Grande incendio de Londres: Diferenzas entre revisións
m engado a Categoría:1666 mediante HotCat |
m Arranxos varios |
||
| Liña 1: | Liña 1: | ||
[[Ficheiro:Great Fire London.jpg|miniatura|350px|dereita|Detalle dunha pintura de 1666 do Grande Incendio de Londres dun artista descoñecido, representando o incendio como puido ser observado na tarde do martes [[4 de setembro]] dun barco. A [[Torre de Londres]] está á dereita e o [[Ponte de Londres]] á esquerda, coa [[Catedral de San Paulo de Londres|Catedral de San Paulo]] ao fondo, rodeada polas chamas máis altas.]] |
[[Ficheiro:Great Fire London.jpg|miniatura|350px|dereita|Detalle dunha pintura de 1666 do Grande Incendio de Londres dun artista descoñecido, representando o incendio como puido ser observado na tarde do martes [[4 de setembro]] dun barco. A [[Torre de Londres]] está á dereita e o [[Ponte de Londres]] á esquerda, coa [[Catedral de San Paulo de Londres|Catedral de San Paulo]] ao fondo, rodeada polas chamas máis altas.]] |
||
[[Ficheiro:GreatFireOfLondon1666_VictorianEngravingAfterVisscher300dpi.jpg|300px|miniatura|Londres, como se vía desde Bankside, Southwark, durante o Grande Incendio Derivado dunha Impresión do Período de Visscher.]] |
[[Ficheiro:GreatFireOfLondon1666_VictorianEngravingAfterVisscher300dpi.jpg|300px|miniatura|Londres, como se vía desde Bankside, Southwark, durante o Grande Incendio Derivado dunha Impresión do Período de Visscher.]] |
||
| Liña 6: | Liña 6: | ||
== Historia == |
== Historia == |
||
Foi unha das maiores calamidades da [[historia de Londres]]. Destruíu 13.200 casas, 87 igrexas parroquiais, 44 salóns da Livery Company, a [[Royal Exchange]], a casa de aduanas, a [[Catedral de San Paulo de Londres|Catedral de San Paulo]], o [[concello de Londres]], o palacio correccional e outras prisións da cidade, catro pontes sobre os ríos [[Támese]] e Fleet, e tres portas da cidade. Deixou a unhas 80.000 persoas sen fogar, un sexto dos habitantes da cidade nese momento. A cifra de mortes polo incendio é descoñecida, e pensábase que fora bastante pequena porque só algunhas mortes foron rexistradas. Este razoamento foi desafiado recentemente considerando que as mortes de pobres e de persoas de clase media non foron rexistradas, e que a calor puido incinerar a moitas vítimas sen deixar restos recoñecibles. |
Foi unha das maiores calamidades da [[historia de Londres]]. Destruíu 13.200 casas, 87 igrexas parroquiais, 44 salóns da Livery Company, a [[Royal Exchange]], a casa de aduanas, a [[Catedral de San Paulo de Londres|Catedral de San Paulo]], o [[concello de Londres]], o palacio correccional e outras prisións da cidade, catro pontes sobre os ríos [[Támese]] e Fleet, e tres portas da cidade. Deixou a unhas 80.000 persoas sen fogar, un sexto dos habitantes da cidade nese momento. A cifra de mortes polo incendio é descoñecida, e pensábase que fora bastante pequena porque só algunhas mortes foron rexistradas. Este razoamento foi desafiado recentemente considerando que as mortes de pobres e de persoas de clase media non foron rexistradas, e que a calor puido incinerar a moitas vítimas sen deixar restos recoñecibles. |
||
O lume comezou na mañá do domingo 2 de setembro de 1666. Prendeu en [[Pudding Lane]] na casa de Thomas Farynor, un [[panadaría|panadeiro]] do rei [[Carlos II de Inglaterra]] e estendeuse rapidamente. O uso da principal técnica contra incendios da época, a creación de [[devasa (forestal)|devasa]] por medio de demolicións, era criticamente atrasado debido a indecisións do [[alcalde]] de Londres, Sir [[Thomas Bloodworth]]. Para cando foron ordenadas as demolicións a gran escala na noite do domingo, o vento xa convertera o lume da panadaría nunha [[tormenta ígnea]] que venceu tales medidas. O luns o lume foi empuxado ao norte, no corazón da cidade. A orde nas rúas rompeu polos rumores de que estranxeiros iniciaron os incendios. As sospeitas centráronse nos franceses e holandeses, os inimigos de Inglaterra da [[Segunda Guerra Anglo-Holandesa]] en curso. Estes grupos de inmigrantes foron vítimas de linchamentos e violencia nas rúas. O martes, o lume estendeuse pola maior parte da cidade, destruíndo a [[Catedral de St Paul]] e pasando o [[río Fleet]] para ameazar á corte de [[Carlos II de Inglaterra|Carlos II]] no [[Whitehall]], mentres os esforzos coordinados na loita contra o lume mobilizábanse simultaneamente. Considérase que a batalla para apagar o incendio gañouse por dous factores: os fortes ventos do leste acabáronse, e a gornición da [[Torre de Londres]] usou [[pólvora]] para crear devasas efectivas e deter a extensión adicional do lume cara ao leste. |
