Igrexa católica maronita: Diferenzas entre revisións

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Explorar o historial de forma interactiva
← Edición máis vellaEdición máis nova →
Contido eliminado Contido engadido
VisualTexto wiki
m →‎Historia: Arranxos varios, replaced: ademáis → ademais
Liña 33: Liña 33:
Os maronitas foron protexidos por [[Francia]], durante o dominio [[Imperio Otomán|otomán]] de [[Oriente Medio]].
Os maronitas foron protexidos por [[Francia]], durante o dominio [[Imperio Otomán|otomán]] de [[Oriente Medio]].


Até o [[século XVIII]] a Igrexa Maronita estaba só formalmente dividida en [[eparquía]]s: en realidade, todos os bispos eran considerados como [[Bispo auxiliar|auxiliares]] do patriarca, o único e verdadeiro guía dos maronitas. En varias ocasións [[Propaganda Fide]] interveu para pedir a subdivisión canónica do patriarcado, pero os seus decretos non chegaron a ter efecto. O [[sínodo]] do Monte Líbano de [[1736]] instituiu canonicamente 8 eparquías, ademáis da sñe patriarcal, definindo para cada unha a súa xurisdición territorial: [[Arquieparquía católica maronita de Alepo|Alepo]], [[arquieparquía católica maronita de Beirut|Beirut]], [[eparquía católica maronita de Biblos|Biblos]] e [[eparquía católica maronita de Batrun|Batrun]], [[arquieparquía católica maronita de Chipre|Chipre]], [[arquieparquía católica maronita de Damasco|Damasco]], [[eparquía católica maronita de Baalbik-Dair al-Ahmar|Baalbik]], [[arquieparquía católica maronita de Trípoli|Trípoli]] e [[arquieparquía católica maronita de Tiro|Tiro]]-[[Eparquía católica maronita de Sidón|Sidón.]] A [[Santa Sé]] aprobou as decisións do sínodo coa [[bula papal|bula]]'' Apostólica praedecessorum'' do [[papa]] [[Bieito XIV]] do 14 de febreiro de [[1742]]. Esta división permaneceu sen variacións até o inicio do [[século XX]], cando foi creada a [[vigairía patriarcal católica maronita de Exipto|vigairía patriarcal de Exipto]] ([[1904]]), e foron separadas as de Tiro e Sidón ([[1906]]).
Até o [[século XVIII]] a Igrexa Maronita estaba só formalmente dividida en [[eparquía]]s: en realidade, todos os bispos eran considerados como [[Bispo auxiliar|auxiliares]] do patriarca, o único e verdadeiro guía dos maronitas. En varias ocasións [[Propaganda Fide]] interveu para pedir a subdivisión canónica do patriarcado, pero os seus decretos non chegaron a ter efecto. O [[sínodo]] do Monte Líbano de [[1736]] instituiu canonicamente 8 eparquías, ademais da sñe patriarcal, definindo para cada unha a súa xurisdición territorial: [[Arquieparquía católica maronita de Alepo|Alepo]], [[arquieparquía católica maronita de Beirut|Beirut]], [[eparquía católica maronita de Biblos|Biblos]] e [[eparquía católica maronita de Batrun|Batrun]], [[arquieparquía católica maronita de Chipre|Chipre]], [[arquieparquía católica maronita de Damasco|Damasco]], [[eparquía católica maronita de Baalbik-Dair al-Ahmar|Baalbik]], [[arquieparquía católica maronita de Trípoli|Trípoli]] e [[arquieparquía católica maronita de Tiro|Tiro]]-[[Eparquía católica maronita de Sidón|Sidón.]] A [[Santa Sé]] aprobou as decisións do sínodo coa [[bula papal|bula]]'' Apostólica praedecessorum'' do [[papa]] [[Bieito XIV]] do 14 de febreiro de [[1742]]. Esta división permaneceu sen variacións até o inicio do [[século XX]], cando foi creada a [[vigairía patriarcal católica maronita de Exipto|vigairía patriarcal de Exipto]] ([[1904]]), e foron separadas as de Tiro e Sidón ([[1906]]).


