Fresco: Diferenzas entre revisións

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Contido eliminado Contido engadido
Loveless (conversa | contribucións)
m robot Añadido: sr:Фреска
SieBot (conversa | contribucións)
m robot Añadido: simple:Fresco
Liña 44: Liña 44:
[[ro:Frescă]]
[[ro:Frescă]]
[[ru:Фреска]]
[[ru:Фреска]]
[[simple:Fresco]]
[[sk:Freska]]
[[sk:Freska]]
[[sl:Freska]]
[[sl:Freska]]

Revisión como estaba o 6 de xullo de 2007 ás 03:00

Ficheiro:SixtinaFrescoCreacion.jpeg
A Capela Sixtina, no Vaticano. Frescos de Michelangelo Buonarroti (1508-1512)

En pintura, fresco aplícase á pintura realizada sobre un muro con revoque de cal húmida e coas cores disoltas en auga de cal.

O termo provén do italiano buon fresco ("moi fresco"), en contraposición a in secco ("sobre seco"). Para crear un fresco auténtico, ou buon fresco, prepárase o muro cun revoque de cal húmida ou escaiola e píntase inmediatamente. Como a intensidade das cores diminúe rapidamente a medida que se absorbe a cal, é preciso aplicar novas capas para obter tons vivos. Ao secar, fórmase unha película de carbonato de calcio que une indisolubelmente as cores á parede. Isto fai que a obra sexa moi duradoira; se se destrúe a parede non resulta difícil reconstruíla debido ás dimensións dos anacos.

A pintura in secco é a que usa a témpera. Con frecuencia resulta necesario retocar os frescos desta maneira. Algunhas veces tamén se lle chama buon fresco á pintura que non foi retocada despóis e fresco seco á que si foi retocada.

A pintura ao fresco require unha planificación coidadosa, xa que esta técnica non permite experimentacións ou modificacións sobre a marcha. Ten a dificultade engadida de que se traballa en circunstancias de luz que non son as do estudio, co que as cores non se perceben igual; por outra parte, a iluminación que receberá a obra será a mesma sempre, ao contrario doutras técnicas en que a obra pintada non se expón coa mesma luz coa que foi creada.

O tempo que tarda en secar unha sección varía entre dúas e doce horas e coñécese como giornata, durante a que o artista aplica os pigmentos en pó que vai disolvendo na auga de cal. Esta faise con cal (óxido de calcio) e un agregado de mármore ou area (para dar textura e forza, e homoxeneizar o secado). Aplícanse varias camadas durante varios días, cada vez con menos agregado.

Frescos na Catedral de Mondoñedo (século XIV)

O deseño trazábase antigamente sobre a parede fresca; na Italia renacentista introducíronse os cartóns, desde os que o deseño se transfería á parede mediante punzóns ou, estando o cartón perforado, usando carbón; actualmente úsanse tamén proxectores de diapositivas.

A técnica do fresco coñécese desde a primeira metade do II Milenio a.C., durante a Idade do Bronce, en que se usou nos palacios da civilización minoica. Os etruscos e romanos utilizáronno tamén, como na Vila dos Misterios, en Pompeia. Tamén se coñecen frescos na India a mediados do I Milenio a.C. e na China da dinastía Han (século I). O fresco foi moi popular durante a Idade Media e rexurdiu con forza no Renacimento italiano, con artistas como Cimabue, Giotto, Fra Angelico,...