Tratado de Tui (1137): Diferenzas entre revisións
m Bot: Retiro 3 ligazóns interlingüísticas, proporcionadas agora polo Wikidata en d:q2750913 |
m →top: Arranxos varios, +{{Control de autoridades}} |
||
| Liña 4: | Liña 4: | ||
Algúns autores consideran que [[Afonso Henriques]], na continuación da política de independencia de seus pais, evitou calquera acto que o levase á submisión do curmán. Don Afonso Henriques nunca recoñeceu ao curmán como emperador, e este tampouco non invocou tal feito nas relacións con [[Portugal]], pero que o rei de León e Castela non renunciaba á súa supremacía móstrao a protesta que dirixiu ao papa [[Uxío III, papa|Uxío III]] co gallo do [[Concilio de Reims]] ([[1148]]) sen falar da intransixencia con que loitou até a fin da vida pola primacía eclesiástica de Toledo. |
Algúns autores consideran que [[Afonso Henriques]], na continuación da política de independencia de seus pais, evitou calquera acto que o levase á submisión do curmán. Don Afonso Henriques nunca recoñeceu ao curmán como emperador, e este tampouco non invocou tal feito nas relacións con [[Portugal]], pero que o rei de León e Castela non renunciaba á súa supremacía móstrao a protesta que dirixiu ao papa [[Uxío III, papa|Uxío III]] co gallo do [[Concilio de Reims]] ([[1148]]) sen falar da intransixencia con que loitou até a fin da vida pola primacía eclesiástica de Toledo. |
||
{{Control de autoridades}} |
|||
[[Categoría:Idade Media de Galicia]] |
[[Categoría:Idade Media de Galicia]] |
||
Revisión como estaba o 29 de setembro de 2016 ás 20:42
O tratado de Tui foi un acordo celebrado en Tui en 1137 entre Afonso VII de Castela e León e o seu curmán, o infante D. Afonso Henriques, como fin das hostilidades.
Segundo parece, D. Afonso Henriques, sabendo que o emperador se atopaba en mala posición no conflito co rei de Navarra, aproveitou a oportunidade favorable para, de acordo con este, entrar co seu exército no reino de Galiza, tomando Tui, apoderándose dalgúns castelos por traizón de quen os defendía e causando varios estragos na zona. Afonso VII recuperou Tui.
Algúns autores consideran que Afonso Henriques, na continuación da política de independencia de seus pais, evitou calquera acto que o levase á submisión do curmán. Don Afonso Henriques nunca recoñeceu ao curmán como emperador, e este tampouco non invocou tal feito nas relacións con Portugal, pero que o rei de León e Castela non renunciaba á súa supremacía móstrao a protesta que dirixiu ao papa Uxío III co gallo do Concilio de Reims (1148) sen falar da intransixencia con que loitou até a fin da vida pola primacía eclesiástica de Toledo.