Unión Europea

Ceremonia de firma do Tratado de Lisboa.

A Unión Europea ( pronunciación ) (UE) é unha organización internacional constituída actualmente por 28 estados europeos. Moitos dos seus obxectivos herdáronse da CEE, en vigor dende a década de 1950, porén esta comunidade non adoptou o nome de UE até 1992 durante o Tratado da Unión Europea (normalmente coñecido como Tratado de Maastricht). As tres sedes principais da Unión Europea atópanse en Bruxelas, Luxemburgo e Estrasburgo. O 12 de outubro de 2012 a Unión foi galardoada co Premio Nobel da Paz pola súa "contribución ao avance da paz e reconciliación, democracia e dereitos humanos en Europa".

A Unión Europea ten moitas actividades, entre as que destacan a creación dun mercado europeo único (ou sexa unha unión aduaneira), dunha moeda única (adoptada por 16 dos 28 estados membros) e dunha política agrícola, pesqueira, comercial e de transportes común. A Unión Europea desenvolve tamén varias iniciativas para a coordenación das actividades xudiciais e de defensa dos Estados Membros, así como trata de equiparar o desenvolvemento das diversas rexións mediante compensacións económicas, e de fortalecer a propia unión creando vínculos culturais e de cooperación por medio de programas específicos de mantemento de proxectos a escala europea e intercambio de persoas.

O Tratado de París (1951), establecendo a Comunidade Europea do Carbón e do Aceiro (CECA), e o Tratado de Roma (1957), instituíndo a Comunidade Económica Europea e a Comunidade Europea da Enerxía Atómica ou Euratom, foron asinados por seis membros fundadores: Alemaña, Bélxica, Francia, Italia, Luxemburgo e Países Baixos. Bélxica, Países Baixos e Luxemburgo acordaran anteriormente formar o chamado Benelux.

Despois disto, a UE realizou seis ampliacións sucesivas: en 1973 Dinamarca, Irlanda e Reino Unido; en 1981 Grecia; en 1986 España e Portugal; en 1995 Austria, Finlandia e Suecia; o 1 de maio de 2004, República Checa, Chipre, Eslovaquia, Eslovenia, Estonia, Hungría, Letonia, Lituania, Malta e Polonia; o 1 de xaneiro de 2007, Bulgaria e Romanía; o 1 de xullo de 2013 Croacia.

En 1972 e 1994, Noruega asinou tamén tratados de adhesión á Unión Europea. Porén e sempre a través de referendos, a poboación norueguesa rexeitou a adhesión do seu país. A República de Macedonia, Islandia Montenegro e Turquía son candidatos a adhesión á UE. As negociacións con Turquía, e Macedonia aínda non se iniciaron formalmente e por tanto aínda non hai unha data definida para a súa incorporación.

Historia

Orixes da Unión Europea

Artigo principal: Historia da Unión Europea.

O século XX estivo traxicamente marcado pola ascensión e posteriormente a caída das ideoloxías totalitarias. A principios do século XXI.

Como calquera historia, a da Unión Europea tivo os seus momentos fortes e as súas datas simbólicas. Sete delas merecen ser lembradas, xa que contribuíron á construción da Europa na que vivimos e son igualmente esenciais para o futuro do noso continente.

9 de maio de 1950: naceu Europa

Países fundadores da CECA.

Na Primavera de 1950, Europa atópase á beira do abismo. A Guerra Fría fai pesar a ameaza dun conflito entre as partes do Leste e Oeste do continente. Cinco anos despois da fin da Segunda Guerra Mundial, os antigos adversarios de ambas beiras están lonxe da reconciliación.

¿Como evitar repetir os erros do pasado e crear condicións para unha paz duradeira entre inimigos tan recentes? O problema troncal era a relación entre Francia e Alemaña. Era preciso crear unha relación forte entre estes dous países e reunir no seu torno todos os países libres de Europa co fin de construír conxuntamente unha comunidade cun destino común. Porén, cando e como comezar? Jean Monnet, coa súa experiencia única como negociador e construtor da paz, propón ao Ministro de Asuntos Exteriores francés, Robert Schuman, e ao Chanceler alemán Konrad Adenauer centrar as súas políticas nun interese común entre ambos países: a xestión sobre o control dunha autoridade independente do mercado do carbón e do aceiro. A proposta é formulada oficialmente o 9 de maio de 1950 por Francia e recibe unha fervorosa acollida en Alemaña, Italia, Países Baixos, Bélxica e Luxemburgo.

