Romanización de Galicia: Diferenzas entre revisións
m Listado de autores clásicos considerados fontes para o estudio da romanización e Galicia |
|||
| Liña 13: | Liña 13: | ||
As referencias documentais para o estudio da romanización en Galicia atópanse na obra de diversos escritores gregos e latinos. Un listado dos principais sería o que segue: [[Apiano]], [[Tito Livio]], [[Floro]], [[Osorio]], [[Estrabón]], [[Pomponio Mela]], [[Plinio]], [[Ptolomeo]], [[Rufo Festo Avieno]], [[Hidacio]] e [[San Martiño de Dume]], e no [[Itinerario de Antonino]]. |
As referencias documentais para o estudio da romanización en Galicia atópanse na obra de diversos escritores gregos e latinos. Un listado dos principais sería o que segue: [[Apiano]], [[Tito Livio]], [[Floro]], [[Osorio]], [[Estrabón]], [[Pomponio Mela]], [[Plinio]], [[Ptolomeo]], [[Rufo Festo Avieno]], [[Hidacio]] e [[San Martiño de Dume]], e no [[Itinerario de Antonino]]. |
||
[[Category:Imperio Romano]] |
|||
[[Category:Historia de Galicia]] |
|||
[[ca:Romanització]] |
[[ca:Romanització]] |
||
Revisión como estaba o 19 de maio de 2007 ás 19:56
- Para o sistema de transliteración, ver romanización (lingüística)
Coñécese como romanización ao proceso polo que os territorios conquistados polo Imperio Romano ian adoptando os costumes, técnicas, relixión e finalmente idioma destes.
O comezo de romanización de Galiza adóitase datar na expedición de Décimo, o Gallaico, e o seu fito de atravesar o rio Lethes ou do olvido (o Limia). Porén, o noroeste peninsular non ficou integrado imediatamente no mundo romano. Ao longo do século I foise estabelecendo un comercio, principalmente nas costas, ao que acompañaron varias expedicións militares (Craso, Perpenna, Xulio César), de maneira que cando Augusto emprendeu as Guerras Cántabras, o noroeste era xa unha simples base de operacións. O noroeste peninsular foi organizado sobre a base do sistema pré-existente en populi e castellae, representado nas inscricións por un C invertido. No ano 74 dC, concedeuse o ius latii para toda a península.
O territorio pertenceu pimeiro á provincia de Lusitania, logo á Tarraconensis e finalmente constituiuse a Gallaecia, xa no século III. Esta dividiuse en tres conventos (demarcacións) xurídicos: bracarense, lucense e asturicense. O latín foi substituindo as linguas anteriores nun proceso que remataría provabelmente no século III d.C.
Os meios de subsistencia continuaron a ser os mesmos; na organización económica resultan relevantes dous elementos: dunha parte, a introdución da villa romana, residencia rural de luxo e explotación agrícola a un tempo, que se expandería a partir do século III; doutra, o aproveitamento de minas, en especial de ouro, que decaería no século II. Nas minas empregábanse escravos, mais as villae foron atendidas por colonos. A estrutura social castrexa perviviría longo tempo en forma de aristocracia indíxena romanizada e de poboación rural.
Na Gallaecia o cristianismo foi introducido serodiamente, a meados do século III, por soldados da Legio VII Gemina. Un episodio notorio foi a difusión do priscilianismo a fins do século IV.
As referencias documentais para o estudio da romanización en Galicia atópanse na obra de diversos escritores gregos e latinos. Un listado dos principais sería o que segue: Apiano, Tito Livio, Floro, Osorio, Estrabón, Pomponio Mela, Plinio, Ptolomeo, Rufo Festo Avieno, Hidacio e San Martiño de Dume, e no Itinerario de Antonino.