Licinio: Diferenzas entre revisións

Explorar o historial de forma interactiva

← Edición máis vella Edición máis nova →

Contido eliminado Contido engadido

En liña

Revisión como estaba o 15 de abril de 2007 ás 09:12

Licinio

Claudio Valerio Liciniano Licinio, emperador romano, naceu na Dacia entre os anos 263 o 265, sendo a súa familia de orixe labrega.

Toda a súa educación foi militar e destacou na loita contra os persas, e toda a súa carreira estuvo xunguida a Galerio, amigo persoal.

Coa morte de Constancio Cloro e a proclamación polas tropas do seu filloConstantino como emperador, e a proclamación de Maxencio no lugar do seu pai Maximiano, quen teria que abdicar. Pero este se negou, de xeito que nun mesmo intre había sete altos maxistrados, entre augustos e césares para o goberno do Imperio, cada quen sen recoñecer o seu contrario. Esta situación estaba a piques de malograr toda a obra de Diocleciano e a súa tetrarquia. Para iso Galerio, coma emperador decano e garante do sistema, convocou o cumio de Carnuntun no 308. Pero nesa reunión non se acordou unha solución definitiva, senón que se nomeou a Constantino e Maxencio para a parte occidental do Imperio, mentres que para o Oriente subiu a emperador Licinio e mais Maximino Daya, sobriño de Galerio.

As loitas entre os distintos augustus e césares foi xa inmediata para facerse co poder. En Occidente,Constantino venceu a Maxencio na batalla da Ponte Milvio no ano 312.

Pola súa parte, Licinio, quen fora nomeado augustus sen pasar previamente pola titulo de césar,non era moi ben aceptado, e dende o goberno da Pannonia, Ilyria e Rethia se asociou a Constantino para que fora el quen acabara con Maxencio e conquistara Italia, tal e como se lembrara na xuntanza de Carnutum onde Maxencio foi declarado enemigo publico, a pesares de recoñecer os seus dereitos o trono. Casou coa hermana de Constantino, Constancia e xuntos publicaron o famoso Edicto de Milán (Mediolalum), onde se daba liberdade relixiosa e se devolvía os bens a Igrexa Católica, e que na práctica veu a ser o recoñecemento do cristianismo no imperio, non a relixión oficial

No ano 311 morreGalerio e Maximino II Daza e mais Licinio atoparonse no Bosforo para se repartir os territorios de Galerio. Pero esta división, coa morte de Maxencio en Occidente, levou o enfrontamento no Oriente, sendo as tropas de Maximino Daza derrotadas dende Byzantium a Tarsus no ano 313, e Maximino morreu entre tormentos. Licinio quedara encargado do fillos de Galerio e mais a súa esposa, pero o trato que lles dou obrigounos a fuxir a corte de Maximino Daza, quen unha vez derrotado, quedaron nunha total indefensiópn, e foron capturados e mortos en Tesalonica, quedando deste xeito Licinio coma unico emperador en Oriente, do mesmo xeito que Constantino o era en Occidente.

Pero a partires do ano 320 escomenzaron a percibirse as diferencias entre eles, que se manifestaron entre outros aspectos no tratamento que se lle deu o problema cristián, xa que mentres en occidente os cristiáns alcanzaran postos relevantes na Administración, en oriente continuaban a ser perseguidos e reprimidos a pesar da gran influencia que conquistara a Igrexa de Alexandria. A presión que se fixo sobre Constantino para rematar con este estado de cousas foi moi grande, pero tuvo que deixalo temporalmente debido a ameaza dos barbaros na fronteira danubiana. Constantino derrotou os barbaros na Panonia e na Tracia e amosou a Licinio o poder militar do emperador de Occidente e o levou a aceptar o nomeamento dos seus respectivos fillos Crispo por Constantino e Liciniano por parte de Licinio coma césares.

Licinio perdera a iniciativa e tivo que facer fronte no seu propio entorno a Valente, o seu xefe militar, a quen dou morte despois de habelo nomeado augusto. No ano 324 o enfrontamento se fixo inevitábel nunhas circusntancias que favorecían en todo a Constantino, quen venceu en Adrianopolis, Crisopolis e Bizancio, mentres Crispo, desfacia a flota de Licinio no Helesponto, onde finou Liciniano.