O Tratado que constituíu a primeira Comunidade Europea, a Comunidade Europea do Carbón e do Aceiro (CECA), será asinado en abril de 1951, abrindo as portas das realizacións concretas a Europa. Seguiron outras realizacións, ata chegar á Unión Europea actual, que se está abríndo ao leste dun continente do que estivo demasiado tempo separada.

25 de marzo de 1957: a Comunidade Económica Europea

O plan Schuman tiña dado orixe a unha Comunidade especializada en dous dominios decisivos, mais limitados: o carbón e o aceiro. Baixo a presión da Guerra Fría, leváronse a cabo diversas medidas nos dominios da defensa e da unión política para as que a opinión pública non estaba aínda preparada. Os seis Estados-membros da CECA escolleron por tanto unha nova área de integración no dominio económico: a creación dun mercado único.

O Tratado de Roma de 25 de marzo de 1957, que institúe a Comunidade Económica Europea (CEE), crea instrucións e mecanismos de toma de decisión que permiten dar expresión tanto aos intereses nacionais como a unha visión comunitaria. A Comunidade Europea constitúe de aí en diante o eixo principal en torno do cal se vai organizar a construción europea.

De 1958 a 1970, a abolición dos dereitos aduaneiros ten repercusións espectaculares: o comercio intracomunitario é multiplicado por seis, ao paso que os intercambios comerciais da CEE co resto do mundo son multiplicados por tres. No mesmo período, o produto nacional bruto medio da CEE aumenta un 70%. Seguindo o patrón dos grandes mercados continentais, como o dos Estados Unidos da América, os axentes económicos europeos saben tirar proveito da dinamización resultante da abertura das fronteiras. Os consumidores habitúanse a que lles sexa proposta unha gama cada vez máis variada de produtos importados. A dimensión europea tórnase unha realidade. En 1986, a sinatura da Acta Única permitirá abolir as outras restricións, de orde regulamentar e fiscal, que atrasaban aínda a creación dun mercado interno xenuíno, totalmente unificado.

20 de xullo de 1963: Iaundé, os indicios dun papel internacional

Bandeiras da Unión Europea en París.

Cos seus destinos a unírense no continente, os Estados fundadores da Comunidade Europea asinan coas súas antigas colonias africanas, en 1963, unha convención que garante a estas últimas certas vantaxes comerciais e axudas financeiras. A Convención de Lomé, que se seguiu á de Iaundé, aplícase actualmente a 70 países de África, do Caribe e do Pacífico, tornándose a Unión Europea na maior fonte de axuda pública ao desenvolvemento. A cooperación estendeuse igualmente, baixo outras formas, á maior parte dos países de Asia e de América Latina.

O 28 de novembro de 1995, os 15 países da Unión Europea e 12 países do sur do Mediterráneo estabelecen unha parcela que deberá conducir á creación dunha zona de comercio libre, combinada con acordos de cooperación nos dominios social, cultural e humano.

No século XXI espérase á afirmación da Europa como potencia de paz, dende que a Unión promova a estabilidade e o desenvolvemento nos grandes grupos rexionais que a envolven. Grazas ao papel que desempeña nos intercambios comerciais mundiais e ao seu peso económico, a Unión é xa un participante respectado nas grandes instancias internacionais, tales como a Organización Mundial de Comercio ou a ONU.

Progresivamente, a Unión apóiase no seu potencial económico para desenvolver a súa influencia política e afirmarse cunha soa voz. O Tratado da Unión Europea, de 1992, fixa o obxectivo e as modalidades dunha Política Externa e de Seguridade Común (PESC), que inclúe, a prazo fixo, a definición dunha política de defensa común. Mais os europeos deberán aínda facer numerosos esforzos para harmonizar a súa diplomacia e a súa política de seguridade. É ese o prezo, que presupón umha vontade política real dos Estados-membros, para que a Unión poida defender os seus intereses e contribuír á creación dun mundo de paz e de xustiza.

