Georg Wilhelm Friedrich Hegel: Diferenzas entre revisións
Sen resumo de edición |
Engado información do artigo en inglés. |
||
Liña 18: | Liña 18: | ||
}} |
}} |
||
'''Georg Wilhelm Friedrich Hegel''', nado en [[Stuttgart]] ([[Baden-Württemberg]]) o [[27 de agosto]] de [[1770]] e finado o [[14 de novembro]] de [[1831]], foi un [[filósofo]] [[Alemaña|alemán]]. |
'''Georg Wilhelm Friedrich Hegel''', nado en [[Stuttgart]] ([[Baden-Württemberg]]) o [[27 de agosto]] de [[1770]] e finado o [[14 de novembro]] de [[1831]], foi un [[filósofo]] [[Alemaña|alemán]] e un importante persoeiro do [[idealismo alemán]]. Acadou gran sona no seu tempo e, aínda que influíu principalmente na tradición [[Filosofía continental|continental]] da filosofía, volveuse tamén cada vez máis influente na tradición analítica<ref>{{Cita web|url=https://plato.stanford.edu/archives/spr2014/entries/hegel/|páxina-web=Stanford Encyclopedia of Philosophy|título=Georg Wilhelm Friedrich Hegel|data-acceso=19 de decembro de 2016}}</ref>. Aínda que segue a ser unha figura divisiva, a súa importancia canónica dentro da [[filosofía occidental]] é recoñecida de xeito universal. |
||
O seu principal logro é o desenvolvemento da distintiva articulación do [[idealismo]] ás veces denominado «[[idealismo absoluto]]», na que se superan os dualismos de, por exemplo, a mente e a natureza e o suxeito e obxecto. A súa filosofía do espírito integra conceptualmente a psicoloxía, o Estado, a historia, a arte, a relixión e a filosofía. A súa achega sobre a [[dialéctica do amo e do escravo]] influíu enormemente, especialmente na Francia do século XX. De salientábel importancia é o seu concepto de [[Geist|espírito]] (''Geitst'', ás veces traducido como «mente») como a manifestación histórica do concepto lóxico e a «[[Aufhebung|sublimación]]» (''Aufhebung'' 'integración sen unha eliminación ou redución') de factores aparentemente contraditorios ou opostos; exemplos inclúen a aparente oposición entre a natureza e a [[liberdade]] e entre a [[inmanencia]] e [[transcendencia]]. Hegel foi visto no século XX como o creador da tríade da [[tese, antítese e síntese]]; porén, isto foi citado por primeira vez por [[Johann Gottlieb Fichte|Johan Gottlieb Fichte]]. |
|||
Recibiu a súa formación no [[Tübinger Stift]] (seminario da [[protestantismo|Igrexa Protestante]] en Württemberg), onde trabou amizade co futuro filósofo [[Friedrich Schelling]]. Fascinárono as obras de [[Baruch de Spinoza|Spinoza]], [[Immanuel Kant|Kant]] e [[Jean-Jacques Rousseau|Rousseau]], así coma a [[Revolución Francesa]]. Consideran moitos que Hegel representa o cume do movemento alemán do [[idealismo]] filosófico, que habería de ter un impacto profundo no [[materialismo histórico]] de [[Karl Marx]].<ref>[http://www.marxists.org/reference/subject/philosophy/works/us/kaufmann.htm "The Hegel Myth and Its Method"], en ''From Shakespeare to Existentialism: Studies in Poetry, Religion, and Philosophy'' por Walter Kaufmann, Beacon Press, Boston 1959, páxinas 88-119</ref> |
|||
Hegel influíu unha chea de pensadores e escritores cuxas propias posicións varían notabelmente. [[Karl Barth]] describiu a Hegel como un «[[Tomé de Aquino|aquiniano]] [[Protestantismo|protestante]]», mentres que [[Maurice Merleau-Ponty]] escribiu que: «Todas as grandes ideas filosóficas do século pasado —as filosofías de [[Karl Marx|Marx]] e [[Friedrich Nietzsche|Nietzsche]], a [[fenomenoloxía]], o [[existencialismo alemán]] e a [[psicanálise]]— tiveron os seus comezos en Hegel». |
|||
== Formación == |
== Formación == |
Revisión como estaba o 19 de decembro de 2016 ás 19:31
Georg Wilhelm Friedrich Hegel | |
---|---|
G.W.F. Hegel. | |
Filosofía occidental - Século XIX | |
Nacemento | 27 de agosto de 1770 Stuttgart, Baden-Württemberg, Alemaña |
