Bonifacio VII, antipapa: Diferenzas entre revisións

Explorar o historial de forma interactiva

← Edición máis vella Edición máis nova →

Contido eliminado Contido engadido

En liña

Revisión como estaba o 24 de abril de 2015 ás 09:33

Modelo:PapS-X Bonifacio VII foi un antipapa que ocupou o trono pontificio de forma ilegal en dúas ocasións, en 974 e entre 984 e 985. Foi considerado polos seus coetáneos como un «monstro».

Traxectoria

Primeiro papado

No ano 974, durante o pontificado de Bieito VI, aproveitando a morte do protector deste, o emperador Otón I, o patricio romano Xoán Crescencio nomea papa ao cardeal diácono Francone Ferruchi que adopta o nome de Bonifacio VII.

Nesta primeira etapa só gobernou a Igrexa durante seis semanas, o tempo que tardou o conde Sicco de Spoleto en chegar a Roma en calidade de representante do novo emperador Otón II e obrigar a Bonifacio a fuxir da cidade e refuxiarse en Constantinopla, onde levou consigo parte do tesouro da Igrexa. No entanto nese breve período fixo estrangular ao papa lexítimo, Bieito VI. Tras a súa fuxida é elixido novo Papa Bieito VI, quen excomunga ao antipapa Bonifacio como unha das súas primeiras medidas.

Segundo papado

Bonifacio permanecerá en Constantinopla durante dez anos ata que, en 984, aproveitando a morte de Otón II e que o seu sucesor, Otón III, ten apenas tres anos de idade, regresa a Roma e coa complicidade de Crescencio II, fillo do citado Xoán Crescencio, encarcera ao papa que entón rexía os destinos da Igrexa, Xoán XIV, e volve ocupar o solio pontificio case durante un ano.

O papa lexítimo, Xoán XIV, faleceu de fame durante o seu encarceramento, polo que Bonifacio VII está considerado como o asasino de dous papas.

Bonifacio VII faleceu asasinado o 20 de xullo de 985, sendo o seu cadáver mutilado e arrastrado polas rúas romanas até terminar exposto aos pés da estatua de Constantino.

Véxase tamén

Bibliografía

Cantù, Cesare; Historia universal, vol. 4, p. 529. Ed. Imp. de Gaspar y Roig (1855).
Aguilar Piñal, Francisco; La quimera de los dioses. Ojos que no ven, corazón que no quiebra, p. 507. Ed. Visión Libros. ISBN 978-84-98865066.
VVAA; Compendio cronológico-histórico de los soberanos de Europa..., p. 22. Ed. Oficina de D. Miguel Escribano (1784).
VVAA; Enciclopedia universal ilustrada europeo-americana..., p. 363. Ed. J. Espasa (1922).

@@ Liña 5: / Liña 5: @@
 No ano 974, durante o pontificado de [[Bieito VI, papa|Bieito VI]], aproveitando a morte do protector deste, o [[emperador]] [[Otón o Grande|Otón I]], o patricio romano [[Crescencio I|Xoán Crescencio]] nomea papa ao cardeal [[diácono]] '''Francone Ferruchi''' que adopta o nome de Bonifacio VII.
-Nesta primeira etapa só gobernou a [[Igrexa católica Apostólica Romana|Igrexa]] durante seis semanas, o tempo que tardou o [[conde]] [[Sicco de Spoleto]] en chegar a [[Roma]] en calidade de representante do novo emperador [[Otón II]] e obrigar a Bonifacio a fuxir da cidade e refuxiarse en [[Constantinopla]], onde levou consigo parte do tesouro da Igrexa. No entanto nese breve período fixo estrangular ao papa lexítimo, [[Bieito VI, papa|Bieito VI]]. Tras a súa fuxida é elixido novo Papa [[Bieito VII, papa|Bieito VI]], quen [[excomuñón|excomunga]] ao antipapa Bonifacio como unha das súas primeiras medidas.
+Nesta primeira etapa só gobernou a [[Igrexa Católica Apostólica Romana|Igrexa]] durante seis semanas, o tempo que tardou o [[conde]] [[Sicco de Spoleto]] en chegar a [[Roma]] en calidade de representante do novo emperador [[Otón II]] e obrigar a Bonifacio a fuxir da cidade e refuxiarse en [[Constantinopla]], onde levou consigo parte do tesouro da Igrexa. No entanto nese breve período fixo estrangular ao papa lexítimo, [[Bieito VI, papa|Bieito VI]]. Tras a súa fuxida é elixido novo Papa [[Bieito VII, papa|Bieito VI]], quen [[excomuñón|excomunga]] ao antipapa Bonifacio como unha das súas primeiras medidas.
 ===Segundo papado===
 Bonifacio permanecerá en [[Constantinopla]] durante dez anos ata que, en [[984]], aproveitando a morte de Otón II e que o seu sucesor, [[Otón III]], ten apenas tres anos de idade, regresa a Roma e coa complicidade de [[Crescencio II]], fillo do citado Xoán Crescencio, encarcera ao papa que entón rexía os destinos da Igrexa, [[Xoán XIV, papa|Xoán XIV]], e volve ocupar o solio pontificio case durante un ano.