1 de xaneiro de 1973: primeira ampliación da Comunidade Europea

A Unión Europea atópase aberta a todos os países europeos que a ela pretenden adherirse e que respecten os compromisos asumidos nos Tratados da fundación e subscriban os mesmos obxectivos fundamentais. Existen dúas condicións que determinan a aceptación dunha candidatura á adhesión: a localización no continente europeo e a práctica de todos os procedementos democráticos que caracterizan ó Estado de dereito.

Así, Dinamarca, Irlanda e o Reino Unido adhírense á Comunidade o 1 de xaneiro de 1973. A estas adhesións seguiulle unha ampliación ao Sur do continente, durante os anos 80, con Grecia, España e Portugal, tras a súa afirmación democrática. A terceira onda de adhesións, que tivo lugar en 1995, traduce a vontade dos países da Europa escandinava e central de se xuntar a unha Unión que ten vindo a consolidar o seu mercado interno e se afirma como o único pólo de estabilidade no continente, ademais do desagregamento do bloque soviético.

De seis a nove, de doce a quince membros, a Europa comunitaria vai gañando influencia e prestixio. Debe manter un modo de decisión eficaz, capaz de xestionar o interese común en proveito de todos os seus membros, preservando simultaneamente as identidades e as especificidades nacionais e rexionais que constitúen a súa riqueza. O maior desafío para o que se preparan actualmente os europeos consiste en acoller ós xa adheridos países da Europa central, balcánica, mediterránea e báltica. Cómo atopar os recursos necesarios que lles permitan atinxir o nivel económico e estrutural dos países da UE no máis breve prazo? Cómo adaptar as institucións para que estas poidan continuar a cumprir as súas misións en beneficio dunha Unión de máis de 25 Estados-membros? Estas son as misións históricas que agardan no futuro ós Estados da Unión.

7-10 de xuño de 1979: primeiras eleccións directas do Parlamento Europeo por sufraxio universal

O Parlamento Europeo desempeña un papel fundamental no equilibrio institucional da Comunidade: representa os pobos de Europa e caracteriza a natureza democrática do proxecto europeo. Dende a súa creación, dotado de poderes de control do ramo executivo, o Parlamento Europeo dispón igualmente de poder lexislativo, na forma dun dereito de ser consultado sobre os principais textos comunitarios, poder que se foi ampliando progresivamente para se transformar nun verdadeiro dereito de co-decisión lexislativa. O Parlamento comparte, ademais diso, co Consello da Unión Europea o poder orzamental.

Como son designados os deputados europeos? Ata 1979, os membros do Parlamento Europeo eran membros dos parlamentos nacionais, que os nomeaban para representalos en Estrasburgo. A partir de 1979, pasaron a ser elixidos por sufraxio universal directo en cada un dos países da Unión, por mandatos de cinco anos. Os cidadáns escollen así os deputados que terán asento, non en delegacións nacionais, mais en grupos parlamentarios transnacionais, representativos das grandes correntes de pensamento político existentes no continente.

A ambición de crear entre os Estados-membros unha relación especial, que lles permita xestionar os seus intereses e os seus diferendos segundo as mesmas regras de dereito e os mesmos procedementos de arbitraxe que unen ós cidadáns dun Estado democrático, é totalmente revolucionaria na práctica das relacións internacionais. "Nós non ligamos Estados, nós unimos ás persoas", escribía Jean Monnet. De este xeito, as institucións europeas, articulando e conciliando permanentemente os intereses dos cidadáns en canto tales, deben ser fortes e equilibradas. A dialéctica sutil que funciona dende hai preto de cincuenta anos entre o Consello da Unión Europea, o Parlamento Europeo, a Comisión Europea e o Tribunal de Xustiza da Unión Europea, representa indubidabelmente unha adquisición fundamental da construción europea, sendo a chave do seu éxito.

17 de Febreiro de 1986: sinatura do Acto Único Europeo

O obxectivo do Tratado de Roma de crear un mercado común foi parcialmente realizado nos anos sesenta, grazas á supresión dos dereitos aduaneiros internos e das restricións cuantitativas ós tratos comerciais. Mais os autores do Tratado subestimaron todo un conxunto doutros obstáculos ós acordos comerciais, obstáculos sofisticados e camuflados na forma de regulamentacións diversas, que constituían barreiras frecuentemente intranspasábeis.

A Comisión tomou por tanto, unha iniciativa audaz que levou á adopción da Acta Única. Fixou o 1 de xaneiro de 1993 como a data límite para a plena realización do mercado interno e, grazas á ampliación da votación por maioría, propiciou ás institucións europeas os medios para adoptaren as 300 directivas que eran necesarias.

Ó obxectivo do gran mercado interno, a Acta Única asocia estreitamente outro de importancia tan fundamental como o primeiro: o da cohesión económica e social. Europa crea así políticas estruturais en beneficio das rexións con atrasos de desenvolvemento ou que se viron afectadas por mudanzas tecnolóxicas e industriais. Promove igualmente a cooperación en materia de investigación e de desenvolvemento. Por último, toma en consideración a dimensión social do mercado interno: no espírito dos gobernantes da Unión, o bo funcionamento do mercado interno e unha concorrencia sa entre as empresas son indisociábeis do obxectivo constante que consiste na melloría das condicións de vida e de traballo dos cidadáns europeos.

1 de novembro de 1993: a Unión Europea

Ao entrar en vigor, o 1 de novembro de 1993, o Tratado da Unión Europea, asinado o 7 de febreiro de 1992 en Maastrich, confere unha nova dimensión á construción europea. A Comunidade Europea (o Tratado de Maastricht substituíu ó nome Comunidade Económica Europea), fundamentalmente económica nas súas aspiracións e na súa teoría, pasa a estar integrada na Unión Europea baseada, de agora en diante, en tres piares.

O piar comunitario (a Comunidade Europea e a Comunidade Europea da Enerxía Atómica), rexido polos procedementos institucionais clásicos, fai intervir a Comisión, o Parlamento, o Consello e o Tribunal de Xustiza; toca esencialmente o mercado interno e as políticas comúns.

Os outros dous piares envolven os Estados-membros en dominios caracterizados ata entón como sendo da competencia exclusivamente nacional: a política externa e de seguridade, por un lado, e os asuntos internos, tales como a política de imigración e de asilo, a policía e a xustiza, por outro. Trátase de un progreso importante, na medida en que os Estados-membros consideran que é do seu interese cooperar máis estreitamente nestes dominios como xeito de afirmar a identidade europea no mundo e de asegurar unha mellor protección dos seus cidadáns contra a criminalidade organizada e o tráfico de drogas.

Mais o que os cidadáns recordarán do Tratado de Maastrich será probabelmente a decisión que terá maior impacto práctico na súa vida cotiá: a realización da Unión Económica e Monetaria. A partir do 1 de xaneiro de 1999, a UEM reunirá todos os países que cumpren un determinado número de criterios económicos destinados a garantir a súa boa xestión financeira e a asegurar a estabilidade futura da moeda única: o euro.

A derradeira etapa lóxica da realización do mercado interno, a introdución da moeda única, polas repercusións persoais que terá para cada cidadán e polas consecuencias económicas e sociais de que se revestirá, terá un alcance eminentemente político. Poderá mesmo considerarse que o euro será futuramente o símbolo máis concreto da Unión Europea. Esta moeda forte, capaz de concorrer coas grandes moedas de reserva internacionais, constituirá o signo distintivo da pertenza común a un continente que se está a unir e a afirmar.

Adoitado dun de Pascal Fontaine, Profesor no Institut d'Études Politiques de Paris.

Estados membros

Artigos principais: Alongamento da Unión Europea e Estado membro da Unión Europea.

Territorio continental dos Estados membros da Unión Europea. O mapa ilustra o proceso de ampliación. Albania Austria Bielorrusia Bélxica Bos. e Herz. Bulgaria Croacia Chipre Rep. Checa Dinamarca Estonia Finlandia Francia Alemaña Grecia Hungría Islandia Irlanda Italia Letonia Lituania Luxemburgo Mac. Malta→ Moldavia Mont. Países Baixos Noruega Polonia Portugal Romanía Rusia Serbia Eslovaquia Eslovenia España Suecia Suíza- Turquía Ucraína Reino Unido

A Unión Europea está composta de 28 países soberanos independentes que se coñecen como os Estados membros: Alemaña, Austria, Bélxica, Bulgaria, Chipre, Croacia, Dinamarca, Eslovaquia, Eslovenia, España, Estonia, Finlandia, Francia, Grecia, Hungría, Irlanda, Italia, Letonia, Lituania, Luxemburgo, Malta, Países Baixos, Polonia, Portugal, Romanía, Reino Unido, República Checa e Suecia.

