Circuíto impreso

Na electrónica, “circuito impreso”, “tarxeta de circuitos impresos” ou “placa de circuitos impresos” (do inglés: Printed Circuit Board, PCB), é a superficie constituida polos camiños, pistas ou buses de material conductor lamiñadas sobre unha base non conductora. O circuito impreso empregase pra conectar eléctricamente a través dos camiños conductores, e soster mecánicamente, por medio da base, un conxunto de compoñentes electrónicos. Os camiños son xeralmente de cobre mentras que a base fabricase de resinas de fibra de vidro reforzada, cerámica, plástico, teflón o polímeros coma á baquelita.

A producción dos PCB e o montaje dos compoñentes pode ser automatizada.1 Isto permite que os ambintes de producción en masa, sexan máis económicos e confiables que outras alternativas de montaxe (p. e.: wire-wrap ou punto a punto). Noutros contextos, coma a construcción de prototipos baseados no ensamblaxe manual, a escasa capacidade de modificación unha vez construidos e o esforzo que implica a soldadura dos compoñentes2 fai que as PCB non sexan unha alternativa axeitada.

A organización IPC (Institute for Printed Circuits), a xerado un conxunto de estándares que regulan o deseño, ensamblado e control da calidade dos circuitos impresos, sendo a familia IPC-2220 una das de maior recoñecemiento na industria. Outras organizacións, tamén contribuen cos estándares relacionados, como por exemplo: Instituto Nacional Estadounidense dos Estándares (ANSI, American National Standards Institute), Comisión Electrotécnica Internacional (IEC, Interrexional Engineering Consortium), Alianza de Industrias Electrónicas (EIA, Electronic Industries Alliance), e Joint Electron Device Engineering Council (JEDEC).

Historia

Probablemente, o inventor do circuito impreso é un inxeñeiro austríaco Paul Eisler (1907-1995), que mentras traballaba na Inglaterra, foi quén fabricou un circuito impreso coma parte dunha radio, aredor de 1936.^{[Cómpre referencia]} Aproximadamente en 1943, nos Estados Unidos comezaron a empregar esta tecnoloxía a gran escala pra fabricar radios que fosen robustas, pra ser empregadas na Segunda Guerra Mundial. Despois da guerra, en 1948, EE. UU. liberou a invención pra ó uso comercial.^{[Cómpre referencia]} Os circuitos impresos non se volveron populares na electrónica de consumo hata mediados do 1950, cuando o proceso de “auto-ensamblaxe” foi desarolado pola Armada dos Estados Unidos.^{[Cómpre referencia]}

Antes dos circuitos impresos (e por un tempo despoís da sua invención), a conexión “punto a punto” foi a mais empregada. Pra prototipos, ou producción de pequenas cantidades, o método wire wrap pode considerarse o máis eficiente.^{[Cómpre referencia]}

Orixinalmente, cada compoñente electrónico tíña pins de cobre ou latón de varios milímetros de lonxitude, e o circuito impreso tíña buracos perforados pra cada pin do compoñente. Os pins dos compoñentes atravesaban os buracos e eran soldados as pistas do circuito impreso. Iste método de ensamblaxe é chamado through-hole ("a través do buraco").^{[Cómpre referencia]} No 1949, Moe Abramson e Stanilus F. Danko, da United States Army Signal Corps, desenrolan o proceso de auto-ensamblaxe, donde os pins dos compoñentes eran metidos na lámiña de cobre co patrón da conexion, e logo eran soldados.^{[Cómpre referencia]} Co desenrolo da lamiñación das tarxetas e as técnicas de grabados, iste concepto evolucionou no proceso estándar de fabricación de circuitos impresos empregado na actualidade. A soldadura podese facer automáticamente pasando a tarxeta sobre o fluxo da soldadura derretida, nunha máquina de soldadura por ola.^{[Cómpre referencia]}

O costo asociado coa perforación dos buracos e o largo adicional dos pines, eliminase o empregar dispositivos de montaxe superficial (tecnoloxía de montaxe superficial)