Igrexa católica maronita: Diferenzas entre revisións
| Liña 47: | Liña 47: | ||
Segundo un informe de 2007, hai arredor de are 930.000 maronitas no [[Líbano]], onde constitúen aproximadamente o 22% da poboación.<ref name=freedom>{{cita web |url=http://www.state.gov/g/drl/rls/irf/2008/108487.htm |título=Lebanon - International Religious Freedom Report |ano=2008 |editor=U.S. Department of State}}</ref> En Siria son un total de 51.000.<ref name="annuario">{{cita web |url=http://www.cnewacanada.ca/source-images/Roberson-eastcath-statistics/eastcatholic-stat08.pdf |título=Datos do Annuario Pontificio: ''The Eastern Catholic Churches'' |ano=2008}}</ref> Existe tamén unha comunidade maronita en Chipre, de arredor de 10.000 fieis,<ref name="annuario"/> e que fala [[lingua árabe chipriota maronita|o seu propio dialecto árabe]].<ref>{{cita libro |autor=Maria Tsiapera |título=A Descriptive Analysis of Cypriot Maronite Arabic |ano=1969 |editor=Mouton and Company |lugar=A Haia}}</ref><ref>{{cita web |url=http://moi.gov.cy/new/admin/sections/filedepot/uploaded/file/PDF_FILES/EuropeanCharterForRegionalMinorities.pdf |editor=Ministerio do Interior de Chipre |título=[[Carta Europea das Linguas Rexionais ou Minoritarias|European Charter for Regional or Minority Languages]]: Answers to the Comments/Questions Submitted to the Government of Cyprus Regarding its Initial Periodical Report}}</ref> Finalmente, hai unha salientable comunidade no norte de Israel, na rexión de [[Galilea]], de 7.504 persoas,<ref name="annuario"/> famosa polos seus intentos de conservación da [[lingua aramea]]. |
Segundo un informe de 2007, hai arredor de are 930.000 maronitas no [[Líbano]], onde constitúen aproximadamente o 22% da poboación.<ref name=freedom>{{cita web |url=http://www.state.gov/g/drl/rls/irf/2008/108487.htm |título=Lebanon - International Religious Freedom Report |ano=2008 |editor=U.S. Department of State}}</ref> En Siria son un total de 51.000.<ref name="annuario">{{cita web |url=http://www.cnewacanada.ca/source-images/Roberson-eastcath-statistics/eastcatholic-stat08.pdf |título=Datos do Annuario Pontificio: ''The Eastern Catholic Churches'' |ano=2008}}</ref> Existe tamén unha comunidade maronita en Chipre, de arredor de 10.000 fieis,<ref name="annuario"/> e que fala [[lingua árabe chipriota maronita|o seu propio dialecto árabe]].<ref>{{cita libro |autor=Maria Tsiapera |título=A Descriptive Analysis of Cypriot Maronite Arabic |ano=1969 |editor=Mouton and Company |lugar=A Haia}}</ref><ref>{{cita web |url=http://moi.gov.cy/new/admin/sections/filedepot/uploaded/file/PDF_FILES/EuropeanCharterForRegionalMinorities.pdf |editor=Ministerio do Interior de Chipre |título=[[Carta Europea das Linguas Rexionais ou Minoritarias|European Charter for Regional or Minority Languages]]: Answers to the Comments/Questions Submitted to the Government of Cyprus Regarding its Initial Periodical Report}}</ref> Finalmente, hai unha salientable comunidade no norte de Israel, na rexión de [[Galilea]], de 7.504 persoas,<ref name="annuario"/> famosa polos seus intentos de conservación da [[lingua aramea]]. |
||
===Diáspora=== |
|||
The two residing eparchies in the United States have issued their own "Maronite Census", designed to estimate how many Maronites reside in the United States. Many Maronites have been assimilated into Western Catholicism as there were no Maronite parishes or priests available. The "Maronite Census" was designed to locate these Maronites. There are also eparchies at [[Eparchy of Nossa Senhora do Líbano em São Paulo|São Paulo]] in Brazil, as well as in Argentina, France, Australia, South Africa, Canada and Mexico.<ref name="annuario"/> |