Hai dous países candidatos oficiais, a República de Macedonia e Serbia, mentres que Montenegro e Turquía están en negociacións. O resto de países dos Balcáns occidentais, Albania, Bosnia e Hercegovina e Kosovo, son recoñecidos oficialmente como candidatos potenciais. Kosovo é tamén considerado pola Comisión Europea como un potencial candidato, mais esta institución non o lista como un país independente, porque non todos os Estados membros recoñéceno como un país separado de Serbia.

Para unirse á UE, un país debe satisfacer os criterios de Copenhaguen, definidos en 1993 no Consello Europeo de Copenhaguen. Estes esixen unha democracia estable que respecte os dereitos humanos e o Estado de Dereito; unha economía de mercado viable capaz de competir dentro da UE, e a aceptación das obrigacións da adhesión, incluída a lexislación da UE. A avaliación do cumprimento dos criterios por parte dun país é a responsabilidade do Consello Europeo. O marco actual non especifica como un país pode saír da Unión (aínda que Groenlandia, territorio de Dinamarca, retirouse en 1985), pero o proxecto de Tratado de Lisboa contén un procedemento formal para a retirada.

Catro países da Europa occidental que optaron por non adherirse á UE comprometéronse en parte coa economía da UE e os seus regramentos: Islandia, Liechtenstein, e Noruega son unha parte do mercado común a través do Espazo Económico Europeo, e Suíza ten vencellos semellantes a través de tratados bilaterais. As relacións entre a Unión Europea e microestados como Andorra, Mónaco, San Marino e Cidade do Vaticano inclúen o uso do euro e outras cooperacións.

Xeografía

Artigo principal: Xeografía da Unión Europea.

Mont Blanc nos Alpes é o cumio máis alto da UE.

O territorio da UE consiste no conxunto de territorios dos seus 28 Estados membros con algunhas excepcións que expóñense a continuación. O territorio da UE non é o mesmo có de Europa, xa que partes do continente atópanse fóra da UE, como Islandia, Suiza, Noruega, e Rusia. Algunhas partes dos Estados membros non forman parte da UE, malia que forman parte do continente europeo (por exemplo as Illas da Canle e as Illas Feroe). Varios territorios de ultramar vencellados aos Estados membros que están fóra de Europa xeográfica non son tampouco parte da UE (por exemplo, Groenlandia, Aruba, as Antillas Neerlandesas, e de todos os territorios non europeos asociados co Reino Unido).

O clima da UE está influenciado polos seu 65.993 km de costa (Creta).

Algúns territorios de ultramar son parte da UE, ata se non son xeograficamente parte de Europa, como as Azores, as Illas Canarias, Ceuta, Güiana Francesa, Guadalupe, Madeira, Martinica, Melilla, e Reunión.

A superficie combinada dos Estados membros da UE abrangue unha área de 4.324.782 km². A paisaxe, o clima, e a economía da UE vense influídas polas súas costas, que suman 69.342 km de longo. A UE ten a segunda costa máis longa do mundo logo do Canadá. A combinación dos Estados membros comparten fronteiras terrestres con 21 estados non membros para un total de 12.441 km, a quinta fronteira máis longa do mundo.

Incluíndo os territorios de ultramar dos Estados membros, a UE experimenta a maioría dos tipos de clima, de ártico ao tropical, polo que os promedios meteorolóxicos da UE no seu conxunto carecen de sentido. Na práctica, a maioría da poboación vive xa sexa nas zonas cun clima mediterráneo (o sur de Europa), un clima oceánico temperán (Europa Occidental), ou un cálido verán continental (Europa oriental).

Demografía

Artigo principal: Demografía da Unión Europea.

Véxase tamén: Demografía de Europa.

Poboación das 5 maiores cidades da UE

Cidade	Límites da cidade (2006)	Densidade /km² (límites da cidade)	Área urbana (2005)
Berlín	3.410.000	3.815	3.761.000
Londres	7.512.400	4.761	9.332.000
Madrid	3.228.359	5.198	4.990.000
París	2.153.600	24.672	9.928.000
Roma	2.708.395	2.105	2.867.000

Cunha poboación no ano 2010 de 501.259.840 habitantes a UE abarca países con diferenciais de poboación importante, por exemplo os 82 millóns de habitantes de Alemaña e os escasos 400.000 de Malta. Estes números dan unha densidade total de 114 hab./km², cabe dicir que esta densidade non é homoxénea; existen grandes baleiros demográficos no interior das penínsulas Ibérica e Helénica, ao mesmo tempo hai zonas como a dorsal europea (SE de Gran Bretaña ó NO de Italia) cuxas densidades superan a media da Unión.