Morte | 14 de novembro de 1831 Berlín, Alemaña |
Filosofía | Idealismo alemán Historicismo |
Intereses principais | Lóxica, metafísica, estética, filosofía da historia |
Ideas salientables | Dialéctica, idealismo absoluto |
Influencias | Aristóteles, Platón, Descartes, Goethe, Spinoza, Leibniz, Rousseau, Böhme, Kant, Fichte, Hölderlin, Vico, |
Influente en | Adorno, Badiou, Bakunin, Barth, Bataille, Bauer, Baur, Bookchin, Bosanquet, Bradley, Brandom, Breton, Butler, Kojève, Koyré, Küng, Lacan, Lewes, Lenin, Lévi-Strauss, Lotze, Lukács, Marcuse, Malabou, Marx, Unger, Vygotsky, Zeller, Žižek, Schleicher, Singer, Stirner, David Strauss, Strauss |
Georg Wilhelm Friedrich Hegel, nado en Stuttgart (Baden-Württemberg) o 27 de agosto de 1770 e finado o 14 de novembro de 1831, foi un filósofo alemán e un importante persoeiro do idealismo alemán. Acadou gran sona no seu tempo e, aínda que influíu principalmente na tradición continental da filosofía, volveuse tamén cada vez máis influente na tradición analítica[1]. Aínda que segue a ser unha figura divisiva, a súa importancia canónica dentro da filosofía occidental é recoñecida de xeito universal.
O seu principal logro é o desenvolvemento da distintiva articulación do idealismo ás veces denominado «idealismo absoluto», na que se superan os dualismos de, por exemplo, a mente e a natureza e o suxeito e obxecto. A súa filosofía do espírito integra conceptualmente a psicoloxía, o Estado, a historia, a arte, a relixión e a filosofía. A súa achega sobre a dialéctica do amo e do escravo influíu enormemente, especialmente na Francia do século XX. De salientábel importancia é o seu concepto de espírito (Geitst, ás veces traducido como «mente») como a manifestación histórica do concepto lóxico e a «sublimación» (Aufhebung 'integración sen unha eliminación ou redución') de factores aparentemente contraditorios ou opostos; exemplos inclúen a aparente oposición entre a natureza e a liberdade e entre a inmanencia e transcendencia. Hegel foi visto no século XX como o creador da tríade da tese, antítese e síntese; porén, isto foi citado por primeira vez por Johan Gottlieb Fichte.
Hegel influíu unha chea de pensadores e escritores cuxas propias posicións varían notabelmente. Karl Barth describiu a Hegel como un «aquiniano protestante», mentres que Maurice Merleau-Ponty escribiu que: «Todas as grandes ideas filosóficas do século pasado —as filosofías de Marx e Nietzsche, a fenomenoloxía, o existencialismo alemán e a psicanálise— tiveron os seus comezos en Hegel».
Formación
Hegel asistiu ao seminario de Tubinga co poeta épico Friedrich Hölderlin e o idealista obxectivo Schelling. Os tres estiveron atentos ao desenvolvemento da Revolución Francesa e colaboraron nunha crítica das filosofías idealistas de Immanuel Kant e do seu seguidor, Fichte.
Obra
A primeira e máis importante das obras maiores de Hegel é a súa Fenomenoloxía do Espírito. Durante a súa vida publicáronse tamén a Enciclopedia das ciencias filosóficas, a Ciencia da lóxica e os (Elementos da) Filosofía do dereito. Varias obras máis sobre a filosofía da historia, relixión estética e a historia da filosofía recompiláronse a partir dos apuntes dos seus estudantes e publicáronse de xeito póstumo.
Teoría
As obras de Hegel teñen fama de difíciles pola amplitude dos temas que pretenden abarcar. Hegel introduciu un sistema para entender a historia da filosofía e o mundo mesmo, chamado acotío "dialéctica": unha progresión na que cada movemento sucesivo xorde como solución das contradicións inherentes ao movemento anterior. Por exemplo, a Revolución Francesa constitúe para Hegel a introdución da verdadeira liberdade ás sociedades occidentais por vez primeira na historia escrita.
