Monoteísmo: Diferenzas entre revisións
Liña 36: | Liña 36: | ||
No Islam tamén se fala do retorno do [[Mahdi]] nos [[hadiz]]. Unha persoa, descendente de [[Mahoma]]<ref>Sunan Abu-Dawud, ''Book 36: The Promised Deliverer (Kitab Al-Mahdi)'' n°4271</ref> que virá no fin do tempo e anunciará a chegada de Xesús que é o Mesías e que loitaría e vencería ao falso Mesías chamado Dajjal (en árabe : المَسيح الدّجّال al-masīḥ ad-dajjāl). Logo o Mahdi e mais Xesús quedarían na terra un tempo. |
No Islam tamén se fala do retorno do [[Mahdi]] nos [[hadiz]]. Unha persoa, descendente de [[Mahoma]]<ref>Sunan Abu-Dawud, ''Book 36: The Promised Deliverer (Kitab Al-Mahdi)'' n°4271</ref> que virá no fin do tempo e anunciará a chegada de Xesús que é o Mesías e que loitaría e vencería ao falso Mesías chamado Dajjal (en árabe : المَسيح الدّجّال al-masīḥ ad-dajjāl). Logo o Mahdi e mais Xesús quedarían na terra un tempo. |
||
Podemos ver nas tres relixións semellanza na [[escatoloxía]]. As tres comparten tamén, a idea de vida despois da morte, sendo os feitos desta vida, os que determinaran o benestar despois da morte. Isto defíneo o |
Podemos ver nas tres relixións semellanza na [[escatoloxía]]. As tres comparten tamén, a idea de vida despois da morte, sendo os feitos desta vida, os que determinaran o benestar despois da morte. Isto defíneo o filósofo Michel Onfray<ref>Onfray "Traité d´atheologie"</ref> como "pulsión de morte" pois a morte, condiciona os feitos da vida |
||
==Notas== |
==Notas== |
Revisión como estaba o 17 de outubro de 2015 ás 16:19
O monoteísmo é a crenza na existencia dun único Deus. O cristianismo, o islam e o xudaísmo son relixións monoteístas. Segundo esta crenza, Deus significa algo supremo, relacionado con ideas e conceptos filosóficos, distinto dun ser persoal con atributos antropomórficos, nomes, e mesmo etnia.[Cómpre referencia] O monoteísmo contrasta co politeísmo que é a crenza na existencia de varios deuses. As relixións monoteístas adoitan oporse abertamente ao politeísmo.
Historia
A invención do monoteísmo atribúese ao pobo hebreo, no entanto, este foi un proceso gradual. Primeiro IHWH fixo parte de un panteón, e até tiña unha compaña Ashera[1]. Despois pasouse ao monolatrismo[2] onde IHWH pasou a ser deus nacional (como fora antes Assur dos asirios ou Marduk dos babilonios) dos israelitas, pero recoñecíanse outros deuses noutras terras, isto aconteceu no século 7 a.C. coas reformas do rei Josias.[3] Foi a mediados do século 4 A.C. onde se impuxo o monoteísmo co deus hebreo como único e verdadeiro. Isto foi produto[4] da contradición entre as promesas bíblicas "os xudeus son o pobo elixido de Deus", e a realidade da historia de Xudea e Israel, pequenos reinos, varias veces sometidos e rematando coa desaparición do reino do norte, Israel. Descoñécese exactamente como foi, mais no século 3 a.C. a visión do mundo dos xudeus mudou coa aparición do monoteísmo e da súa verdade única. Aconteceu coma os grandes trocos científicos:
- Aparecen anomalías no paradigma de consenso xeral.
- As anomalías acumúlanse e o paradigma entra en crise.
- Proponse un novo paradigma.
- O novo paradigma faise consenso.[5]
Teoloxía monoteísta
A etimoloxía da palabra monoteísmo ven do grego clásico "mono"=un, e "theos"=deus. Esta crenza di que hai un só deus verdadeiro, e así a teoloxía que se lle liga e a única verdadeira, único camiño de salvación. Isto vai facer que, por primeira vez na historia, vexamos conflito co único motivo da relixión. Un dos primeiros exemplos é o conflito de Alexandría entre xudeus emigrados a esta cidade e a poboación helenizada. Esta última ollaba cara os xudeus e víaos coma supersticiosos e arcaicos, cunha relixión que negaba as súas crenzas. Os xudeus pola súa banda, vivían entre eles mesmos, sen mesturarse coa poboación autóctona. O filósofo xudeu Philón de Alexandría tentou explicar ás autoridades as crenzas xudías e quitarlle tensión á situación. Foi entón cando a poboación helénica soubo que os xudeus pagaban impostos ao templo de Xerusalén e isto provocou un pródromo contra os xudeus.