|||
The history of the Lebanese Community in South Africa goes back to the late 19th century, when the first immigrants arrived in Johannesburg, the biggest city in the Transvaal coming from Sebhel, Mesyara, Becharre, Hadath El-Joube, Maghdoushe and other places. It is recorded that in the year 1896 the first Maronite and Lebanese immigrants arrived in Durban, Cape Town and Mozambique, and congregated around their local Catholic Churches. |
|||
== Notas == |
== Notas == |
||
Revisión como estaba o 3 de agosto de 2014 ás 22:58
 | Este artigo está a ser traducido ao galego por un usuario desta Wikipedia; por favor, non o edite. O usuario Norrin strange (conversa · contribucións) realizou a última edición na páxina hai 9 anos. Se o usuario non publica a tradución nun prazo de trinta días, procederase ó seu borrado rápido. |
| Igrexa Siríaca Maronita de Antioquía Igrexa Católica Maronita | |
|---|---|
| Historia | |
| Parte de | Igrexa Católica |
A Igrexa Siríaca Maronita de Antioquía (en lingua siríaca: ܥܕܬܐ ܣܘܪܝܝܬܐ ܡܪܘܢܝܬܐ ܕܐܢܛܝܘܟܝܐ, ʿīṯo suryoiṯo morunoiṯo d'anṭiokia; árabe: الكنيسة الأنطاكية السريانية المارونية, al-Kanīsa al-Anṭākiyya al-Suryāniyya al-Māruniyya; latín: Ecclesia Maronitarum), máis coñecida simplemente como Igrexa Católica Maronita, é unha igrexa particular católica, en comuñón coa Santa Sé de Roma. Ten a súa orixe na comunidade fundada por Marón, un monxe siríaco do século IV venerado como santo. O primeiro patriarca maronita, san Xoán Marón, foi elixido a finais do século VII.
Malia ser reducidos en número, os maronitas continúan a ser un dos principais grupos etno-relixiosos do Líbano. A diferenza doutras igrexas católicas orientais, dende a súa orixe os maronitas sempre teñen estado en comuñón coa Igrexa de Roma e co Papa.
Historia
A Igrexa Maronita toma o seu nome do seu fundador, san Marón († 410), un asceta siríaco amigo de Xoán Crisóstomo que a instituiu no século IV. Logo da súa morte os seus discípulos fundaron un mosteiro preto do seu túmulo, en Apamea, á beira do río Orontes. Dende os seus inicios, a comunidade maronita seguiu ao Patriarca de Antioquía.
No século VII a comunidade maronita foi refundada e organizada por un monxe, o abade do mosteiro de Brad, en Siria. Xoán Marón foi o primeiro maronita en ter a dignidade episcopal; a súa ordenación tivo lugar en 676, e máis tarde (en 685) foi elixido Patriarca de Antioquía. El foi o primeiro maronita en ter este encargo. Para escapar dunha persecución, decidiu deixar Siria e ir ao Líbano. Estabeleceuse en Bkirki, onde construíu un novo mosteiro no que depositou a máis valiosa reliquia para os maronitas: o cranio de San Marón. Dende aquela época, o mosteiro é a sé patriarcal.
.jpg)
En 685 a Igrexa de Antioquía dividiuse entre os calcedonianos e os non calcedonianos, que se convertiron na maioría. A comunidade maronita elixiu permanecer calcedoniana, e non se recoñeceu máis no patriarca Teófanes. Iniciou un período de autonomía, e os mosteiros tornáronse bispados.
Na época das Cruzadas a Igrexa Maronita retomou relacións coa Igrexa Latina, da que nunca se separara formalmente. A unión foi selada algúns séculos máis tarde, en 1584, coa fundación, durante o pontificado de Gregorio XIII, do Colexio maronita de Roma.
Os maronitas foron protexidos por Francia, durante o dominio otomán de Oriente Medio.