Non obstante, precisamente pola súa novidade absoluta, é tamén absolutamente radical: por unha parte, o aumento abrupto da violencia que fixo falta para realizar a revolución non pode deixar de ser o que é, e por outra parte, xa consumiu ao seu opoñente. A revolución, por conseguinte, xa non ten onde volver máis que ao seu propio resultado: a liberdade conquistada con tantas penurias é consumida por un brutal Reinado do Terror. A historia, non obstante, progresa aprendendo dos seus propios erros: só despois desta experiencia, e precisamente por ela, pode postularse a existencia dun Estado constitucional de cidadáns libres, que consagra tanto o poder organizador benévolo (supostamente) do goberno racional e os ideais revolucionarios da liberdade e da igualdade.
Nas explicacións contemporáneas do hegelianismo a dialéctica de Hegel a miúdo aparece fragmentada[Cómpre referencia], por comodidade, en tres momentos chamados "tese" (no noso exemplo, a revolución), "antítese" (o terror subseguinte) e "síntese" (o estado constitucional de cidadáns libres). Así e todo, Hegel non empregou persoalmente esta clasificación en absoluto; crearaa anteriormente Fichte na súa explicación máis ou menos análoga da relación entre o individuo e o mundo. Os estudosos serios de Hegel non recoñecen[Cómpre referencia], en xeral, a validez desta clasificación.
Hegel valeuse deste sistema para explicar toda a historia da filosofía, da ciencia, da arte, da política e da relixión, pero moitos críticos modernos sinalan que Hegel a miudo parece pasar por alto as realidades da historia a fin de facelas encaixar no seu molde dialéctico. Karl Popper, crítico de Hegel en A sociedade aberta e seus inimigos, opina que o sistema de Hegel constitúe unha xustificación tenuemente velada do goberno de Federico Guillerme III e que a idea hegeliana de que o obxectivo ulterior da historia é chegar a un Estado aproximado ó da Prusia do decenio de 1831. Esta visión de Hegel como apólogo do poder estatal e precursor do totalitarismo do século XX foi criticada minuciosamente por Herbert Marcuse en Razón e revolución: Hegel e o xurdimento da teoría social, argumentando que Hegel non foi apólogo de ningún Estado nin forma de autoridade simplemente porque estes existiran; para Hegel, o Estado debe ser sempre racional. Arthur Schopenhauer desprezou a Hegel polo historicismo deste e tachou a obra de Hegel de pseudofilosofía.
Seguidores
Trala morte de Hegel, os seus seguidores dividíronse en dous campos principais e contrarios. Os hegelianos de dereita, discípulos directos de Hegel na Universidade de Berlín, defenderon a ortodoxia evanxélica e o conservadorismo político do período posterior á restauración napoleónica.
Os de esquerda viron a ser chamados hegelianos xoves e interpretaron a Hegel nun sentido revolucionario, o que os levou a aterse ao ateísmo na relixión e á democracia liberal na política. Entre os hegelianos de esquerda atópanse Bruno Bauer, Ludwig Feuerbach, David Friedrich Strauss, Max Stirner e, o máis famoso, Karl Marx. Os múltiples cismas nesta facción levaron finalmente á variedade anarquista do egoísmo de Stirner e á versión marxista do comunismo.
No século XX, a filosofía de Hegel tivo un gran renacemento: isto foi debido en parte ao seu redescubrimento e reavaliación como proxenitor filosófico do marxismo por marxistas de orientación filosófica, en parte a un rexurdimento da perspectiva histórica que Hegel achegou a todo, e en parte ao crecente recoñecemento da importancia do seu método dialéctico. Algunhas figuras que son relacionadas con este renacemento son Herbert Marcuse, Theodor Adorno, Ernst Bloch, Alexandre Kojève e Gotthard Günther. O renacemento de Hegel tamén puxo de relevo a importancia das súas primeiras obras, é dicir, as publicadas antes da Fenomenoloxía do espírito.
Obras principais
- Phänomenologie des Geistes, 1806
- Wissenschaft der Logik 1812-1816
- Enzyklopaedie der philosophischen Wissenschaften 1817-1830
- Grundlinien der Philosophie des Rechts 1819
Notas
- ↑ "Georg Wilhelm Friedrich Hegel". Stanford Encyclopedia of Philosophy. Consultado o 19 de decembro de 2016.
Véxase tamén
A Galicitas posúe citas sobre: Georg Wilhelm Friedrich Hegel |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Georg Wilhelm Friedrich Hegel |
Bibliografía
- Pérez Rodríguez, Berta e Maraguat Idarraga, Edgar (2004). Hegel, unha introdución. A Coruña: Baía Edicións. ISBN 978-84-96128-59-0.
- J E Walker (1991). Thought and faith in the philosophy of Hegel. Springer. ISBN 978-0-7923-1234-5.</ref>