Fabre d'Églantine

Philippe François Nazaire Fabre, nome verdadeiro de Fabre d'Églantine, nado o 28 de xullo de 1750 en Carcasona (Francia) e finado o 5 de abril de 1795 en París, foi un actor teatral, dramaturgo e revolucionario francés.

Fabre d'Eglantine

Biografía

Nado en Carcasona en xullo de 1750, fillo de François Fabre, comerciante de tecidos, e de Anne-Catherine Fons, fixo os seus primeiros estudos en Limoux, a onde se trasladou a súa familia en 1757, e alí aprendeu grego, latín, música e debuxo. En 1771 entrou na congregación dos doutrinarios en Tolosa como ensinante. Nese ano participou nos xogos florais co Soneto á virxe, que foi premiado co "lirio de prata". Deixou case de súpeto a congregación para se unir a unha compañía de teatro ambulante. En 1772 actuouu en Grenoble, en 1775 en Chalon-sur-Saône, en 1775 en Beauvais e en 1776 en Namur. En 1777 estivo en París, onde lle dedicou ao Conde de Buffon a Histoire naturelle et son étude dans le cours des Saisons, e logo en Sedan, onde intentou sen éxito pasar á dirección teatral, e en 1778 en Troyes e en Estrasburgo. O 9 de novembro de 1778 casou coa actriz Marie-Nicole Godin e o ano seguinte naceu o seu fillo Jules-Louis-Théodore-Vincent. A parella actuou entre 1779 e 1780 en Maastricht, onde o 12 de abril de 1779 Fabre d'Églantine debutou como protagonista con Le Misanthrope de Molière. O 7 de febreiro de 1780 púxose en escena a obra propia Laure et Pétrarque, opéra cómica nun acto con música de Frans Rouwijzer (1737-1827). De 1780 a 1786 constinuou a actividade da súa compañía. O 23 de setembro de 1780, en Liège, representou Le Triomphe de Grétri; en 1783, en Xenebra, compuxo o poema La Treille de Genève e en Lióo representou a súa traxedia Augusta. En 1785 dirixiu o teatro de Nîmes e o 30 de xuño de 1786 actuou no teatro de Aviñón. En 1787 estableceuse en París, decidido a obter a consagración como autor dramático, pero ao principio as súas obras gozaron de escaso éxito: Les Gens de lettres ou le Poète provincial à Paris, comedia en cinco actos, cunha soa representación; Augusta, e Le Présomptueux, ou l'Heureux imaginaire, pola que mesmo se lle chegou a acusar de plaxio.

A Revolución

En 1789 rompeuse a súa parella e foi convivir coa actriz Caroline Remy, quen, entusiasta dela Revolución, propagaba os seus principios gañando o favor do público.
Le Philinte de Molière ou la Suite du Misanthrope, comedia en cinco actos representada o 22 de febreiro de 1790, obtivo un éxito importante. Fabre d'Églantine participou activamente na vida política parisina, iniciou unha colaboración co xornal Révolutions de Paris, de Camille Desmoulins, e intentou sen éxito ser elixido xuíz de paz en Chevreuse: un panfleto anónimo definiuno como "ávido de cartos, gastador e avaro, mal pai e mal marido". E ao mesmo tempo continuaba a súa actividade como dramaturgo. O 20 de agosto de 1790 representouse Isabelle de Salisbury, comedia eroica e lírica en tres actos con música de Bernardo Mengozzi; o 28 de xaneiro de 1791 a súa primeira comedia en dous actos, Le Convalescent de qualité, ou l'Aristocrate, seguida en xuño por L'Intrigue épistolaire, e en xullo por L'Apothicaire. L'Héritière, ou les Champs et la Ville, comedia en cinco actos, foi reresentada o 5 de novembro de 1791, e Le Sot orgueilleux ou L'école des élections, púxose en escena o 7 de marzo de 1792. No verán de 1792, pouco antes da caída da monarquía, Fabre d'Églantine ofrecería a súa colaboración á Corte, aínda que só como engano e para obter cartos, como xa fixeran Danton e outros dantonistas. Despois do 10 de agosto 1792, Danton, novo ministro de Xustiza, nomeouno secretario.  Desde finais de agosto publicou o xornal Compte Rendu au Peuple Souverain. No cuarto numero apareceu un chamamento ao derramo de sangue e no sétimo numero xustificou os masacres de setembro. Porén, logo de elixido o 16 de setembro dese mesmo 1792 pola Convención, chamou á concordia nacional. Votou a favor da morte de Luís XVI e rompeu cos Xirondinos logo da traizón de Dumouriez, lanzando contra el unha campaña xornalística desde a Gazette Nationale de France. O 3 de xaneiro de 1793 formou parte do Comité de Guerra e foi enviado en misión a Seine-et-Oise e a Eure-et-Loir para o recrutamento de 300.000 homes. Substituído neste posto por Armand-Joseph Guffroy, o 26 de marzo entrou na Commisión de Saúde Pública. Foi tamén membro da comisión encargada de proxectar o novo calendario republicano francés e, en concreto, Fabre d'Églantine foi o creador da denominación dos días e dos meses.  Diversos episodios de denuncias, conspiracións, traizóns e corrupción levárono posteriormente á ruína económica e ao descrédito social e político.  Espulsado do club dos Xacobinos, Fabre d'Églantine foi arrestado o 12 de xaneiro de 1794 con cargos de extorsión e falsidade ideolóxica, e recluído na cadea en Luxemburgo. No seu procesamento defendeuse presentando un Compendio apoloxético no que negaba calquera responsabilidade. Fabre d'Églantine e outros acusados na mesma causa foron condenados a morte e posteriormente guillotinados, o día 5 de abril de 1794. O seu corpo foi enterrado no cemiterio de Errancis.

Véxase ademais

Bibliografía

• Albert Mathiez, La conspiration de l'étranger, París, Armand Colin, 1918
• Albert Mathiez, L'Affaire de la Compagnie des Indes, París, Félix Alcan, 1920
• Corinne Wolikow, Fabre d'Églantine, en VVAA., Dictionnaire historique de la Révolution française, París, PUF, 2006, pp. 429–430 ISBN 2-13-053605-0
• Raymonde Monnier, Conspiration de l'étranger, en VVAA, Dictionnaire historique de la Révolution française, París, PUF, 2006, p. 280
• François Hinckler, L'Affaire de la Compagnie des Indes, in VVAA, Dictionnaire historique de la Révolution française, París, PUF, 2006, p. 272

Ligazons externas

• "Fabre d'Eglantine no sito da Asemblea Nacional Francesa". 
• "J. Claretie, Fabre d'Églantine à la Comédie Française, 1897". 
• "A. Mathiez, L'Affaire de la Compagnie des Indes, 1920".