Marcelino Oreja Aguirre: Diferenzas entre revisións

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Explorar o historial de forma interactiva
← Edición máis vellaEdición máis nova →
Contido eliminado Contido engadido
VisualTexto wiki
Sen resumo de edición
Liña 3: Liña 3:


== Traxectoria ==
== Traxectoria ==
Marcelino Oreja Aguirre pertence a unha familia de destacados empresarios e políticos [[Carlismo|tradicionalistas]] vascos. É fillo de [[:es:Marcelino_Oreja_Elósegui|Marcelino Oreja Elósegui]], deputado [[:es:Comunión_Tradicionalista|tradicionalista]] e director da empresa [[Unión Cerrajera de Mondragón]], que morreu asasinado durante a [[Folga xeral revolucionaria de 1934|Revolución de outubro de 1934]] por militantes uxetistas.<ref>[http://www.diariovasco.com/pg060430/prensa/noticias/AltoDeba/200604/30/DVA-ALD-000.html El último revolucionario], ''Diario Vasco'', 30 de abril de 2006.</ref> O seu tío [[:es:Ricardo_Oreja_Elósegui|Ricardo Oreja Elósegui]] foi tamén deputado polas filas tradicionalistas e ocupou un posto como procurador nas [[Cortes franquistas]]. Outro tío seu, [[:es:Benigno_Oreja_Elósegui|Benigno]], foi un prestixioso médico urólogo e ocupou tamén un posto como procurador nas Cortes.
Marcelino Oreja Aguirre pertence a unha familia de destacados empresarios e políticos [[Carlismo|tradicionalistas]] vascos. É fillo de [[Marcelino Oreja Elósegui]], deputado [[Comunión Tradicionalista|tradicionalista]] e director da empresa [[Unión Cerrajera de Mondragón]], que morreu asasinado durante a [[Folga xeral revolucionaria de 1934|Revolución de outubro de 1934]] por militantes uxetistas.<ref>[http://www.diariovasco.com/pg060430/prensa/noticias/AltoDeba/200604/30/DVA-ALD-000.html El último revolucionario], ''Diario Vasco'', 30 de abril de 2006.</ref> O seu tío [[Ricardo Oreja Elósegui]] foi tamén deputado polas filas tradicionalistas e ocupou un posto como procurador nas [[Cortes franquistas]]. Outro tío seu, [[:es:Benigno_Oreja_Elósegui|Benigno]], foi un prestixioso médico urólogo e ocupou tamén un posto como procurador nas Cortes.


Doutorado en [[Dereito]] pola [[Universidade de Madrid]], formouse na carreira diplomática sendo destinado aos vinte e cinco anos ao gabinete do [[:es:Ministerio_de_Asuntos_Exteriores_(España,_1977-1981)|Ministro de Asuntos Exteriores]] durante a ditadura franquista. Membro do [[:es:Grupo_Tácito|grupo Tácito]], vinculouse a movementos próximos á [[democracia cristiá]] e á dereita democrática representada pola [[Unión de Centro Democrático]], foi nomeado Senador Real na [[Lexislatura Constituínte de España|Lexislatura Constituínte]] e ministro de Asuntos Exteriores durante a [[Transición Española|transición]] en [[1976]] no primeiro goberno de [[Adolfo Suárez]], cargo que mantivo até [[1980]].
Doutorado en [[Dereito]] pola [[Universidade de Madrid]], formouse na carreira diplomática sendo destinado aos vinte e cinco anos ao gabinete do [[Ministerio de Asuntos Exteriores (España, 1977-1981)|Ministro de Asuntos Exteriores]] durante a ditadura franquista. Membro do [[Grupo Tácito]], vinculouse a movementos próximos á [[democracia cristiá]] e á dereita democrática representada pola [[Unión de Centro Democrático]], foi nomeado Senador Real na [[Lexislatura Constituínte de España|Lexislatura Constituínte]] e ministro de Asuntos Exteriores durante a [[Transición Española|transición]] en [[1976]] no primeiro goberno de [[Adolfo Suárez]], cargo que mantivo até [[1980]].


Nas [[Eleccións xerais de España de 1979|eleccións xerais de 1979]] foi elixido [[deputado]] ao [[Congreso dos Deputados de España|Congreso]] pola [[Guipúscoa|provincia de Guipúzcoa]] como cabeza de lista da candidatura da UCD. O [[25 de novembro]] de [[1980]], foi nomeado delegado do Goberno no País Vasco, deixando o seu escano ao número dous por Guipúzcoa, o seu sobriño [[Jaime Mayor Oreja|Jaime Mayor Oreja.]] Ocupou o cargo até mediados de 1982. Tras a desintegración do seu partido nas [[Eleccións xerais de España de 1982|eleccións de 1982]], nas que obtivera a acta de deputado de novo, por [[Áraba|Álava]] na lista conxunta que presentaron no País Vasco [[Alianza Popular]], o [[Partido Demócrata Popular]], o [[Partido Demócrata Liberal]] e [[Unión de Centro Democrático|Unión de Centro Democrático.]] Foi Secretario Xeral do [[Consello de Europa]] en [[1984|1984.]] En [[:es:Elecciones_al_Parlamento_Europeo_de_1989_(España)|1989]] foi elixido [[Parlamento Europeo|parlamentario europeo]] nas listas do [[Partido Popular]] e colaborou na redacción do primeiro borrador dun modelo de [[Constitución]] para a [[Unión Europea]] en [[1993]].
Nas [[Eleccións xerais de España de 1979|eleccións xerais de 1979]] foi elixido [[deputado]] ao [[Congreso dos Deputados de España|Congreso]] pola [[provincia de Guipúscoa]] como cabeza de lista da candidatura da UCD. O [[25 de novembro]] de [[1980]], foi nomeado delegado do Goberno no País Vasco, deixando o seu escano ao número dous por Guipúscoa, o seu sobriño [[Jaime Mayor Oreja.]] Ocupou o cargo até mediados de 1982. Tras a desintegración do seu partido nas [[Eleccións xerais de España de 1982|eleccións de 1982]], nas que obtivera a acta de deputado de novo, por [[Áraba]] na lista conxunta que presentaron no País Vasco [[Alianza Popular]], o [[Partido Demócrata Popular]], o [[Partido Demócrata Liberal]] e [[Unión de Centro Democrático|Unión de Centro Democrático.]] Foi Secretario Xeral do [[Consello de Europa]] en [[1984|1984.]] En [[Eleccións ao Parlamento Europeo de 1989 (España)|1989]] foi elixido [[Parlamento Europeo|parlamentario europeo]] nas listas do [[Partido Popular]] e colaborou na redacción do primeiro borrador dun modelo de [[Constitución]] para a [[Unión Europea]] en [[1993]].


Posteriormente presentouse de novo ás [[Eleccións xerais de España de 1993|eleccións en España en 1993]] pola [[Áraba|provincia de Álava]] nas filas do Partido Popular, sendo elixido deputado. Máis tarde foi designado [[Comisión Europea|Comisario Europeo]] de Transportes e Enerxía en [[1994]] e participou na elaboración do [[Tratado de Maastricht|Tratado de Maastricht.]] Terminado o seu mandato en 1999, no que se ocupou de Relacións co Parlamento Europeo, relacións cos Estados Membros (en materia de Comunicación, Transparencia e Información), Cultura e Sector Audiovisual, Oficina de Publicacións, Asuntos Institucionais e Preparación da Conferencia Intergobernamental de 1996 (conxuntamente co Presidente Jacques Santer) abandonou a actividade política para dedicarse á empresa privada. É membro da [[:es:Real_Academia_de_Ciencias_Morales_y_Políticas|Real Academia de Ciencias Morais e Políticas]] e da [[:es:Academia_Europea_de_Ciencias_y_Artes|Academia Europea de Ciencias e Artes]]. Tamén é Presidente do Instituto de Estudios Europeos da [[Universidade CEU San Pablo]].<ref>{{cita web|url=http://www.cecod.org/es-es/qui%C3%A9nessomos/institutouniversitariodeestudioseuropeos.aspx|título=Instituto Universitario de Estudios Europeos|dataacceso=20 de abril de 2016}}</ref>
Posteriormente presentouse de novo ás [[Eleccións xerais de España de 1993|eleccións en España en 1993]] pola [[Áraba|provincia de Álava]] nas filas do Partido Popular, sendo elixido deputado. Máis tarde foi designado [[Comisión Europea|Comisario Europeo]] de Transportes e Enerxía en [[1994]] e participou na elaboración do [[Tratado de Maastricht]]. Terminado o seu mandato en 1999, no que se ocupou de Relacións co Parlamento Europeo, relacións cos Estados Membros (en materia de Comunicación, Transparencia e Información), Cultura e Sector Audiovisual, Oficina de Publicacións, Asuntos Institucionais e Preparación da Conferencia Intergobernamental de 1996 (conxuntamente co Presidente [[Jacques Santer]]) abandonou a actividade política para dedicarse á empresa privada. É membro da [[Real Academia de Ciencias Morais e Políticas]] e da [[Academia Europea de Ciencias e Artes]]. Tamén é Presidente do Instituto de Estudios Europeos da [[Universidade CEU San Pablo]].<ref>{{cita web|url=http://www.cecod.org/es-es/qui%C3%A9nessomos/institutouniversitariodeestudioseuropeos.aspx|título=Instituto Universitario de Estudios Europeos|dataacceso=20 de abril de 2016}}</ref>


O [[9 de abril]] de [[2010]] foi nomeado marqués de Oreja<ref>Prutkov, Kozma, ''Annuaire de la Noblesse Moderne des Maisons Principales de l'Europe'', Montréal, 2010 (ISSN 1925-5594) [http://epe.lac-bac.gc.ca/100/201/300/annuaire_noblesse/2010.pdf (fr)]</ref> polo  Rei [[Xoán Carlos I]] en recoñecemento á súa traxectoria.<ref>[http://www.boe.es/boe/dias/2010/04/09/pdfs/BOE-A-2010-5683.pdf BOE Núm. 86 Viernes 9 de abril de 2010 Sec.]</ref>
O [[9 de abril]] de [[2010]] foi nomeado marqués de Oreja<ref>Prutkov, Kozma, ''Annuaire de la Noblesse Moderne des Maisons Principales de l'Europe'', Montréal, 2010 (ISSN 1925-5594) [http://epe.lac-bac.gc.ca/100/201/300/annuaire_noblesse/2010.pdf (fr)]</ref> polo  Rei [[Xoán Carlos I]] en recoñecemento á súa traxectoria.<ref>[http://www.boe.es/boe/dias/2010/04/09/pdfs/BOE-A-2010-5683.pdf BOE Núm. 86 Viernes 9 de abril de 2010 Sec.]</ref>

Revisión como estaba o 20 de abril de 2016 ás 18:12

Marcelino Oreja Aguirre, nado en Madrid o 13 de febreiro de 1935, é un xurista, político e diplomático español. I marqués de Oreja. É tío do tamén político Jaime Mayor Oreja.

Traxectoria

Marcelino Oreja Aguirre pertence a unha familia de destacados empresarios e políticos tradicionalistas vascos. É fillo de Marcelino Oreja Elósegui, deputado tradicionalista e director da empresa Unión Cerrajera de Mondragón, que morreu asasinado durante a Revolución de outubro de 1934 por militantes uxetistas.[1] O seu tío Ricardo Oreja Elósegui foi tamén deputado polas filas tradicionalistas e ocupou un posto como procurador nas Cortes franquistas. Outro tío seu, Benigno, foi un prestixioso médico urólogo e ocupou tamén un posto como procurador nas Cortes.

Doutorado en Dereito pola Universidade de Madrid, formouse na carreira diplomática sendo destinado aos vinte e cinco anos ao gabinete do Ministro de Asuntos Exteriores durante a ditadura franquista. Membro do Grupo Tácito, vinculouse a movementos próximos á democracia cristiá e á dereita democrática representada pola Unión de Centro Democrático, foi nomeado Senador Real na Lexislatura Constituínte e ministro de Asuntos Exteriores durante a transición en 1976 no primeiro goberno de Adolfo Suárez, cargo que mantivo até 1980.

Nas eleccións xerais de 1979 foi elixido deputado ao Congreso pola provincia de Guipúscoa como cabeza de lista da candidatura da UCD. O 25 de novembro de 1980, foi nomeado delegado do Goberno no País Vasco, deixando o seu escano ao número dous por Guipúscoa, o seu sobriño Jaime Mayor Oreja. Ocupou o cargo até mediados de 1982. Tras a desintegración do seu partido nas eleccións de 1982, nas que obtivera a acta de deputado de novo, por Áraba na lista conxunta que presentaron no País Vasco Alianza Popular, o Partido Demócrata Popular, o Partido Demócrata Liberal e Unión de Centro Democrático. Foi Secretario Xeral do Consello de Europa en 1984. En 1989 foi elixido parlamentario europeo nas listas do Partido Popular e colaborou na redacción do primeiro borrador dun modelo de Constitución para a Unión Europea en 1993.

Posteriormente presentouse de novo ás eleccións en España en 1993 pola provincia de Álava nas filas do Partido Popular, sendo elixido deputado. Máis tarde foi designado Comisario Europeo de Transportes e Enerxía en 1994 e participou na elaboración do Tratado de Maastricht. Terminado o seu mandato en 1999, no que se ocupou de Relacións co Parlamento Europeo, relacións cos Estados Membros (en materia de Comunicación, Transparencia e Información), Cultura e Sector Audiovisual, Oficina de Publicacións, Asuntos Institucionais e Preparación da Conferencia Intergobernamental de 1996 (conxuntamente co Presidente Jacques Santer) abandonou a actividade política para dedicarse á empresa privada. É membro da Real Academia de Ciencias Morais e Políticas e da Academia Europea de Ciencias e Artes. Tamén é Presidente do Instituto de Estudios Europeos da Universidade CEU San Pablo.[2]

O 9 de abril de 2010 foi nomeado marqués de Oreja[3] polo  Rei Xoán Carlos I en recoñecemento á súa traxectoria.[4]

Está casado con Silvia Arburúa, filla do ex ministro franquista Manuel Arburúa de la Miyar.

Notas

  1. ↑ El último revolucionario, Diario Vasco, 30 de abril de 2006.
  2. ↑ "Instituto Universitario de Estudios Europeos". Consultado o 20 de abril de 2016. 
  3. ↑ Prutkov, Kozma, Annuaire de la Noblesse Moderne des Maisons Principales de l'Europe, Montréal, 2010 (ISSN 1925-5594) (fr)
  4. ↑ BOE Núm. 86 Viernes 9 de abril de 2010 Sec.
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marcelino_Oreja_Aguirre&oldid=3906693»