Perpiaño: Diferenzas entre revisións
Sen resumo de edición |
mSen resumo de edición |
||
Liña 12: | Liña 12: | ||
En [[Galicia]] atopamos perpiaños en moitas das construcións coidadas e/ou cultas coma [[ponte]]s, [[pazo]]s, [[Casa grande|casas grandes]] e urbanas, [[igrexa]]s...moitas veces estas contrucións levan muros de fábrica de [[cachotaría]] reservando o perpiaño para esquinais, e vans. |
En [[Galicia]] atopamos perpiaños en moitas das construcións coidadas e/ou cultas coma [[ponte]]s, [[pazo]]s, [[Casa grande|casas grandes]] e urbanas, [[igrexa]]s...moitas veces estas contrucións levan muros de fábrica de [[cachotaría]] reservando o perpiaño para esquinais, e vans. |
||
Os perpiaños teñen un significado simbólico para os [[masonaría|masóns]]. En [[ |
Os perpiaños teñen un significado simbólico para os [[masonaría|masóns]]. En [[francmasonaría]], o perpiaño aparece con dous significados: o perpiaño sen traballar é unha alegoría do masón non iniciado antes da súa iluminación; o perpiaño liso representa a pedra vestida como a utilizada polo construtor experimentado, e é unha alegoría do masón que, a través de educación e dilixencia, alcanzou a iluminación e que vive unha vida correcta. |
||
Cómpre non confundir o significado de ''perpiaño'' en castelán, que sería en galego '''forra''' ou '''tizón''', pedra que atravesa toda a parede dun edificio, e que serve para trabala e reforzala<ref>''Gran dicionario Xerais da lingua galega', 'Vigo, Xerais, 2009; ''Vocabulario ortográfico da lingua galega'', A Coruña, Real Academia Galega / Instituto da Lingua Galega, 2004</ref>. |
Cómpre non confundir o significado de ''perpiaño'' en castelán, que sería en galego '''forra''' ou '''tizón''', pedra que atravesa toda a parede dun edificio, e que serve para trabala e reforzala<ref>''Gran dicionario Xerais da lingua galega', 'Vigo, Xerais, 2009; ''Vocabulario ortográfico da lingua galega'', A Coruña, Real Academia Galega / Instituto da Lingua Galega, 2004</ref>. |
Revisión como estaba o 15 de marzo de 2016 ás 10:25
Un perpiaño é unha pedra regular para a construción xeralmente en forma de paralelepípedo (máis longa ca ancha e de forma rectangular), coas caras sen tallar, e que forma parte das obras de cantaría[1].
A diferenza dos cachotes (cachotaría), o perpiaño está labrado por varias das súas caras para darlle a forma rectangular. Por extensión coñécese por perpiaño a parede feita cos bloques regulares ou perpiaños[2] (técnica que se coñece coma cantaría).
Os perpiaños adoitan ter un tamaño e peso que obriga a manipulalos mediante máquinas, a diferenza dos cachotes, que se poñen a man.
Son usados principalmente na construción de edificios como alternativa ao ladrillo. Xeralmente a cara externa é lisa ou pulida, ocasionalmente poden estar decorados por pequenos sucos gravados. Esta decoración coñécese como a firma do canteiro.
É frecuente atopar perpiaños nas construcións da arquitectura clásica grega e romana e na arquitectura gótica, onde a construción de catedrais fomentou o forte desenvolvemento do movemento masón.
En Galicia atopamos perpiaños en moitas das construcións coidadas e/ou cultas coma pontes, pazos, casas grandes e urbanas, igrexas...moitas veces estas contrucións levan muros de fábrica de cachotaría reservando o perpiaño para esquinais, e vans.
Os perpiaños teñen un significado simbólico para os masóns. En francmasonaría, o perpiaño aparece con dous significados: o perpiaño sen traballar é unha alegoría do masón non iniciado antes da súa iluminación; o perpiaño liso representa a pedra vestida como a utilizada polo construtor experimentado, e é unha alegoría do masón que, a través de educación e dilixencia, alcanzou a iluminación e que vive unha vida correcta.
Cómpre non confundir o significado de perpiaño en castelán, que sería en galego forra ou tizón, pedra que atravesa toda a parede dun edificio, e que serve para trabala e reforzala[3].
Notas
- ↑ Proposta de definición do Servizo de Normalización Lingüística da USC
- ↑ Gran dicionario Xerais da lingua galega Vigo, Xerais, 2009
- ↑ Gran dicionario Xerais da lingua galega', 'Vigo, Xerais, 2009; Vocabulario ortográfico da lingua galega, A Coruña, Real Academia Galega / Instituto da Lingua Galega, 2004