Inquisición: Diferenzas entre revisións

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Contido eliminado Contido engadido
m arranxiño
Liña 23: Liña 23:
{{Artigo principal|Inquisición en Portugal}}
{{Artigo principal|Inquisición en Portugal}}


== Inquisición Romana ==
== Inquisición romana ==
O papa [[Paulo III, papa|Paulo III]] estableceu en [[1542]] unha congregación permanente composta de cardeais, cuxa misión era manter e defender a integridade da [[Fe (relixión)|fe]] e examinar e suprimir erros e falsas doutrinas. Ese grupo, chamado entón ''Congregación do Santo Oficio'' e hoxe ''Congregación para a Doutrina da Fe'', formaba parte -e aínda o fai- da Curia Romana, e tornouse o corpo supervisor das Inquisicións locais. O [[papa]] indicaba un dos cardeais para presidir as reunións. Había normalmente outros dez cardeais na Congregación, así como un Prelado e dous asistentes, todos escollidos entre a [[Orde dos Predicadores|Orde Dominicana]]. O Santo Oficio tamén posúe un grupo internacional de consultores, especialistas experimentados en [[teoloxía]] e [[dereito canónico]], que aconsellan en cuestións específicas.
O papa [[Paulo III, papa|Paulo III]] estableceu en [[1542]] unha congregación permanente composta de cardeais, cuxa misión era manter e defender a integridade da [[Fe (relixión)|fe]] e examinar e suprimir erros e falsas doutrinas. Ese grupo, chamado entón ''Congregación do Santo Oficio'' e hoxe ''Congregación para a Doutrina da Fe'', formaba parte -e aínda o fai- da Curia Romana, e tornouse o corpo supervisor das Inquisicións locais. O [[papa]] indicaba un dos cardeais para presidir as reunións. Había normalmente outros dez cardeais na Congregación, así como un Prelado e dous asistentes, todos escollidos entre a [[Orde dos Predicadores|Orde Dominicana]]. O Santo Oficio tamén posúe un grupo internacional de consultores, especialistas experimentados en [[teoloxía]] e [[dereito canónico]], que aconsellan en cuestións específicas.



Revisión como estaba o 17 de xuño de 2017 ás 08:02

Auto de Fe presidido por San Domingo de Guzmán, pintado por Pedro Berruguete.

A chamada Inquisición foi un tribunal relixioso que velou pola ortodoxia da relixión católica en España e noutros países europeos. Xurdiu en 1184 na zona de Languedoc (no sur de Francia) para combater as chamadas herexías (ou sexa, as opinións teolóxicas diverxentes da doutrina oficial do catolicismo). O fin da inquisición en todo o mundo deuse no ano 1834, cando España a declarou formalmente abolida o 15 de xullo dese ano[1].

Houbo 4 inquisicións na historia, que sempre tiveron algunha relación entre si: a Inquisición Medieval, a Inquisición española, a Inquisición Portuguesa, e a Inquisición Romana.

Inquisición medieval

A Inquisición medieval xurdiu en 1184 na rexión do Languedoc, co fin primeiramente de combater a herexía dos cátaros, unha seita que rexeitaba os sacramentos católicos. Despois de condenados polo 4º Concilio de Letrán en 1215 fíxose unha Cruzada contra estes, e xuízos inquisitoriais contra os sobreviventes.

O procedemento da Inquisición consistía en:

  • Investigación, para descubrir os herexes.
  • Xuízo, no cal xeralmente saía favorecida a acusadora (a Igrexa). En xeral o acusado non coñecía as acusacións, pero era instado a confesar, apenas imaxinando sobre o que.
  • Tortura. No comezo, a confesión baixo tortura non se admitía, pero despois do 15 de maio de 1252 o entón papa Inocencio IV pasou a admitila como forma de obter a confesión.
  • Punición. Durante o xuízo o acusado permanecía na prisión, e as conclusións anunciábanse na praza pública, nunha cerimonia chamada sermo generalis (sermón xeral). Como punicións, as máis brandas eran a peregrinación obrigatoria, usar unha cruz amarela por toda a vida, confiscación de propiedades, exilio ou prisión perpetua. A pena de morte reservábase para os casos considerados máis graves, porque significaba que a Igrexa non conseguira salvar a alma do pecador. Cando se aplicaba, queimábase o infiel en praza pública, e a execución non a realizaban relixiosos, senón as autoridades seculares, pois a Igrexa tiña prohibido matar.

Inquisición en España

Artigo principal: Inquisición en España.

En España, a Inquisición actuou baixo o control da Monarquía de 1478 ata 1834. Foi o resultado da Reconquista Española das mans dos musulmáns, e a política de conversión de xudeus e musulmáns españois ao catolicismo.

Inquisición en Portugal

Artigo principal: Inquisición en Portugal.

Inquisición romana

O papa Paulo III estableceu en 1542 unha congregación permanente composta de cardeais, cuxa misión era manter e defender a integridade da fe e examinar e suprimir erros e falsas doutrinas. Ese grupo, chamado entón Congregación do Santo Oficio e hoxe Congregación para a Doutrina da Fe, formaba parte -e aínda o fai- da Curia Romana, e tornouse o corpo supervisor das Inquisicións locais. O papa indicaba un dos cardeais para presidir as reunións. Había normalmente outros dez cardeais na Congregación, así como un Prelado e dous asistentes, todos escollidos entre a Orde Dominicana. O Santo Oficio tamén posúe un grupo internacional de consultores, especialistas experimentados en teoloxía e dereito canónico, que aconsellan en cuestións específicas.

En 1616 os consultores deran a súa opinión sobre a afirmación que o Sol non se movía e era o centro do Universo, e que a Terra se movía ó redor do sol, dicindo que era "tola e absurda filosoficamente", e a primeira era "formalmente herética", mentres a segunda era "ao menos un erro de fe" en teoloxía. Iso puxo o libro De Revolutionibus Orbium Coelestium de Nicolás Copérnico no Index Librorium Prohibitorium (Índice dos Libros Prohibidos) ata que se corrixiu. Os mesmos consultores xulgaron a Galileo Galilei en 1633 cando este tamén afirmou que a Terra xiraba ó redor do Sol. Galileo foi condenado por "grave sospeita de herexía" e os seus traballos todos foron prohibidos.

Non todos os procesos de alegados herexes, ateos ou outros desvíos da fe católica foron xulgados pola Inquisición. Nalgúns países, como a Francia baixo o Antigo Réxime, os ateos podían ser procesados por tribunais civís, coa posíbel aplicación da pena de morte.

Notas

  1. Martínez de Velasco, A.; Sánchez Mantero, R.; Montero, Feliciano (1990). Manual de Historia de España 5. Madrid: Historia 16. p. 175. ISBN 84-7679-186-9. 

Véxase tamén

Ligazóns externas

en castelán:

en portugués: