Xanízaro: Diferenzas entre revisións

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Contido eliminado Contido engadido
Addbot (conversa | contribucións)
m Bot: Retiro 55 ligazóns interlingüísticas, proporcionadas agora polo Wikidata en d:q130263
Lameiro (conversa | contribucións)
corrixo *prática e outros
Liña 1: Liña 1:
[[Ficheiro:Yenitcheri-Agasi-Reis-Efendi-Tchaouch-Bachi-Chatir.jpg|230px|miniatura|dereita|Reunión de comandantes xanízaros co [[Sheikh ul-Islam|Şeyhülislam]] do [[Imperio Otomán]], de mediados do século XIX.]]
[[Ficheiro:Yenitcheri-Agasi-Reis-Efendi-Tchaouch-Bachi-Chatir.jpg|230px|miniatura|dereita|Reunión de comandantes xanízaros co [[Sheikh ul-Islam|Şeyhülislam]] do [[Imperio Otomán]], de mediados do século XIX.]]


Os '''xanízaros''' (do turco ''Yeniçeri'', "novo soldado") constituíron a elite do exército dos [[sultán]]s [[otomán]]s. A forza, creada polo sultán [[Murad I]] por volta de [[1365]], formábana nenos [[cristianismo|cristiáns]] capturados en batalla, levados como escravos e convertidos ao [[Islam]].
Os '''xanízaros''' (do turco ''Yeniçeri'', "novo soldado") constituíron a elite do exército dos [[sultán]]s otománs. A forza, creada polo sultán [[Murad I]] cara [[1365]], formábana nenos [[cristianismo|cristiáns]] capturados en batalla, levados como escravos e convertidos ao [[Islam]].


== Formación ==
== Formación ==
Os rapaces eran educados na lei islámica e na [[lingua turca]], ao tempo que eran instruídos nas artes militares. Os mozos medraban tendo o propio sultán como unha figura paterna, por quen estarían dispostos a defender até a morte mesmo contra seu propio pobo de orixe. A xustificativa para a adopción dun corpo de soldados conversos ao invés de turcos nativos era que os turcos debían lealdade ao seu pobo e ás súas familias, e poderíanse tornar rebeldes en caso dunha acción do sultán contra outros turcos. Os mozos cristiáns só debían lealdade ao sultán, e loitarían contra calquera inimigo por el.
Os rapaces eran educados na lei islámica e na [[lingua turca]], ao tempo que eran instruídos nas artes militares. Os mozos medraban tendo o propio sultán como unha figura paterna, a quen estarían dispostos a defender até a morte mesmo contra seu propio pobo de orixe. A xustificación para a adopción dun corpo de soldados conversos en lugar de turcos nativos era que estes debían lealdade ao seu pobo e ás súas familias, e poderíanse tornar rebeldes en caso dunha acción do sultán contra outros turcos. Os mozos cristiáns só debían lealdade ao sultán, e loitarían contra calquera inimigo por el.


A pesar de que o [[Imperio Otomán]] adoptara oficialmente o islamismo [[sunita]], os xanízaros eran adeptos dunha orde [[dervixe]] chamada [[bektashi]], en alusión ao seu creador, [[Hajji Bektash]]. Reunía elementos musulmáns e cristiáns, permitía o consumo de bebidas alcoólicas e a participación de mulleres sen veos. Cando en servizo, no entanto, eran rigorosamente disciplinados e tiñan prohibido casar. Os xanízaros aínda tiñan o hábito de levar consigo símbolos ou citacións cristiás para a batalla, con consentimento dos seus superiores.
A pesar de que o [[Imperio Otomán]] adoptara oficialmente o islamismo [[sunita]], os xanízaros eran adeptos dunha orde [[dervixe]] chamada [[bektashi]], en alusión ao seu creador, [[Hajji Bektash]]. Reunía elementos musulmáns e cristiáns, permitía o consumo de bebidas alcoólicas e a participación de mulleres sen veos. Cando entraban en servizo, no entanto, eran rigorosamente disciplinados e tiñan prohibido casar. Os xanízaros aínda tiñan o hábito de levar consigo símbolos ou citacións cristiás para a batalla, con consentimento dos seus superiores.


Así, tornouse unha prática común nas campañas emprendidas polos otomanos na [[Europa]] capturar mozos nas cidades conquistadas e levalos para os centros de treinamento turcos. Cando non estaban en guerra, os sultáns esixían dos seus estados vasalos cristiáns nos [[Balcáns]] unha remesa de xoves para compor o corpo de xanízaros.
Así, tornouse unha práctica común nas campañas emprendidas polos otomans na [[Europa]] capturar mozos nas cidades conquistadas e levalos para os centros de adestramento turcos. Cando non estaban en guerra, os sultáns esixían dos seus estados vasalos cristiáns nos [[Balcáns]] unha remesa de xoves para compor o corpo de xanízaros.