No século I vai aparecer como unha póla do xudaísmo o cristianismo (que será relixión oficial e única do Imperio Romano a partir do século IV), seguíndoa o Islam que aparece en Arabia no século VII. Serán estas tres relixións (3 monoteísmos) as que forxarán o mundo tal como é hoxe. Islam e cristianismo son universalistas e proselitistas, o que vai provocaar innumerables guerras entre elas. O xudaísmo que hoxe non é proselitista[6] mantívose durante séculos vivindo en sociedades non xudías pero sen mesturarse con elas.[7] Hoxe en día en Israel non se poden casar persoas de relixións diferentes.[Cómpre referencia] Tamén cabe sinalar o freo para as ciencias que supuxeron os monoteísmos.[8] Lembremos os problemas de Galileo obrigado a desdicirse ou de Miguel Servet queimado na fogueira, tamén como a ciencia decaeu no Islam despois dos escritos de Al-Gazili.[9] Vexamos tamén como entre os israelitas Spinoza foi excluído do xudaísmo polos seus escritos.
A partir do século das luces, en occidente o monoteísmo cristián (especialmente o catolicismo) deixa de ser un freo, para a ciencia. Chegados ao século XX catolicismo e xudaísmo reformado aceptan a Teoría da evolución das especies e mais a cosmo-xénese do Big Bang.[Cómpre referencia] No entanto no Islam, xudaísmo ortodoxo e seitas evanxelistas (sobre todo nos Estados Unidos) tentan aferrarse aos textos sagrados, buscando maneiras alambicadas de casar textos e feitos científicos.[10] O monoteísmo estivo case sempre ligado ao fundamentalismo relixioso, pola idea subxacente de verdade única. Ren doutro podendo ter razón, e non sendo máis ca paganismo ou ateísmo. Outra das características dos tres grandes monoteísmos é o seu mesianismo. No xudaísmo (agás os xudeus mesiánicos que coidan que o mesías foi Xesús) agardan o Mesías nun futuro que denominan "tempos mesiánicos" que terán varias etapas:
- Guerra de Gog e Magog (as nacións contra Israel [11]
- Retorno do profeta Elias que traerá con sigo o Mesías
- Tempos mesiánicos
- t´hiato hametim (resurrección dos mortos)
- Yom hadim (día do xuízo)
- Olam haba (tempo da eternidade)
O retorno do Mesías no cristianismo[12] vén descrito no libro do Apocalipse ou Revelacións. Se ben a interpretación muda segundo as distintas igrexas cristiás podemos resumilo así:
- Chegada do fin dos tempos
- Retorno de Xesús a terra
- Resurrección dos mortos
- Loita co anticristo
- Renovación da creación
- Establecemento do reino de Deus
No Islam tamén se fala do retorno do Mahdi nos hadiz. Unha persoa, descendente de Mahoma[13] que virá no fin do tempo e anunciará a chegada de Xesús que é o Mesías e que loitaría e vencería ao falso Mesías chamado Dajjal (en árabe : المَسيح الدّجّال al-masīḥ ad-dajjāl). Logo o Mahdi e mais Xesús quedarían na terra un tempo.
Podemos ver nas tres relixións semellanza na escatoloxía. As tres comparten tamén, a idea de vida despois da morte, sendo os feitos desta vida, os que determinaran o benestar despois da morte. Isto defíneo o filósofo Michel Onfray[14] como "pulsión de morte" pois a morte, condiciona os feitos da vida
Notas
- ↑ Increpación do ano 600 a.C. atopada na rexión de Sefelah, antigo reino de Xudea.
- ↑ Jean Soler "L'invention du monotheisme"
- ↑ Robert Paris "L´ancien testament des hebreux"
- ↑ Jean Soler "Pourquoi le monotheisme"
- ↑ Thomas Kuhn
- ↑ Shlomo Sand "Como fué inventado el pueblo judío"
- ↑ Deuteronomio 7-3: "Non emparentes con eles, non lles déa-la túa filla para un fillo deles, nin cólla-la filla deles para un fillo teu".
- ↑ Michel Onfray "Traité d´atheologie"
- ↑ Neil de Grasse conferencia "o deus dos buratos"
- ↑ Conferencias de William Lane Craig
- ↑ Ezequiel 38-39
- ↑ Apocalipse de San Xan
- ↑ Sunan Abu-Dawud, Book 36: The Promised Deliverer (Kitab Al-Mahdi) n°4271
- ↑ Onfray "Traité d´atheologie"