Revolución Chinesa de 1949

A Revolución Chinesa de 1949 ou Revolución Comunista Chinesa foi a culminación dos obxectivos do Partido Comunista da China de chegar ao poder por primeira vez dende a súa fundación no ano 1921 e a vitoria da segunda parte da guerra civil chinesa. Nos medios de comunicación oficiais, este período é coñecido como guerra da Liberación (en chinés simplificado: 解放战争; chinés tradicional: 解放戰爭; pinyin: Jiěfàng Zhànzhēng).

Antecedentes

Superviventes da Longa Marcha.

Denantes da segunda guerra sino-xaponesa de 1937, o Kuomintang ou Partido Nacionalista Chinés (KMT) e mais o Partido Comunista da China (PCC) uníronse nunha fronte común contra o Xapón, despois de forzar o líder do KMT, Chiang Kai-shek, a rematar co conflito co PCC. Cando Estados Unidos entra en guerra despois do ataque xaponés a Pearl Harbor, ambos os dous bandos mantiveron unha alianza a pesar de haberen enfrontamentos ocasionais. Durante o ano 1945, as tropas de Stalin invadiron Manchuria despois de ser declarada a guerra contra o imperio xaponés. Despois da rendición xaponesa en agosto, os estadounidenses tentaron crear un goberno de coalición na China, mais a guerra entre ambas as dúas faccións estou axiña.

Guerra civil (1946-1949)

A banda nacionalista tiña unha vantaxe importante tanto en número de tropas coma en armas, controlaba un territorio moito máis grande con máis poboación e contou co apoio de moitos outros países do mundo. A banda comunista estaban ben establecidos ao norte e noroeste. Durante a guerra os comunistas construíran redes de gobernos locais e estableceran líderes nas diferentes cidades. Pola contra, as tropas nacionalistas máis capacitadas perderan nas primeira batallas contra o exército xaponés, mentres que as comunistas sufriran perdas menos graves. A Unión Soviética, inda que desconfiada, proveu aos comunistas, mentres que os Estados Unidos aos nacionalistas con centenares de millóns de dólares en subministración militar, así como no transporte aéreo de tropas nacionalistas dende o centro da China a Manchuria, unha área de moita importancia estratéxica para Chiang Kai-shek. Kai-shek decidiu enfrontarse contra o EPL en Manchuria. A forza numérica comunista inicial era de 1,27 millóns de combatentes, incrementándose a 2,68 millóns no ano 1945. Por outra banda, as tropas nacionalistas en xullo de 1946 eran 4,3 millóns, das cales 2,2 millóns estaban ben adestradas e preparadas para combater en campo aberto, mentres que o resto estaban mal adestrados e equipados. A perda da batalla de Liaoshen foi un punto de inflexión militar. Mao, xacando, puxo en marcha a reforma agraria e o repartimento das terras entre os máis pobres, que incrementou o apoio entre a poboación chinesa.

O goberno nacionalista tamén tratou de obter apoio popular a través de reformas internas e eliminando as desavinzas. O esforzo fracasou a causa da corrupción e o caos político e económico. A represión política alineou as elites liberais e urbanas que eran escépticas sobre o comunismo, mais afondou máis no receo cara aos nacionalistas. Engorde, unha hiperinflación de arredor dun 14 % diario, destruíu a clase media que fora o principal apoio do goberno. A finais de 1948, o apoio nacionalista era baixo. En xaneiro de 1949, Pequín, entón coñecido como Beiping, entrégase ao EPL sen loitar. Entre abril e novembro, as principais cidades chinesas caeron a mans comunistas coa mínima resistencia.

Véxase tamén

Bibliografía

• Franke, W., A Century of Chinese Revolution, 1851-1949 (Basil Blackwell, Oxford, 1970).
• Blanco, Lucien. Origins of the Chinese Revolution, 1915-1949. Stanford University Press, 1971. Capítulo 1, páxinas 1-26 (arquivo). -- en CÉRIUM (Centre d’études et de recherches internationales) na Universidade de Montreal.