Fidalguía: Diferenzas entre revisións
m Desfixéronse as edicións de 84.79.11.8 (conversa); cambiado á última versión feita por 83.165.25.31 |
Sen resumo de edición |
||
| Liña 2: | Liña 2: | ||
O conceito de fidalguía cambiou moito co tempo e dentro do reino, así todos os vascos<ref>[[Filipe II]] recoñeceu en 1562 a fidalguía de todos os guipuscoanos. ''Etnogénesis y etnicidad en España'' |
O conceito de fidalguía cambiou moito co tempo e dentro do reino, así todos os vascos<ref>[[Filipe II]] recoñeceu en 1562 a fidalguía de todos os guipuscoanos. ''Etnogénesis y etnicidad en España'' |
||
Christiane Stallaert páx 72[http://books.google.es/books?id=VL3t5uEW6nsC&pg=PA72&lpg=PA72&dq=%22hidalgu%C3%ADa+universal&source=web&ots=ot_V0TRCQz&sig=UgWgLtui457x6KgEVH3p-JKuT9k&hl=es&sa=X&oi=book_result&resnum=9&ct=result#PPA72,M1]</ref>, cántabros e até un 80% dos asturianos eran fidalgos mentres que |
Christiane Stallaert páx 72[http://books.google.es/books?id=VL3t5uEW6nsC&pg=PA72&lpg=PA72&dq=%22hidalgu%C3%ADa+universal&source=web&ots=ot_V0TRCQz&sig=UgWgLtui457x6KgEVH3p-JKuT9k&hl=es&sa=X&oi=book_result&resnum=9&ct=result#PPA72,M1]</ref>, cántabros e até un 80% dos asturianos eran fidalgos mentres que en Galiza, no [[Catastro de Ensenada]] só aparecían 10935 fidalgos, menos do 1% da poboación. |
||
==A fidalguía en Galicia== |
==A fidalguía en Galicia== |
||
A formación da fidalguía característica de Galiza tivo lugar no [[século XVI]] ligada ao fenómeno dos [[foro]]s: [[escudeiro]]s, cregos e funcionarios investían os seus capitais para convertérense en arrendatarios dos dereitos dos mosteiros, que posuían a maioría da terra na Galiza. Desta maneira, os fidalgos exerceron durante |
A formación da fidalguía característica de Galiza tivo lugar no [[século XVI]] ligada ao fenómeno dos [[foro]]s: [[escudeiro]]s, cregos e funcionarios investían os seus capitais para convertérense en arrendatarios dos dereitos dos mosteiros, que posuían a maioría da terra na Galiza. Desta maneira, os fidalgos exerceron durante catro séculos como intermediarios, cobrándolles aos labregos e dándolle parte ao clero. O fenómeno de acumulación foi relativamente rápido e non exento de coaccións.<ref>[[Enciclopedia Galega]]: Vol. XVII, páx 106. Hidalguía</ref> |
||
Esta transferencia de capitais vese no feito de que, segundo salienta Juan E. Gelabert, en Santiago en [[1588]] o 13% da riqueza pertencía aos fidalgos e o 39% aos mercaderes, mentres que en [[1635]] o reparto era 43%-10%. Estes primeiros foreiros engrandeceron os seus patrimonios , estabeleceron [[morgado]]s e procuráronse por todos os medios posíbeis a obtención dunha carta de fidalguía que confirmaba o seu ascenso social e os eximía de pagaren [[tributo]]s directos. |
Esta transferencia de capitais vese no feito de que, segundo salienta Juan E. Gelabert, en Santiago en [[1588]] o 13% da riqueza pertencía aos fidalgos e o 39% aos mercaderes, mentres que en [[1635]] o reparto era 43%-10%. Estes primeiros foreiros engrandeceron os seus patrimonios , estabeleceron [[morgado]]s e procuráronse por todos os medios posíbeis a obtención dunha carta de fidalguía que confirmaba o seu ascenso social e os eximía de pagaren [[tributo]]s directos. |
||
Revisión como estaba o 4 de febreiro de 2015 ás 20:53
A fidalguía, isto é, o conxunto dos fidalgos, constituía o estamento mais baixo da nobreza na Coroa de Castela (equivalente aos infanzóns na Coroa de Aragón).
O conceito de fidalguía cambiou moito co tempo e dentro do reino, así todos os vascos[1], cántabros e até un 80% dos asturianos eran fidalgos mentres que en Galiza, no Catastro de Ensenada só aparecían 10935 fidalgos, menos do 1% da poboación.
A fidalguía en Galicia
A formación da fidalguía característica de Galiza tivo lugar no século XVI ligada ao fenómeno dos foros: escudeiros, cregos e funcionarios investían os seus capitais para convertérense en arrendatarios dos dereitos dos mosteiros, que posuían a maioría da terra na Galiza. Desta maneira, os fidalgos exerceron durante catro séculos como intermediarios, cobrándolles aos labregos e dándolle parte ao clero. O fenómeno de acumulación foi relativamente rápido e non exento de coaccións.[2]
Esta transferencia de capitais vese no feito de que, segundo salienta Juan E. Gelabert, en Santiago en 1588 o 13% da riqueza pertencía aos fidalgos e o 39% aos mercaderes, mentres que en 1635 o reparto era 43%-10%. Estes primeiros foreiros engrandeceron os seus patrimonios , estabeleceron morgados e procuráronse por todos os medios posíbeis a obtención dunha carta de fidalguía que confirmaba o seu ascenso social e os eximía de pagaren tributos directos.
Esta clase fidalga comezou a desaparecer coa desamortización e desapareceu definitivamente coa redención dos foros.
Notas
- ↑ Filipe II recoñeceu en 1562 a fidalguía de todos os guipuscoanos. Etnogénesis y etnicidad en España Christiane Stallaert páx 72[1]
- ↑ Enciclopedia Galega: Vol. XVII, páx 106. Hidalguía