Vilancico: Diferenzas entre revisións

Explorar o historial de forma interactiva

← Edición máis vella Edición máis nova →

Contido eliminado Contido engadido

En liña

Revisión como estaba o 19 de agosto de 2016 ás 15:53

O vilancico é un subxénero da lírica consistente nunha cancionciña de corte popular, de métrica moi variada e de temas moi diversos (entre eles os de nadal); mesmo pode presentar unha estrutura de glosa, encabezada por unha cancionciña, que vai seguida dunha serie variable de estrofas iguais entre si. É esta a estrutura habitual dos vilancicos de Nadal galegos, escritos e cantados en toda a Península durante os Séculos Escuros.

Carlos Villanueva Abelairas, profesor da Universidade de Santiago e investigador de vilancicos galegos, estabelece un punto de partida fundamental ao diferenciar entre panxoliñas e vilancicos: "Estes (refírese aos vilancicos) son as pezas en lingua vulgar que se cantan nas igrexas, con textos populares ou poemas de autor, e que se usaban na liturxia das festas principais en xeral; mentres que a panxoliña, por contra, é a canción popular que cantaba o pobo, organizadamente ou individualmente na igrexa, ante o Belén e na festa de Nadal". Aínda que as panxoliñas se cantaban no século XV e XVI, non hai ningún documento que explique as características das mesmas nesa altura, e o único que sabemos é como se organizaban os veciños para ir cantar ao neno Xesús e ao portal dos Reis.

Hai moita documentación sobre vilancicos a través das partituras que quedan nas principais catedrais galegas, entre as que destacan as de Mondoñedo e a de Santiago polo número de textos conservados.

Por outra banda, formalmente o vilancico converteuse nunha especie de cantata, cun esquema típico: unha introdución (para solista), un refrán (para seis, oito, dez ou doce voces) e unhas coplas (para un pequeno conxunto vocal ou voz solista) que alternaban co refrán.

Un exemplo de vilancico galego:

Vinde, vinde, vinde, vinde,

vinde, vinde, nosas queridiñas,

vinde, vinde, vinde, vinde,

veréde-lo neno das mil marabillas.

¡Ai, que bunito, que lindo é!

¡Que pés, que pernas, que dentes, que maus!

¡Ai, que olliños! Son dúas estrelas;

non se viu tal no noso lugar.

Espertou rindo. Dixo: queridiñas,

calade, calade, calade, calá;

qu'eu ben vos sei o qu'agora fixestes,

satisfaréivo-la curiosidá. (...)

Véxase tamén

Bibliografía

Alén, Pilar. Historia da música galega. Cantos, cantigas e cánticos. Ed.. A Nosa Terra, 1997.
Villanueva, Carlos. Los Villancicos gallegos. A Coruña: Fundación Pedro Barrié de la Maza, 1994

Ligazóns externas

Lendas de Nadal e algún vilancico

@@ Liña 10: / Liña 10: @@
 Un exemplo de vilancico galego:
-Vinde, vinde, vinde, vinde,
+:''Vinde, vinde, vinde, vinde,''
+:''vinde, vinde, nosas queridiñas,''
-vinde, vinde, nosas queridiñas,
+:''vinde, vinde, vinde, vinde,''
+:''veréde-lo neno das mil marabillas.''
+:''¡Ai, que bunito, que lindo é!''
-vinde vinde, vinde, vinde,
+:''¡Que pés, que pernas, que dentes, que maus!''
+:''¡Ai, que olliños! Son dúas estrelas;''
-veréde-lo neno das mil marabillas.
+:''non se viu tal no noso lugar.''
+:''Espertou rindo. Dixo: queridiñas,''
-¡Ai, que bunito, que lindo é!
+:''calade, calade, calade, calá;''
+:''qu'eu ben vos sei o qu'agora fixestes,''
-¡Que pés, que pernas, que dentes, que maus!
+:''satisfaréivo-la curiosidá. (...)''
-¡Ai, que olliños! Son dúas estrelasM
-non se viu tal no noso lugar.
-Espertou rindo. Dixo: queridiñas,
-calade, calade, calade, calá;
-qu'eu ben vos sei o qu'agora fixestes,
-satisfaréivo-la curiosidá. (...)
 == Véxase tamén ==