Johann Joachim Winckelmann: Diferenzas entre revisións

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Contido eliminado Contido engadido
Nova páxina: thumb|Johann Joachim Winckelmann por [[Raphaël Mengs|Anton Raphaël Mengs, despois de 1755]] '''Johann Joachim Win...
 
Sen resumo de edición
Liña 3: Liña 3:
'''Johann Joachim Winckelmann''' ([[1717]] - [[1768]]) pode ser considerado como o fundador da [[Histoire da Arte]] e un dos fundadores da [[arqueoloxía]] como disciplinas científicas modernas.
'''Johann Joachim Winckelmann''' ([[1717]] - [[1768]]) pode ser considerado como o fundador da [[Histoire da Arte]] e un dos fundadores da [[arqueoloxía]] como disciplinas científicas modernas.


Nado en [[Stendal]] no Leste de[[Alemaña]], nunha familia humilde (seu pai era zapateiro), converteríase nun experto mundial na arquitectura da [[Antigüidade]] e no principal teorizador do movemento [[neoclasicismo|neoclásico]]. Mais os comezos da súa carreira foron de feito modestos. Pasou varios anos como preceptor de fillos de familias nobres. Posteriormente en [[1748]], conseguíu facerse empregar como bibliotecario dun conde alemán. Grazas a este, abríronselle as portas á contemplación da fabulosa colección de arte do duque de [[Saxonia (Alemaña)|Saxonia]].
Nado en [[Stendal]] no Leste de [[Alemaña]], nunha familia humilde (seu pai era zapateiro), converteríase nun experto mundial na arquitectura da [[Antigüidade]] e no principal teorizador do movemento [[neoclasicismo|neoclásico]]. Mais os comezos da súa carreira foron de feito modestos. Pasou varios anos como preceptor de fillos de familias nobres. Posteriormente en [[1748]], conseguíu facerse empregar como bibliotecario dun conde alemán. Grazas a este, abríronselle as portas á contemplación da fabulosa colección de arte do duque de [[Saxonia (Alemaña)|Saxonia]].


Publica entón en [[1755]] a súa obra ''Reflexións sobre a imitación das obras gregas na escultura e na pintura '' que terá atención internacional. Mais non tiña outra paixón que viaxar a [[Roma]] para estudar as obras artísticas da Antigüidade ''in situ''. Converteuse ao catolicismo, tendo éxito ao atinxir ser convidado a traballar sobre a colección de obras antigas da corte pontificia. Nos anos seguintes publicou numerosas obras que marcan as teorías estéticas da época. Adversario encarnizado do [[Barroco]] e do [[Rococó]], estaba convencido de que a « beleza ideal » constitúe unha realidade obxectiva que pode se descuberta a través do contacto frecuente con as grandes obras da Antigüidade, nomeadamente as gregas. O seu coñecemento íntimo e prodixioso de tales obras, adquirido principalmente mentres traballaba no [[Vaticano]] e cando as excavacións de [[Pompeia]], foi posto ao servizo do que coidaba a súa misión: formar o [[gusto]] da elite intelectual occidental. A fórmula que acuña para caracterizar a esencia da arte grega: "calma serena e grandeza tranquila", vai inspirar xerazóns de artistas e arquitectos posteriores, como [[Benjamin West]] e [[Jacques-Louis David]]. A súa obra principal foi a [[Historia da Arte e da Antigüidade]] (1764).
Publica entón en [[1755]] a súa obra ''Reflexións sobre a imitación das obras gregas na escultura e na pintura '' que terá atención internacional. Mais non tiña outra paixón que viaxar a [[Roma]] para estudar as obras artísticas da Antigüidade ''in situ''. Converteuse ao catolicismo, tendo éxito ao atinxir ser convidado a traballar sobre a colección de obras antigas da corte pontificia. Nos anos seguintes publicou numerosas obras que marcan as teorías estéticas da época. Adversario encarnizado do [[Barroco]] e do [[Rococó]], estaba convencido de que a « beleza ideal » constitúe unha realidade obxectiva que pode se descuberta a través do contacto frecuente con as grandes obras da Antigüidade, nomeadamente as gregas. O seu coñecemento íntimo e prodixioso de tales obras, adquirido principalmente mentres traballaba no [[Vaticano]] e cando as excavacións de [[Pompeia]], foi posto ao servizo do que coidaba a súa misión: formar o [[gusto]] da elite intelectual occidental. A fórmula que acuña para caracterizar a esencia da arte grega: "calma serena e grandeza tranquila", vai inspirar xerazóns de artistas e arquitectos posteriores, como [[Benjamin West]] e [[Jacques-Louis David]]. A súa obra principal foi a [[Historia da Arte e da Antigüidade]] (1764).

Revisión como estaba o 3 de marzo de 2007 ás 19:39

Johann Joachim Winckelmann por Anton Raphaël Mengs, despois de 1755

Johann Joachim Winckelmann (1717 - 1768) pode ser considerado como o fundador da Histoire da Arte e un dos fundadores da arqueoloxía como disciplinas científicas modernas.

Nado en Stendal no Leste de Alemaña, nunha familia humilde (seu pai era zapateiro), converteríase nun experto mundial na arquitectura da Antigüidade e no principal teorizador do movemento neoclásico. Mais os comezos da súa carreira foron de feito modestos. Pasou varios anos como preceptor de fillos de familias nobres. Posteriormente en 1748, conseguíu facerse empregar como bibliotecario dun conde alemán. Grazas a este, abríronselle as portas á contemplación da fabulosa colección de arte do duque de Saxonia.

Publica entón en 1755 a súa obra Reflexións sobre a imitación das obras gregas na escultura e na pintura que terá atención internacional. Mais non tiña outra paixón que viaxar a Roma para estudar as obras artísticas da Antigüidade in situ. Converteuse ao catolicismo, tendo éxito ao atinxir ser convidado a traballar sobre a colección de obras antigas da corte pontificia. Nos anos seguintes publicou numerosas obras que marcan as teorías estéticas da época. Adversario encarnizado do Barroco e do Rococó, estaba convencido de que a « beleza ideal » constitúe unha realidade obxectiva que pode se descuberta a través do contacto frecuente con as grandes obras da Antigüidade, nomeadamente as gregas. O seu coñecemento íntimo e prodixioso de tales obras, adquirido principalmente mentres traballaba no Vaticano e cando as excavacións de Pompeia, foi posto ao servizo do que coidaba a súa misión: formar o gusto da elite intelectual occidental. A fórmula que acuña para caracterizar a esencia da arte grega: "calma serena e grandeza tranquila", vai inspirar xerazóns de artistas e arquitectos posteriores, como Benjamin West e Jacques-Louis David. A súa obra principal foi a Historia da Arte e da Antigüidade (1764).

Baseándose nos traballos do Conde de Caylus, do que recoñeceu unha importante influencia, contribuíu a facer da Arqueoloxía unha ciencia antes que un pasatempo de rico coleccionista.

Mentres facía unha parada en Trieste, despois dunha última estancia en Italia, o 8 de xuño de 1768, Winckelmann foi asasinado, na cama da pousada, por un veciño do cuarto, (Francesco Arcangeli), a quen lle mostrara medallas antigas que a Emperatriz María-Teresa lle doara. Foi sepultado na catedral de Trieste.