2008). "Paganism in Conversion-age Anglo-Saxon England: The Evidence of Bede's Ecclesiastical History Reconsidered". History 93 (310): 162–180. doi:10.1111/j.1468-229X.2008.00420.x. 
• Colgrave, Bertram (2007). "Introduction". En Colgrave, Bertram. The Earliest Life of Gregory the Great (Paperback reissue ed.). Cambridge, UK: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-31384-1. 
• Demacopoulos, George (Fall 2008). "Gregory the Great and the Pagan Shrines of Kent". Journal of Late Antiquity 1 (2): 353–369. doi:10.1353/jla.0.0018. 
• Farmer, David Hugh (2004). Oxford Dictionary of Saints (Fifth ed.). Oxford, UK: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-860949-0. 
• Fryde, E. B.; Greenway, D. E.; Porter, S.; Roy, I. (1996). Handbook of British Chronology (Third revised ed.). Cambridge, UK: Cambridge University Press. ISBN 0-521-56350-X. 
• Gem, Richard (1982). "The Significance of the 11th-century Rebuilding of Christ Church and St Augustine's, Canterbury, in the Development of Romanesque Architecture". Medieval Art and Architecture at Canterbury Before 1220. British Archaeological Association Conference Transactions V. Kent Archaeological Society. pp. 1–19. ISBN 0-907307-05-1. 
• Hayward, Paul Antony (2003). "An Absent Father: Eadmer, Goscelin and the Cult of St Peter, the First Abbot of St Augustine's Abbey, Canterbury". Journal of Medieval History 29 (3): 201–218. doi:10.1016/S0304-4181(03)00030-7. 
• Higham, N. J. (1997). The Convert Kings: Power and Religious Affiliation in Early Anglo-Saxon England. Manchester, UK: Manchester University Press. ISBN 0-7190-4827-3. 
• Higham, N. J. (1995). An English Empire: Bede and the Early Anglo-Saxon Kings. Manchester, UK: Manchester University Press. ISBN 0-7190-4423-5. 
• Hindley, Geoffrey (2006). A Brief History of the Anglo-Saxons: The Beginnings of the English Nation. New York: Carroll & Graf editorials. ISBN 978-0-7867-1738-5. 
• Holford-Strevens, Leofranc; Blackburn, Bonnie J. (2000). The Oxford Book of Days. Oxford, UK: Oxford University Press. ISBN 0-19-866260-2. 
• Lapidge, Michael (2006). The Anglo-Saxon Library. Oxford, UK: Oxford University Press. ISBN 0-19-926722-7. 
• Lapidge, Michael (2001). "Mellitus". En Lapidge, Michael; Blair, John; Keynes, Simon; Scragg, Donald. The Blackwell Encyclopaedia of Anglo-Saxon England. Malden, MA: Blackwell Publishing. pp. 305–306. ISBN 978-0-631-22492-1. 
• Markus, R. A. (1970). "Gregory the Great and a Papal Missionary Strategy". Studies in Church History 6: The Mission of the Church and the Propagation of the Faith. Cambridge, UK: Cambridge University Press. pp. 29–38. OCLC 94815. 
• Markus, R. A. (1981). "Gregory the Great's Europe". Transactions of the Royal Historical Society. Fifth Series 31: 21–36. JSTOR 3679043. doi:10.2307/3679043. 
• Mayr-Harting, Henry (1991). The Coming of Christianity to Anglo-Saxon England. University Park, PA: Pennsylvania State University Press. ISBN 0-271-00769-9. 
• Nilson, Ben (1998). Cathedral Shrines of Medieval England. Woodbridge, UK: Boydell Press. ISBN 0-85115-540-5. 
• Spiegel, Flora (2007). "The 'tabernacula' of Gregory the Great and the Conversion of Anglo-Saxon England". Anglo-Saxon England 36 36. Cambridge, UK: Cambridge University Press. pp. 1–13. doi:10.1017/S0263675107000014. 
• Stenton, F. M. (1971). Anglo-Saxon England (Third ed.). Oxford, UK: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-280139-5. 
• Wallace-Hadrill, J. M. (1988). Bede's Ecclesiastical History of the English People: A Historical Commentary. Oxford Medieval Texts. Oxford, UK: Clarendon Press. ISBN 0-19-822269-6. 
• Walsh, Michael J. (2007). A New Dictionary of Saints: East and West. London: Burns & Oats. ISBN 0-86012-438-X. 
• Wood, Ian (January 1994). "The Mission of Augustine of Canterbury to the English". Speculum 69 (1): 1–17. JSTOR 2864782. doi:10.2307/2864782.