Até o século XVIII a Igrexa Maronita estaba só formalmente dividida en eparquías: en realidade, todos os bispos eran considerados como auxiliares do patriarca, o único e verdadeiro guía dos maronitas. En varias ocasións Propaganda Fide interveu para pedir a subdivisión canónica do patriarcado, pero os seus decretos non chegaron a ter efecto. O sínodo do Monte Líbano de 1736 instituiu canonicamente 8 eparquías, ademáis da sñe patriarcal, definindo para cada unha a súa xurisdición territorial: Alepo, Beirut, Biblos e Batrun, Chipre, Damasco, Baalbik, Trípoli e Tiro-Sidón. A Santa Sé aprobou as decisións do sínodo coa bula Apostólica praedecessorum do papa Bieito XIV do 14 de febreiro de 1742. Esta división permaneceu sen variacións até o inicio do século XX, cando foi creada a vigairía patriarcal de Exipto (1904), e foron separadas as de Tiro e Sidón (1906).
Cando o Líbano obtivo a independencia en 1943, os poderes do novo estado foron divididos entre as principais comunidades relixiosas. Os maronitas, que constituían a maioría da poboación, recibiron a Presidencia da República, cargo que continúan a manter hoxe.
Organización
.jpg)
A cabeza da Igrexa Maronita é o Patriarca de Antioquía dos Maronitas, quen é elixido polos bispos maronitas e reside en Bkirki, ao norte de Beirut. Dende marzo de 2011 o patriarca é o cardeal Bixara Pedro al-Rahi. Cando un novo patriarca e elixido e entronizado, pide o recoñecemento eclesiástico do Papa, mantendo deste xeito a comuñón coa Santa Sé. Como un dos patriarcas orientais, o patriarca a miúdo é creado cardeal polo papa, co rango de cardeal-bispo.
Os maronitas comparten co resto de católicos a doutrina, mais teñen as súas propias tradicións en canto á liturxia, teoloxía e espiritualidade; amais de manter unha disciplina e xerarquía diferenciadas das do resto de Igrexas particulares. A Igrexa Maronota pertence á tradición antioquense e é de rito siro-antioquense occidental. A lingua siríaca é a súa lingua litúrxica propia. Porén, considéranse unha das igrexas católicas orientais máis fortemente latinizadas, aínda que hai esforzos na recuperación de prácticas orientais.
O cardeal Sfeir acelerou persoanlmente as reformas litúrxicas nos oitenta e noventa, que levaron á publicación en 1992 do novo misal maronita. O misal é unha viraxe ás formas orixinais da liturxia antioquense, eliminando a latinización litúrxica dos séculos pasados.
O celibato non está estritamente requirido para os sacerdotes e diáconos, puidendo casar antes de seren ordenados; os monxes, porén, deben ser célibes, así como os bispos. Os eparcas e arquieparcas responden ante o patriarca.
Poboación
- Artigo principal: Maronitas.
O número exacto de maronitas no mundo non se coñece con certeza. Estímanse máis de 3 millóns, segundo a Asociación Católica para o Benestar no Oriente Próximo.
Segundo un informe de 2007, hai arredor de are 930.000 maronitas no Líbano, onde constitúen aproximadamente o 22% da poboación.[1] En Siria son un total de 51.000.[2] Existe tamén unha comunidade maronita en Chipre, de arredor de 10.000 fieis,[2] e que fala o seu propio dialecto árabe.[3][4] Finalmente, hai unha salientable comunidade no norte de Israel, na rexión de Galilea, de 7.504 persoas,[2] famosa polos seus intentos de conservación da lingua aramea.
Notas
- ↑ U.S. Department of State, ed. (2008). "Lebanon - International Religious Freedom Report".
- ↑ 2,0 2,1 2,2 "Datos do Annuario Pontificio: The Eastern Catholic Churches" (PDF). 2008.
- ↑ Maria Tsiapera (1969). Mouton and Company, ed. A Descriptive Analysis of Cypriot Maronite Arabic. A Haia.
- ↑ Ministerio do Interior de Chipre (ed.). "[[Carta Europea das Linguas Rexionais ou Minoritarias|European Charter for Regional or Minority Languages]]: Answers to the Comments/Questions Submitted to the Government of Cyprus Regarding its Initial Periodical Report" (PDF). Ligazón wiki dentro do título da URL (Axuda)
Véxase tamén
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Igrexa católica maronita |
Ligazóns externas
- Patriarcado maronita (en inglés) (en árabe)
- Eparquías maronitas (en inglés)
- Maronite History Project (enciclopedia wiki maronita)