Cando o Líbano obtivo a independencia en [[1943]], os poderes do novo estado foron divididos entre as principais comunidades relixiosas. Os maronitas, que constituían a maioría da poboación, recibiron a Presidencia da República, cargo que continúan a manter hoxe.
Cando o Líbano obtivo a independencia en [[1943]], os poderes do novo estado foron divididos entre as principais comunidades relixiosas. Os maronitas, que constituían a maioría da poboación, recibiron a Presidencia da República, cargo que continúan a manter hoxe.

Revisión como estaba o 29 de xullo de 2016 ás 11:22

Igrexa Siríaca Maronita de Antioquía
Igrexa Católica Maronita
Historia
Fundaciónséculo IV
Parte deIgrexa Católica
Goberno
Tipo de gobernoEpiscopal
Patriarca de AntioquíaBixara Pedro al-Rai
EstruturaDividida en eparquías
AgrupaciónsCongregación para as Igrexas Orientais
Clasificación
GrupoCatolicismo
OrientaciónCristianismo oriental
Demografía e cultura
Fieis3 300 000[1]
PaísesSiria, Líbano, Chipre, Estados Unidos, Israel, Australia, Brasil e outros
Linguas litúrxicasLingua siríaca
Outros datos
Sede centralBkirki, Líbano

A Igrexa Siríaca Maronita de Antioquía (en lingua siríaca: ܥܕܬܐ ܣܘܪܝܝܬܐ ܡܪܘܢܝܬܐ ܕܐܢܛܝܘܟܝܐ, ʿīṯo suryoiṯo morunoiṯo d'anṭiokia; árabe: الكنيسة الأنطاكية السريانية المارونية, al-Kanīsa al-Anṭākiyya al-Suryāniyya al-Māruniyya; latín: Ecclesia Maronitarum), máis coñecida simplemente como Igrexa Católica Maronita, é unha igrexa particular católica, en comuñón coa Santa Sé de Roma. Ten a súa orixe na comunidade fundada por Marón, un monxe siríaco do século IV venerado como santo. O primeiro patriarca maronita, san Xoán Marón, foi elixido a finais do século VII.

Malia ser reducidos en número, os maronitas continúan a ser un dos principais grupos etno-relixiosos do Líbano. A diferenza doutras igrexas católicas orientais, dende a súa orixe os maronitas sempre teñen estado en comuñón coa Igrexa de Roma e co Papa.

Historia

A Igrexa Maronita toma o seu nome do seu fundador, san Marón († 410), un asceta siríaco amigo de Xoán Crisóstomo que a instituiu no século IV. Logo da súa morte os seus discípulos fundaron un mosteiro preto do seu túmulo, en Apamea, á beira do río Orontes. Dende os seus inicios, a comunidade maronita seguiu ao Patriarca de Antioquía.

No século VII a comunidade maronita foi refundada e organizada por un monxe, o abade do mosteiro de Brad, en Siria. Xoán Marón foi o primeiro maronita en ter a dignidade episcopal; a súa ordenación tivo lugar en 676, e máis tarde (en 685) foi elixido Patriarca de Antioquía. El foi o primeiro maronita en ter este encargo. Para escapar dunha persecución, decidiu deixar Siria e ir ao Líbano. Estabeleceuse en Bkirki, onde construíu un novo mosteiro no que depositou a máis valiosa reliquia para os maronitas: o cranio de San Marón. Dende aquela época, o mosteiro é a sé patriarcal.

A catedral maronita de Alepo.
Estatua do santuario de Nosa Señora do Líbano.

En 685 a Igrexa de Antioquía dividiuse entre os calcedonianos e os non calcedonianos, que se convertiron na maioría. A comunidade maronita elixiu permanecer calcedoniana, e non se recoñeceu máis no patriarca Teófanes. Iniciou un período de autonomía, e os mosteiros tornáronse bispados.

Na época das Cruzadas a Igrexa Maronita retomou relacións coa Igrexa Latina, da que nunca se separara formalmente. A unión foi selada algúns séculos máis tarde, en 1584, coa fundación, durante o pontificado de Gregorio XIII, do Colexio maronita de Roma.

Os maronitas foron protexidos por Francia, durante o dominio otomán de Oriente Medio.