Con respecto ao crecemento natural da UE hai que destacar o escaso incremento, debido á baixa natalidade e mortalidade; sendo este ás veces negativo. As maiores taxas de crecemento danse en países como Irlanda e as máis baixas en países do sur como España . Aínda así estados como o español conseguen medrar grazas ao saldo migratorio.

A esperanza de vida da UE aproxímase aos 80 nos homes e elévase por enriba desta cifra nas mulleres, sendo unha das máis altas do planeta.

A estrutura demográfica dá unha perspectiva da UE como unha poboación envellecida. A Unión Europea caracterízase por unha gran importancia do sector terciario o que nos leva a un proceso de urbanización importante no que máis do 77 % da poboación vive en cidades. Estes núcleos na súa maioría son de tamaño pequeno e medio. Pero tamén se dan casos de grandes aglomeracións urbanas coma a de Londres ou Madrid.

A poboación da UE abrangue o 7,3 % da poboación total do mundo, e o 3 % da superficie da Terra, o que dá unha densidade media de 113 habitantes por km² facendo da UE unha das rexións máis densamente poboadas do mundo. Un terzo dos cidadáns da UE vive en cidades de máis dun millón de habitantes, cifra que sobe ao 80 % ao referirse a aqueles que habitan en áreas urbás. Na UE atópanse máis cidades globais cá ningunha outra rexión do mundo. Na Unión Europea hai máis de 16 cidades con poboacións por riba do millón de habitantes.

Ademais das súas cidades, na UE existen numerosas rexións densamente poboadas resultantes da conexión de moitas áreas urbanas que conforman hoxendía grandes áreas metropolitanas. As maiores son: Rin-Ruhr con 10,5 millóns de habitantes (Colonia, Dortmund, Düsseldorf etc.), Randstad aprox. 7 millóns (Ámsterdan, Rotterdam, A Haia, Utrecht etc.), Rexión Rin-Main aprox. 5,8 millóns (Frankfurt, Wiesbaden etc.), o Diamante flamengo aprox. 5,5 millóns (área urbana entre Antwerp, Bruxelas, Lovaina e Gante), a Rexión metropolitana de Silecia aprox. 3,5 millóns (Katowice, Sosnowiec etc.), e maila Rexión do Oresund aprox. 2,5 million (Copenhagen, Dinamarca e Malmö, Suecia).

Linguas

Artigo principal: Linguas da Unión Europea.

Linguas da UE (na UE-25)

Lingua	Falantes nativos	Total
Inglés	13%	51%
Alemán	18%	32%
Francés	12%	26%
Italiano	13%	16%
Castelán	9%	15%
Polaco	9%	10%
Holandés	5%	6%
Grego	3%	3%
Checo	2%	3%
Sueco	2%	3%
Húngaro	2%	2%
Portugués	2%	2%
Catalán	1%	2%
Eslovaco	1%	2%
Dinamarqués	1%	1%
Finés	1%	1%
Lituano	1%	1%
Esloveno	1%	1%
Nativa: Lingua nativa Total: EU citizens able to conduct conversation in this language

Na Unión Europea empréganse 24 linguas oficiais: alemán, búlgaro, castelán, checo, croata, dinamarqués, eslovaco, esloveno, estoniano, finlandés, francés, grego, holandés, húngaro, inglés, italiano, irlandés, letón, lituano, maltés, polaco, portugés, romanés e sueco. Importantes documentos, como a lexislación, son traducidas a tódalas linguas oficiais. Asemade, o Parlamento Europeo traduce tódolos documentos e sesións de xeito automático ás linguas oficiais. Algunhas institucións empregan só unhas cantas linguas como lingua de traballo, normalmente o ingles, o alemán e mailo francés. A política lingüística é reponsabilidade dos países membros, porén, as institucións da UE promoven a aprendizaxe doutras linguas.

