Escarlatina: Diferenzas entre revisións
Sen resumo de edición |
Sen resumo de edición |
||
Liña 9: | Liña 9: | ||
A súa transmisión acontece a través da [[saliva]], por vía [[nasal]], [[tose]], [[espirro]]s e respiración ou aínda a través do contacto con vestiario e obxectos contaminados. |
A súa transmisión acontece a través da [[saliva]], por vía [[nasal]], [[tose]], [[espirro]]s e respiración ou aínda a través do contacto con vestiario e obxectos contaminados. |
||
O tratamento faise a través da administración de [[antibiótico]]s, constituíndo a [[penicilina]], aínda hoxe, o fármaco de primeira liña, dada a ausencia de resistencia documentada. |
O tratamento faise a través da administración de [[antibiótico]]s, constituíndo a [[penicilina]], aínda hoxe, o fármaco de primeira liña, dada a ausencia de [[resistencia a antibióticos|resistencia]] documentada. |
||
Non sendo debidamente tratada, poderán ocorrer hemorraxias no estómago, no bazo e no intestino. Alén da posibilidade de ocorreren convulsións, inflamación nos riles, infección nos tímpanos, dores fortes nas articulacións e problemas cardiovasculares. |
Non sendo debidamente tratada, poderán ocorrer hemorraxias no estómago, no bazo e no intestino. Alén da posibilidade de ocorreren convulsións, inflamación nos riles, infección nos tímpanos, dores fortes nas articulacións e problemas cardiovasculares. |
Revisión como estaba o 22 de xullo de 2016 ás 19:53
Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde abril de 2012.) |
A escarlatina é unha doenza infecciosa causada polo estreptococo beta hemolítico do grupo A (Streptococcus pyogenes), que atinxe principalmente ás crianzas, na súa maioría meniños, sendo a bacteria sensíbel á penicilina, entre outros antibióticos. A escarlatina é case sempre unha complicación da amigdalite/farinxite estreptocócica, aparecendo cerca de 2 días logo do inicio dos síntomas desta.
As persoas infectadas polo axente, na maioría das veces, teñen febre e dores na gorxa (odinofaxia), o que dificulta a inxestión de alimentos. A pel sofre alteracións visíbeis, como escamación e arroibamento.
Caracterízase por eritemas (arroibamento cutáneo) que se espallan a partir dun punto no corpo, deixando as palmas das mans e dos pés e a rexión darredor da boca inalteradas. A lingua, inicialmente, é amarela debido à inflamación, mais despois escama e se torna vermello viva, con aparencia dun amorodo. Nalgúns casos, a lingua fica con bóchegas pequenas.
A súa transmisión acontece a través da saliva, por vía nasal, tose, espirros e respiración ou aínda a través do contacto con vestiario e obxectos contaminados.
O tratamento faise a través da administración de antibióticos, constituíndo a penicilina, aínda hoxe, o fármaco de primeira liña, dada a ausencia de resistencia documentada.
Non sendo debidamente tratada, poderán ocorrer hemorraxias no estómago, no bazo e no intestino. Alén da posibilidade de ocorreren convulsións, inflamación nos riles, infección nos tímpanos, dores fortes nas articulacións e problemas cardiovasculares.
Non se debe ter máis de 3 veces consecutivas (de ano a ano ou en períodos pequenos).