Até o século XVIII a Igrexa Maronita estaba só formalmente dividida en eparquías: en realidade, todos os bispos eran considerados como auxiliares do patriarca, o único e verdadeiro guía dos maronitas. En varias ocasións Propaganda Fide interveu para pedir a subdivisión canónica do patriarcado, pero os seus decretos non chegaron a ter efecto. O sínodo do Monte Líbano de 1736 instituiu canonicamente 8 eparquías, ademais da sñe patriarcal, definindo para cada unha a súa xurisdición territorial: Alepo, Beirut, Biblos e Batrun, Chipre, Damasco, Baalbik, Trípoli e Tiro-Sidón. A Santa Sé aprobou as decisións do sínodo coa bula Apostólica praedecessorum do papa Bieito XIV do 14 de febreiro de 1742. Esta división permaneceu sen variacións até o inicio do século XX, cando foi creada a vigairía patriarcal de Exipto (1904), e foron separadas as de Tiro e Sidón (1906).

Cando o Líbano obtivo a independencia en 1943, os poderes do novo estado foron divididos entre as principais comunidades relixiosas. Os maronitas, que constituían a maioría da poboación, recibiron a Presidencia da República, cargo que continúan a manter hoxe.

Organización

A Peshitta é a Biblia siríaca estándar, empregada pola Igrexa Maronita e outras igrexas. A imaxe é o texto de Éxodo 13:14-16, do ano 464.

A cabeza da Igrexa Maronita é o Patriarca de Antioquía dos Maronitas, quen é elixido polos bispos maronitas e reside en Bkirki, ao norte de Beirut. Dende marzo de 2011 o patriarca é o cardeal Bixara Pedro al-Rai. Cando un novo patriarca e elixido e entronizado, pide o recoñecemento eclesiástico do Papa, mantendo deste xeito a comuñón coa Santa Sé. Como un dos patriarcas orientais, o patriarca a miúdo é creado cardeal polo papa, co rango de cardeal-bispo.

Os maronitas comparten co resto de católicos a doutrina, mais teñen as súas propias tradicións en canto á liturxia, teoloxía e espiritualidade; amais de manter unha disciplina e xerarquía diferenciadas das do resto de Igrexas particulares. A Igrexa Maronota pertence á tradición antioquense e é de rito siro-antioquense occidental. A lingua siríaca é a súa lingua litúrxica propia. Porén, considéranse unha das igrexas católicas orientais máis fortemente latinizadas, aínda que hai esforzos na recuperación de prácticas orientais.

O cardeal Sufair acelerou persoanlmente as reformas litúrxicas nos oitenta e noventa, que levaron á publicación en 1992 do novo misal maronita. O misal é unha viraxe ás formas orixinais da liturxia antioquense, eliminando a latinización litúrxica dos séculos pasados.

O celibato non está estritamente requirido para os sacerdotes e diáconos, puidendo casar antes de seren ordenados; os monxes, porén, deben ser célibes, así como os bispos. Os eparcas e arquieparcas responden ante o patriarca.

Poboación

Artigo principal: Maronitas.

O número exacto de maronitas no mundo non se coñece con certeza. Estímanse máis de 3 millóns, segundo a Asociación Católica para o Benestar no Oriente Próximo.

Segundo un informe de 2007, hai arredor de are 930.000 maronitas no Líbano, onde constitúen aproximadamente o 22% da poboación.[2] En Siria son un total de 51.000.[3] Existe tamén unha comunidade maronita en Chipre, de arredor de 10.000 fieis,[3] e que fala o seu propio dialecto árabe.[4][5] Finalmente, hai unha salientable comunidade no norte de Israel, na rexión de Galilea, de 7.504 persoas,[3] famosa polos seus intentos de conservación da lingua aramea.

Notas

  1. ↑ The Eastern Catholic Churches 2010, Ronald Roberson (fonte: Annuario Pontificio), 22 de agosto de 2010, Catholic Near East Welfare Association. (en inglés)
  2. ↑ U.S. Department of State, ed. (2008). "Lebanon - International Religious Freedom Report". 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 "Datos do Annuario Pontificio: The Eastern Catholic Churches" (PDF). 2008. 
  4. ↑ Maria Tsiapera (1969). Mouton and Company, ed. A Descriptive Analysis of Cypriot Maronite Arabic. A Haia. 
  5. ↑ Ministerio do Interior de Chipre (ed.). "European Charter for Regional or Minority Languages: Answers to the Comments/Questions Submitted to the Government of Cyprus Regarding its Initial Periodical Report" (PDF) (en inglés). 

Véxase tamén

Ligazóns externas

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Igrexa_católica_maronita&oldid=3992455»