O alemán é a lingua nai máis falada da UE (88,7  millóns de falantes no 2006), seguida polo inglés, o italiano e mailo francés. O inglés, falado por máis da metade (51%) dos habitantes da Unión, é de lonxe a lingua estranxeira máis espallada e falada, seguida polo alemán e o francés. O 56% dos europeos son quen de manter unha conversa nunha lingua que non sexa a súa lingua nai. A meirande parte das linguas oficiais da UE pertencen á familia das linguas indoeuropeas, agás o estoniano, o finlandés, e mailo húngaro, as cales pertencen á familia das linguas ugrofinesas, e o maltés, pertencente á familia das linguas semíticas. A meirande parte das linguas oficiais da UE escríbense no alfabeto latino agás o búlgaro, escrito no alfabeto cirílico, e o grego, escrito no alfabeto grego.

Xunto as 24 linguas oficiais, na UE fálanse 150 linguas rexionais e minoritarias, faladas por uns 50 millóns de habitantes. Destas, só o catalán/valenciano, o éuscaro, o galego, o gaélico escocés e mailo galés poden ser empregadas polos cidadáns para comunicarse coas principais institucións europeas. Malia seren protexidas e apoiadas por programas da UE, a protección dos dereitos lingüísticos das linguas rexionais, atinxe a cada país membro.

Amais das linguas nativas dos estados da UE, fálanse tamén centos de linguas de tódolos recunchos da terra faladas nas comunidades estranxeiras que moran nos estados membros. Destacan o turco, o árabe magrebí, o ruso, o urdu, o bengalí, o hindi, o támil, o ucraíno, o punjabi e mailas linguas dos Balcáns. As linguas dos inmigrantes non teñen status formal ou recoñecemento nin nas institucións da UE nin nos países membros da UE

Relixión

Artigo principal: Relixión na Unión Europea.

A Unión Europea é un corpo secular sen conexións formais coa relixión. Nas discusións sobre os bosquexos dos textos da Constitución Europea e o Tratado de Lisboa propúxose citar á cristiandade ou a deus no preámbulo do texto, mais a idea foi rexeitada e desbotada.

A énfase no cristianismo parte de ser esta a relixión dominante no continente europeo, e polo tanto da UE. O cristianismo divídese en varias pólas: o catolicismo, un amplo abano de igrexas protestantes (especialmente na Europa do norte) e o cristianismo ortodoxo (no sur da Europa oriental). Outras relixións coma o islam e mailo xudaísmo atópanse presentes na UE.

Porcetaxe dos europeos que cren "nun Deus"

No ano 2006, a UE tiña unha poboación musulmá estimada nuns 16 millóns de persoas, cifra que baixa ata o millón no tocante aos xudeus.

As enquisas Eurobarómetro de opinión pública do Eurostat amosan que a maioría dos cidadáns da UE cren nalgúnha forma de crenza, aínda que só o 21% consideran que é importante. En anos recentes a maioría dos países europeos experimentou unha diminución no número de persoas que atende os servizos relixiosos e no número de persoas pertencentes a unha confesión. O Eurobarómetro do ano 2005 amosou que o 52% dos cidadáns europeos (dos 25 estados membros naquel tempo), crían nun deus, o 27% nalgunha forma de espírito ou forza e o 18% non tiñan ningún tipo de crenza. Os países onde menos xente declarou ser crente foron a República Checa (19%) e Estonia (16%), Os países máis relixiosos foron Malta (95%), Chipre e Romanía (90%). Ao longo da UE, as mulleres amosaron ser máis crentes cós homes, cifra que medra coa idade, naquelas persoas con educación relixiosa, nas persoas con educación elemental, e naquelas que "se posicionan á dereita na escala política (57%)."

Outras relixións con significante presenza nos territorios da UE son o budismo, o sikhism e mailo hinduísmo tendo as dúas derradeiras importantes comunidades no Reino Unido.

Tratados

Unión Europea 2013

A actual Unión Europea fundaméntase xuridicamente en 4 Tratados: O Tratado da Unión Europea e os tres Tratados que anteriormente instituíranse ás tres diferentes Comunidades:

1. Tratado da CECA, en París, o 18 de abril de 1951, foi asinado o tratado que institúe a Comunidade Europea do Carbón e do Aceiro. Este tratado caducou en 2001, dado que fora asinado por un período de 50 anos.
2. Tratado de Roma, en Roma, o 25 de marzo de 1957, foi asinado o tratado que institúe a Comunidade Económica Europea.
3. Tratado da Euratom, o tratado que institúe a Comunidade Europea da Enerxía Atómica.
4. Tratado de Maastricht (ou Tratado da Unión Europea), en Maastricht, o 7 de febreiro de 1992, foi asinado o tratado que institúe a Unión Europea.

