Reino Unido dos Países Baixos

Modelo:País desaparecido O Reino Unido dos Países Baixos (en neerlandés Verenigd Koninkrijk der Nederlanden e en francés Royaume-Uni des Pays-Bas) foi un reino formado polos actuais Países Baixos, Bélxica, Luxemburgo e parte de Alemaña, dende 1815 a 1830, e por un breve tempo en 1839.

Historia

Foi creado a partir de territorios conquistados polo Primeiro Imperio Francés tras a disolución deste durante o Congreso de Viena en 1815. Este estado, usualmente chamado Reino dos Países Baixos, foi gobernado durante 25 anos, dende 1815 até 1840, polo primeiro rei Guillerme I, polo cal a Casa de Orange-Nassau converteuse na posuidora do trono no novo país.

A intención cando se creou esta estado era formar unha organización territorial estable ao norte de Francia para contrarrestar as novas ambicións francesas na zona e disolveuse cando as provincias do sur uníronse á nacente Bélxica, aínda que as provincias do norte non recoñeceron a independencia belga senón até 1839, cando as provincias do norte formaron o Reino dos Países Baixos.

O Gran Ducado de Luxemburgo sería controlado polos Orange até 1890, ano do falecemento de Guillerme III. As mulleres da familia non estaban habilitadas para ocupar o trono debido á Lei Sálica, separándose Luxemburgo nun novo estado controlado polos Weilburg, unha rama dos Nassau formada en 1783.

Estes territorios forman parte da Unión Europea desde que esta foi instituída.

Os Países Baixos, Bélxica, Luxemburgo e Limburgo en 1839.

Mapa antigo do Reino Unido dos Países Baixos.

Véxase tamén

Outros artigos

• Reino de Holanda