A medida que crecían en número, os xanízaros eran separados en divisións distintas entre si por un símbolo trivial, como unha [[flor]] ou un [[peixe]]. Cando en acampamento, cada división reuníase en torno dun caldeiro de [[cobre]] onde se preparaba o alimento, e curiosamente adoptaron unha forte simboloxía con base na comida. Chamaban aos seus coronéis "facedor de sopa chefe"; os oficiais-intendentes eran "cociñeiros chefes", e así por diante. Os caldeiros levábanse para as batallas, e se fosen perdidos, toda a unidade era dispensada e impedida de integrar a mesma compañía.
A medida que crecían en número, os xanízaros eran separados en divisións distintas entre si por un símbolo tribal, como unha [[flor]] ou un [[peixe]]. Durante os acampamentos, cada división reuníase en torno dun caldeiro de [[cobre]] onde se preparaba o alimento, e curiosamente adoptaron unha forte simboloxía con base na comida. Chamaban aos seus coroneis "facedor de sopa chef"; os oficiais-intendentes eran "cociñeiros chef", e así por diante. Os caldeiros levábanse ás batallas, e se fosen perdidos, toda a unidade era dispensada e prohibíaselles integrar a mesma compañía.


Os xanízaros permaneceron por moito tempo como a elite do exército turco, entrando em batalla en momentos decisivos ou apenas como último recurso para garantir a seguranza do sultán. Ao longo do [[século XIX]] perderon a súa forza, en parte porque o recrutamento de rapaces cristiáns tornábase cada vez máis difícil frente á oposición de potencias igualmente fortes militarmente, como o [[Reino Unido]] e [[Francia]], e tamén debido á progresiva retracción territorial do Imperio Otomano na Europa. Desde entón, até o final do Imperio, en [[1922]], os poucos xanízaros permaneceron como a simbólica guarda persoal do sultán.
Os xanízaros permaneceron por moito tempo como a elite do exército turco, entrando en batalla en momentos decisivos ou como último recurso para garantir a seguranza do sultán. Ao longo do [[século XIX]] perderon a súa forza, en parte porque o recrutamento de rapaces cristiáns tornábase cada vez máis difícil fronte á oposición de potencias igualmente fortes militarmente, como o [[Reino Unido]] e [[Francia]], e tamén debido á progresiva retracción territorial do Imperio Otomán en Europa. Desde entón, até o final do Imperio, en [[1922]], os poucos xanízaros permaneceron como a simbólica guarda persoal do sultán.


== Véxase tamén ==
== Véxase tamén ==

Revisión como estaba o 14 de febreiro de 2015 ás 23:12

Reunión de comandantes xanízaros co Şeyhülislam do Imperio Otomán, de mediados do século XIX.

Os xanízaros (do turco Yeniçeri, "novo soldado") constituíron a elite do exército dos sultáns otománs. A forza, creada polo sultán Murad I cara 1365, formábana nenos cristiáns capturados en batalla, levados como escravos e convertidos ao Islam.

Formación

Os rapaces eran educados na lei islámica e na lingua turca, ao tempo que eran instruídos nas artes militares. Os mozos medraban tendo o propio sultán como unha figura paterna, a quen estarían dispostos a defender até a morte mesmo contra seu propio pobo de orixe. A xustificación para a adopción dun corpo de soldados conversos en lugar de turcos nativos era que estes debían lealdade ao seu pobo e ás súas familias, e poderíanse tornar rebeldes en caso dunha acción do sultán contra outros turcos. Os mozos cristiáns só debían lealdade ao sultán, e loitarían contra calquera inimigo por el.

A pesar de que o Imperio Otomán adoptara oficialmente o islamismo sunita, os xanízaros eran adeptos dunha orde dervixe chamada bektashi, en alusión ao seu creador, Hajji Bektash. Reunía elementos musulmáns e cristiáns, permitía o consumo de bebidas alcoólicas e a participación de mulleres sen veos. Cando entraban en servizo, no entanto, eran rigorosamente disciplinados e tiñan prohibido casar. Os xanízaros aínda tiñan o hábito de levar consigo símbolos ou citacións cristiás para a batalla, con consentimento dos seus superiores.

Así, tornouse unha práctica común nas campañas emprendidas polos otomans na Europa capturar mozos nas cidades conquistadas e levalos para os centros de adestramento turcos. Cando non estaban en guerra, os sultáns esixían dos seus estados vasalos cristiáns nos Balcáns unha remesa de xoves para compor o corpo de xanízaros.

A medida que crecían en número, os xanízaros eran separados en divisións distintas entre si por un símbolo tribal, como unha flor ou un peixe. Durante os acampamentos, cada división reuníase en torno dun caldeiro de cobre onde se preparaba o alimento, e curiosamente adoptaron unha forte simboloxía con base na comida. Chamaban aos seus coroneis "facedor de sopa chef"; os oficiais-intendentes eran "cociñeiros chef", e así por diante. Os caldeiros levábanse ás batallas, e se fosen perdidos, toda a unidade era dispensada e prohibíaselles integrar a mesma compañía.

Os xanízaros permaneceron por moito tempo como a elite do exército turco, entrando en batalla en momentos decisivos ou como último recurso para garantir a seguranza do sultán. Ao longo do século XIX perderon a súa forza, en parte porque o recrutamento de rapaces cristiáns tornábase cada vez máis difícil fronte á oposición de potencias igualmente fortes militarmente, como o Reino Unido e Francia, e tamén debido á progresiva retracción territorial do Imperio Otomán en Europa. Desde entón, até o final do Imperio, en 1922, os poucos xanízaros permaneceron como a simbólica guarda persoal do sultán.

Véxase tamén

Outros artigos