O Tratado da Unión Europea (TUE) creou unha nova entidade - a Unión Europea - fundada nas Comunidades anteriormente existentes e que se mantén. No ámbito da Unión, o TUE contén disposicións relativas á política externa e de seguridade, e á cooperación nos domínios da xustiza e dos asuntos internos. Ademais diso, o TUE introduciu alteracións na redacción dos Tratados CECA, CEEA e, especialmente, do Tratado CEE. A anterior Comunidade Económica Europea (CEE) pasou a designarse Comunidade Europea (CE).

Os Tratados de Amsterdam, de 1997, e de Niza, de 2001, alteraron tanto o texto do Tratado da Unión Europea como o do Tratado de Roma e de EURATOM. O Tratado de Lisboa asinado en decembro de 2007 pretende actualizar a estrutura política e legal da Unión.

Política

Lingüística

O Consello de Europa elaborou a Carta Europea das Linguas Rexionais ou Minoritarias, texto legal que recolle o compromiso dos estados co desenvolvemento das linguas minorizadas, e declarou 2001 o Ano Europeo das Linguas Non Normalizadas.

Medio ambiente

Enerxía eólica en Saxonia-Anhalt

Os países da Unión Europea no seu conxunto, constitúen a principal potencia mundial no que ao desenvolvemento e aplicación de enerxías renovables se refire. A promoción das enerxías renovables ten un papel moi importante, tanto no que se refire a reducir a dependencia exterior da UE no seu abastecemento enerxético, como nas accións que deben adoptarse en relación coa loita contra o cambio climático. Con todo Alemaña é o único membro da UE que está en camiño de acadar os obxectivos establecidos no Protocolo de Kyoto sobre o cambio climático que vai rematar no 2012.

O Consello Europeo de marzo de 2007 en Bruxelas aprobou un plan enerxético obrigatorio que inclúe un recorte do 20% das súas emisións de dióxido de carbono antes do ano 2020 e consumir máis enerxías renovables para que representen o 20% do consumo total da UE (contra o 7% no 2006). O acordo recoñeceu indirectamente o papel da enerxía nuclear na redución da emisión de gas de efecto invernadeiro, correspondendo a cada Estado membro decidir se recorrerá ou non a esta tecnoloxía.

Por outra banda estableceuse o compromiso de lograr unha cota mínima dun 10% de biocombustibles no consumo total de gasolina e gasóleo de transporte no ano 2020.

O futuro reparto do esforzo desa porcentaxe do 20% terá en conta as especificidades enerxéticas de cada estado. Ademais, a UE comprométese a chegar ata un 30% na redución de gases de efecto invernadeiro no caso de compromiso internacional que involucre tanto a outras potencias como aos novos países industrializados.

Artigos principais: Enerxías renovables na Unión Europea e Axencia Europea de Medio Ambiente.

A moeda única, o Euro

Un dos grandes logros da UE foi a consecución e logro da moeda única, o Euro. O Euro é a moeda da Eurozona, a cal abarca a 19 dos 28 países membros da UE. Estes son: Alemaña, Austria, Bélxica, Chipre, Eslovaquia, Eslovenia, España, Estonia, Finlandia, Francia, Grecia, Irlanda, Italia, Letonia, Lituania, Luxemburgo, Malta, Países Baixos e Portugal. Como moeda única trae consigo unha serie de consecuencias favorables para a eurozona:

• Elimina o risco de tipo de cambio.
• Elimina dos custos de inversión.
• Permite que os mercados financieiros poidan ser máis profundos, aportando flexibilidade e liquidez aos mercados.

Véxase tamén

Artigos relacionados

• Comunidade Económica Europea
• Constitución Europea
• Lista de grupos terroristas da UE
• Linguas oficiais da Unión Europea
• Institucións Europeas

Ligazóns externas

• EUABC - online dictionary on the EU, includes "Reader-friendly EU Constititution" (in European languages, you may contribute too)
• EUobserver - observing the EU, news, comments, sources, newsletter by e-mail (english)

  Conflito árabe-israelí