Also sprach Zarathustra

Portada da primeira parte na súa primeira edición (1883).

Also Sprach Zarathustra. Ein Buch für Alle und Keinen (Así falou Zarathustra. Un libro para todos e para ninguén) é un libro do filósofo alemán Friedrich Nietzsche e foi escrito entre os anos 1883 e 1885.

Estrutura da obra

A obra divídese en catro partes que foron publicadas en tres anos; no ano 1883 publicáronse as dúas primeiras partes, no 1884 publicouse a terceira parte e no 1885 publicouse a cuarta parte. Trata sobre a vida dun profeta, desde que este ten 30 anos ata a súa vellez.

Ten un contido argumental, dominante nas dúas primeiras partes, e a vez un contido narrativo, que domina nas outras dúas. Na primeira parte, con trinta anos, busca a soidade e a tranquilidade e retírase as montañas acompañado dunha aguia e dunha serpente. Despois de dez anos sente a necesidade de volver cos humanos, e polo amor que lles profesa, ensínalles todo o que aprendeu durante a súa ausencia, entre outras cousas, que Deus morreu, manifestándolles que lles falaba dun superhome. Pero ninguén o entendía, co que chega a conclusión de que o que precisa son discípulos. Neste o momento, a aguia e a serpente, sérvenlle de compañía e de guía. Na cidade de La vaca multicolor , traducida por Kummasuddamam, ensinou a doutrina das tres transformacións do espírito- a autorresponsabilidade, a autosuperación e a autolexislación-, e realizou unha crítica da súa propia doutrina sobre o sentido da Terra, da que non está plenamente convencido e reflexiona sobre a idea de que a verdade estea máis alá dos homes, por detrás das cousas, que se trate da verdade do mundo, das cousas.

A segunda parte comeza coa estancia do protagonista durante anos nas montañas, e como da primeira vez, sente a necesidade de transmitir e ensinar aos demais o que aprendeu, e intenta facerlles ver a aguia e a serpente a felicidade de volver cos humanos.

Nas Islas Afortunadas fálalles aos seus amigos de Deus como algo enfrontado o que fai que o home sexa creativo, e lévao a conclusión de que os homes deben orientarse según as directrices do superhome. As razóns que aporta para isto están en que este ser é o sentido da Terra, isto é, o sentido das cousas desde a capacidade de creación do ser humano a partir do continxente, da corporeidade, do devir e do tempo, fronte a orientación divina que se move desde os principios do ilimitado, do imperecedoiro e do eterno, é dicir, desde a cosideración da idea da trascendencia.

Ademais de continuar con temas da súa doutrina en discursos, tamén compón cancións , nas que expresa a dúbida de conseguir un obxectivo de autosuperación. Son cancións nas que manifesta que a solución a ese estado encóntrase na vontade, aínda que tamén expresa o amor que sente. A personalidade do protagonista vaise perfilando cada vez máis, precisamente mediante o rasgo de sentirse poeta; por un lado chega a entender que as comparacións e a linguaxe que emprega son propias dos poetas, e por outro lado, manifesta a contradición se sentirse fastíado deles polo feito de que se sinte un espírito libre.Nas Islas Afortunadas sigue cos seus discursos e desenrola o concepto da vontade de poder.

Isto explicao como a forza dinámica que fai que o home se poña en movemento e se supere tendo en consideración o intercambio de obediencia e mandato. Do contido dos seus discursos son destacables os que tratan sobre os compasivos, os sacerdotes, os virtuosos, etc, e en canto a forma do discurso ensina temas como a superación de si mesmo, os sublimes, o país da cultura,o inmaculado coñecemento, os deuses, os poetas, etc. Despois das primeiras experiencias na Isla del Volcán, comeza a idea do eterno retorno do idéntico, e ante o convencemento de que o que pode ofrecer coas súas doutrinas é un froito aínda non maduro, decide, abandoar aos seus amigos na busca da soidade como medio para profundizar os seus coñecementos.

Ao comezo da terceira parte nárrase a nova marcha de Zaratrusta. Aos catro días de abandoar a Illa Afortunadas diríxese a si mesmo falando sobre a boaventura non querida e de antes da saída do sol. Zaratrusta bótase a chorar antes de abandoar as illas, sentea a soidade e o desexo de amar sen esquecerse de si mesmo.

Xa na viaxe, en barco desde as illas, conta a quen desexa escoitalo o contido do seu soño. Alí chama dunha maneira especial a identificación do personaxe coas esperiencias e viencias que está tendo a medida que a súa vida evoluciona. Deste modo, ten a oportunidade de seguir reflexionando sobre as ideas dos tres males:o egoísmo, a ambición de poder e a voluptuosidade. A partir do soño coa serpe a que lle arrinca a cabeza, comeza a sentir que vai sandar o mal do fastío que sempre o acampañou. Zaratrusta volve actuar como poeta que canta poemas nos que expresa a felicidade que lle proporciona o estado en que se sente, son unha loanza ao concepto de eterno retorno do idéntico.

Na cuarta parta a acción faise máis complexa e máis novelesca no sentido clásico do termo. O autor comeza narrando como o protagonista quédase nas montañas desfrutando da soidade e do tempo de moitos meses e anos que fan del un ancián cuxos cabelos tornan brancos.

Véxase tamén

Bibliografía

[[Friedrich Nietzscheano=2008|Nietzsche, Friedrich]]. Ediciones Cátedra(Grupo Anaya,S.A.), ed. Así habló Zaratrusta. Madrid. ISBN 978-84-376-2502-7.