Seguramente por interseción da súa esposa Constancia, irmán de Constantino, se lle perdonou a vida a Licinio, quen foi exiliado e posto baixo arresto en Thesalonica, pero o contumaz Licinio escomenza a intrigar contra Cosntantino, quen desta vez mandouno axusticiar na primavera do ano 325.

Remata deste xeito o goberno de Diocleciano e un só emperador volve a mandar en toda a extensión do Imperio. Corenta anos de tetrarquia o Imperio Colexiado quedara atrás para sempre.

Imperio Romano
Segue a: Constantino o Grande	Licinio (308-323)	Precede a: {{{DESPOIS}}}
Segue a: Constantino o Grande	Constantina	Precede a: {{{DESPOIS}}}

@@ Liña 1: / Liña 1: @@
 == Licinio ==
-'''Claudio Valerio Liciniano Licinio''', emperador romano, naceu na [[Dacia]] entre os anos 263 o 265, sendo a sua familia de orixe labrega.
+'''Claudio Valerio Liciniano Licinio''', emperador romano, naceu na [[Dacia]] entre os anos 263 o 265, sendo a súa familia de orixe labrega.
-Toda a sua educación foi militar e destacou na loita contra os persas, e toda a sua carreira estuvo xunguida a [[Galerio]], amigo persoal.
+Toda a súa educación foi militar e destacou na loita contra os persas, e toda a súa carreira estuvo xunguida a [[Galerio]], amigo persoal.
-Coa morte de [[Constancio Cloro]] e a proclamación polas tropas do seu fillo[[ Constantino]] como emperador, e a proclamación de [[Maxencio]] no lugar do seu pai [[Maximiano]], quen teria que abdicar. Pero este se negou, de xeito que nun  mesmo intre había sete altos maxistrados, entre augustos e césares para o goberno do Imperio, cada quen sen recoñecer o seu contrario. Esta situación  estaba a piques de malograr toda a obra de [[Diocleciano]] e a sua tetrarquia. Para iso [[Galerio]], coma emperador decano e garante do sistema, convocou o cumio de ''Carnuntun'' no 308. Pero nesa reunión non se acordou unha solución definitiva, senón que se nomeou a [[Constantino]] e [[Maxencio]] para a parte occidental do Imperio, mentres que para o Oriente subiu a emperador Licinio e mais [[Maximino Daya]], sobriño de [[Galerio]].
+Coa morte de [[Constancio Cloro]] e a proclamación polas tropas do seu fillo[[ Constantino]] como emperador, e a proclamación de [[Maxencio]] no lugar do seu pai [[Maximiano]], quen teria que abdicar. Pero este se negou, de xeito que nun  mesmo intre había sete altos maxistrados, entre augustos e césares para o goberno do Imperio, cada quen sen recoñecer o seu contrario. Esta situación  estaba a piques de malograr toda a obra de [[Diocleciano]] e a súa tetrarquia. Para iso [[Galerio]], coma emperador decano e garante do sistema, convocou o cumio de ''Carnuntun'' no 308. Pero nesa reunión non se acordou unha solución definitiva, senón que se nomeou a [[Constantino]] e [[Maxencio]] para a parte occidental do Imperio, mentres que para o Oriente subiu a emperador Licinio e mais [[Maximino Daya]], sobriño de [[Galerio]].
 As loitas entre os distintos augustus e césares foi xa inmediata para facerse co poder. En Occidente,Constantino venceu a Maxencio na batalla da [[Ponte Milvio]] no ano 312.
-Pola sua parte, Licinio, quen fora nomeado augustus sen pasar previamente pola titulo de césar,non era moi ben aceptado, e dende o goberno da [[Pannonia]], [[Ilyria]] e [[Rethia]] se asociou a Constantino para que fora el quen acabara con Maxencio e conquistara Italia, tal e como se lembrara na xuntanza de Carnutum onde Maxencio foi declarado enemigo publico, a pesares de recoñecer os seus dereitos o trono. Casou coa hermana de Constantino, [[Constancia]] e xuntos publicaron o famoso [[Edicto de Milán]] (Mediolalum), onde se daba liberdade relixiosa e se devolvia os bens a Igrexa Católica, e que na practica veu a ser o recoñecemento do cristianismo no imperio, non a relixión oficial