O lume comezou na mañá do domingo 2 de setembro de 1666. Prendeu en [[Pudding Lane]] na casa de Thomas Farynor, un [[panadaría|panadeiro]] do rei [[Carlos II de Inglaterra]] e estendeuse rapidamente. O uso da principal técnica contra incendios da época, a creación de [[devasa (forestal)|devasa]] por medio de demolicións, era criticamente atrasado debido a indecisións do [[alcalde]] de Londres, Sir [[Thomas Bloodworth]]. Para cando foron ordenadas as demolicións a gran escala na noite do domingo, o vento xa convertera o lume da panadaría nunha [[tormenta ígnea]] que venceu tales medidas. O luns o lume foi empuxado ao norte, no corazón da cidade. A orde nas rúas rompeu polos rumores de que estranxeiros iniciaron os incendios. As sospeitas centráronse nos franceses e holandeses, os inimigos de Inglaterra da [[Segunda Guerra Anglo-Holandesa]] en curso. Estes grupos de inmigrantes foron vítimas de linchamentos e violencia nas rúas. O martes, o lume estendeuse pola maior parte da cidade, destruíndo a [[Catedral de St Paul]] e pasando o [[río Fleet]] para ameazar á corte de [[Carlos II de Inglaterra|Carlos II]] no [[Whitehall]], mentres os esforzos coordinados na loita contra o lume mobilizábanse simultaneamente. Considérase que a batalla para apagar o incendio gañouse por dous factores: os fortes ventos do leste acabáronse, e a gornición da [[Torre de Londres]] usou [[pólvora]] para crear devasas efectivas e deter a extensión adicional do lume cara ao leste. |
||
Os problemas sociais e económicos orixinados polo desastre eran abafantes. A pesar de numerosas propostas radicais, Londres foi reconstruída esencialmente co mesmo plano de rúas utilizado antes do incendio. |
Os problemas sociais e económicos orixinados polo desastre eran abafantes. A pesar de numerosas propostas radicais, Londres foi reconstruída esencialmente co mesmo plano de rúas utilizado antes do incendio. |
||
Revisión como estaba o 10 de setembro de 2017 ás 12:37
O Grande Incendio de Londres foi un incendio de grandes proporcións que arrasou a cidade de Londres (Inglaterra) desde o domingo 2 de setembro até o mércores 5 de setembro de 1666. O lume destruíu a cidade medieval dentro da vella muralla romana da cidade. Ameazou, pero non chegou, ao distrito aristocrático de Westminster, o Palacio de Whitehall de Carlos II, e a maioría dos asentamentos suburbanos.
Historia
Foi unha das maiores calamidades da historia de Londres. Destruíu 13.200 casas, 87 igrexas parroquiais, 44 salóns da Livery Company, a Royal Exchange, a casa de aduanas, a Catedral de San Paulo, o concello de Londres, o palacio correccional e outras prisións da cidade, catro pontes sobre os ríos Támese e Fleet, e tres portas da cidade. Deixou a unhas 80.000 persoas sen fogar, un sexto dos habitantes da cidade nese momento. A cifra de mortes polo incendio é descoñecida, e pensábase que fora bastante pequena porque só algunhas mortes foron rexistradas. Este razoamento foi desafiado recentemente considerando que as mortes de pobres e de persoas de clase media non foron rexistradas, e que a calor puido incinerar a moitas vítimas sen deixar restos recoñecibles.
O lume comezou na mañá do domingo 2 de setembro de 1666. Prendeu en Pudding Lane na casa de Thomas Farynor, un panadeiro do rei Carlos II de Inglaterra e estendeuse rapidamente. O uso da principal técnica contra incendios da época, a creación de devasa por medio de demolicións, era criticamente atrasado debido a indecisións do alcalde de Londres, Sir Thomas Bloodworth. Para cando foron ordenadas as demolicións a gran escala na noite do domingo, o vento xa convertera o lume da panadaría nunha tormenta ígnea que venceu tales medidas. O luns o lume foi empuxado ao norte, no corazón da cidade. A orde nas rúas rompeu polos rumores de que estranxeiros iniciaron os incendios. As sospeitas centráronse nos franceses e holandeses, os inimigos de Inglaterra da Segunda Guerra Anglo-Holandesa en curso. Estes grupos de inmigrantes foron vítimas de linchamentos e violencia nas rúas. O martes, o lume estendeuse pola maior parte da cidade, destruíndo a Catedral de St Paul e pasando o río Fleet para ameazar á corte de Carlos II no Whitehall, mentres os esforzos coordinados na loita contra o lume mobilizábanse simultaneamente. Considérase que a batalla para apagar o incendio gañouse por dous factores: os fortes ventos do leste acabáronse, e a gornición da Torre de Londres usou pólvora para crear devasas efectivas e deter a extensión adicional do lume cara ao leste.
Os problemas sociais e económicos orixinados polo desastre eran abafantes. A pesar de numerosas propostas radicais, Londres foi reconstruída esencialmente co mesmo plano de rúas utilizado antes do incendio.
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Grande incendio de Londres |