+Pola súa parte, Licinio, quen fora nomeado augustus sen pasar previamente pola titulo de césar,non era moi ben aceptado, e dende o goberno da [[Pannonia]], [[Ilyria]] e [[Rethia]] se asociou a Constantino para que fora el quen acabara con Maxencio e conquistara Italia, tal e como se lembrara na xuntanza de Carnutum onde Maxencio foi declarado enemigo publico, a pesares de recoñecer os seus dereitos o trono. Casou coa hermana de Constantino, [[Constancia]] e xuntos publicaron o famoso [[Edicto de Milán]] (Mediolalum), onde se daba liberdade relixiosa e se devolvía os bens a Igrexa Católica, e que na práctica veu a ser o recoñecemento do cristianismo no imperio, non a relixión oficial
-No ano 311 morre[[ Galerio]] e Maximino II Daza e mais Licinio atoparonse no Bosforo para se repartir os territorios de Galerio. Pero esta división, coa morte de Maxencio en Occidente, levou o enfrontamento no Oriente, sendo as tropas de Maximino Daza derrotadas dende ''Byzantium a Tarsus'' no ano 313, e Maximino morreu entre tormentos. Licinio quedara encargado do fillos de Galerio e mais a sua esposa, pero o trato que lles dou obrigounos a fuxir a corte de Maximino Daza, quen unha vez derrotado, quedaron nunha total indefensiópn, e foron capturados e mortos en Tesalonica, quedando deste xeito Licinio coma unico emperador en Oriente, do mesmo xeito que Constantino o era en Occidente.
+No ano 311 morre[[ Galerio]] e Maximino II Daza e mais Licinio atoparonse no Bosforo para se repartir os territorios de Galerio. Pero esta división, coa morte de Maxencio en Occidente, levou o enfrontamento no Oriente, sendo as tropas de Maximino Daza derrotadas dende ''Byzantium a Tarsus'' no ano 313, e Maximino morreu entre tormentos. Licinio quedara encargado do fillos de Galerio e mais a súa esposa, pero o trato que lles dou obrigounos a fuxir a corte de Maximino Daza, quen unha vez derrotado, quedaron nunha total indefensiópn, e foron capturados e mortos en Tesalonica, quedando deste xeito Licinio coma unico emperador en Oriente, do mesmo xeito que Constantino o era en Occidente.
 Pero a partires do ano 320 escomenzaron a percibirse as diferencias entre eles, que se manifestaron entre outros aspectos no tratamento que se lle deu o problema cristián, xa que mentres en occidente os cristiáns alcanzaran postos relevantes na Administración, en oriente continuaban a ser perseguidos e reprimidos a pesar da gran influencia que conquistara a Igrexa de [[Alexandria]]. A presión que se fixo sobre Constantino para rematar con este estado de cousas foi moi grande, pero tuvo que deixalo temporalmente debido a ameaza dos barbaros na fronteira danubiana. Constantino derrotou os barbaros na [[Panonia]] e na [[Tracia]] e amosou a Licinio o poder militar do emperador de Occidente e o levou a aceptar o nomeamento dos seus respectivos fillos [[Crispo]] por Constantino e [[Liciniano]] por parte de Licinio coma césares.
@@ Liña 17: / Liña 17: @@
 Licinio perdera a iniciativa e tivo que facer fronte no seu propio  entorno a Valente, o seu xefe militar, a quen dou morte despois de habelo nomeado augusto. No ano 324 o enfrontamento se fixo inevitábel nunhas circusntancias que favorecían en todo a Constantino, quen venceu en Adrianopolis, Crisopolis e Bizancio, mentres Crispo, desfacia a flota de Licinio no Helesponto, onde finou Liciniano.
-Seguramente por interseción da sua esposa Constancia, irmán de Constantino, se lle perdonou a vida a Licinio, quen foi exiliado e posto baixo arresto en Thesalonica, pero o contumaz Licinio escomenza a intrigar contra Cosntantino, quen desta vez mandouno axusticiar na primavera do ano 325.
+Seguramente por interseción da súa esposa Constancia, irmán de Constantino, se lle perdonou a vida a Licinio, quen foi exiliado e posto baixo arresto en Thesalonica, pero o contumaz Licinio escomenza a intrigar contra Cosntantino, quen desta vez mandouno axusticiar na primavera do ano 325.
 Remata deste xeito o goberno de Diocleciano e un só emperador volve a mandar en toda a extensión do Imperio. Corenta anos de tetrarquia o Imperio Colexiado quedara atrás para sempre.