Ronnie Peterson

Bengt Ronnie Peterson, nado o 14 febreiro de 1944 e falecido o 11 setembro de 1978, foi un piloto de carreiras sueco dúas veces subcampión do Campionato do Mundo de Pilotos de Fórmula 1 da FIA.

Peterson comezou a súa carreira no automobilismo no karting, tradicionalmente a disciplina na que a maioría dos pilotos comezan a competir. Logo de gañar varios títulos desta especialidade, entre eles dous títulos de Suecia en 1963 e 1964, cambiouse a Fórmula Tres. Ese mesmo ano gañou o Campionato de Europa de Fórmula Tres e sobe ata Fórmula Un, correndo para March Engineering. Nos seus tres anos neste equipo, fixo catro podios, todos eles na tempada de 1971 na que tamén rematou como subcampión no Campionato de Pilotos.

Logo do seu contrato de tres anos en March, Peterson uniuse ao Team Lotus de Colin Chapman en 1973, como compañeiro do campión Emerson Fittipaldi. Durante as súas primeiras dúas tempadas con Lotus, Peterson obtivo sete vitorias, marcando unha marca persoal de 52 puntos en 1973. Logo dunha pobre tempada en 1975, Peterson volveu a March e anotou a súa vitoria final para o equipo no Gran Premio de Italia de 1976. Logo de pasar a tempada de Fórmula Un de 1977 con Tyrrell, trasladouse de novo a Lotus para a tempada de 1978 como "número dous" do piloto Mario Andretti. Peterson anotou dúas vitorias, en Suráfrica e Austria, e terminou segundo na clasificación do campionato de pilotos a pesar do seu mortal accidente na primeira volta en Monza durante o Gran Premio de Italia.

Inicios

Peterson naceu en Almby nas proximidades de Örebro, Suecia. El desenvolveu o seu estilo de condución a unha idade temperá, mentres competía en karting, e rapidamente abriuse camiño ata a cima do karting europeo antes de pasar aos coches.

Fórmulas tres e dúas

Logo dos seus anos no karting, Peterson entrou nas carreiras de Fórmula Tres no Svebe, un 1L, nun coche que codeseñou co seu pai, Bengt (que era panadeiro) e Sven Andersson.

Os excelentes resultados desde o primeiro momento atraeron rapidamente a atención da ambiciosa empresa Tecno de Italia, que o fichou en 1968. A parella produciu algúns bos resultados, e gañou o campionato de 1969 de Fórmula Tres.

Incluso despos da súa subida á F1 Peterson segue pilotando en series de carreiras máis baixas(algo que era común naquela época), gañando o Europeo de 1971 de Fórmula Dúas pilotando para March.

Fórmula Un

Inicios

Peterson fixo o seu debut nun Gran Premio de automobilismo nun March 701 de Colin Crabbe no Gran Premio de Mónaco de 1970. O limitado orzamento do equipo privado Crabbe permítelle só un test mínimo, pero Peterson cualifica 12 de entre 16 coches na carreira. Estaba 10 lugares detrás de Jackie Stewart e Chris Amon, ambos na primeira fila da grella, pero xusto detrás do máis experimentado Jo Siffert no outro March. Peterson foi o único piloto de March en terminar a carreira, no sétimo lugar. En 1971 Peterson logrou cinco podios, quedando na segunda posición por detrás de Jackie Stewart no campionato mundial dese ano 1971. Peterson permaneceu en March ata 1973, cando fichou polo John Player Team Lotus como compañeiro de Emerson Fittipaldi.

1973-1976

Lotus 72 / R8 - vehículo principal Ronnie Peterson durante a 1974 tempada de Fórmula Un .

Ronnie Peterson en Silverstone en 1975.

A primeira vitoria de Peterson nun Gran Premio foi no Gran Premio de Francia de 1973, celebrado en Paul Ricard no Lotus 72. Houbo outras tres vitorias ese ano, en Austria, Italia e Estados Unidos, pero a escasa fiabilidade só permitiulle quedar no terceiro lugar do Campionato do Mundo ao final da tempada.

1974 trouxo tres vitorias máis: os Grandes Premios de Francia e Italia, así como o Gran Premio de Mónaco, a gran carreira da Fórmula Un.

1975 foi un mal ano para Lotus. O Lotus 76 foi un fracaso, e Peterson volveu á pilotar un 72F.

Peterson disputou a primeira carreira de 1976 no Lotus 77 antes de pasar a March. Pilotando un Marcc 761, gañou o Gran Premio de Italia.

1977-1978

En 1977, correu para Tyrrell, pilotando o Tyrrell P34 B de seis rodas. O seu único podio foi un terceiro lugar no Gran Premio de Bélxica.

Peterson sorprendeu a moitos ao saír de Tyrrell para volver a John Player Team Lotus en 1978. Gañou o Gran Premio de Suráfrica de 1978, cunha vitoria na última volta sobre Patrick Depailler, así como o Gran Premio de Austria, co innovador "efecto solo" do Lotus 79. O seu compañeiro de equipo Mario Andretti gañou o campionato de pilotos con Peterson actuando eficazmente como "Nº 2" do equipo anotando catro dobretes, todos eles con Mario á cabeza. Os dous triunfos de Peterson ocorreron cando Andretti tivo problemas, Mario tamén gañou unha vez, cando Peterson non puido terminar (sen incluír o Gran Premio de Italia). Moitas veces Peterson seguía moi de cerca a Andretti, dando lugar a especulacións de que as "ordes de equipo" decidían os postos.

Peterson negouse a contribuír a ningunha controversia, e en numerosas ocasións rexeitou as especulacións ao afirmar que Andretti simplemente era o máis rápido.

Morte

O Gran Premio de Italia de 1978 en Monza empezou mal para Peterson. Na práctica danou o seu Lotus 79 e golpeouse as pernas. Team Lotus tiña un coche de reposto do Lotus 79, pero fora construído para Andretti, e Peterson máis alto non entraba comodamente. O equipo tiña outro coche pero era do tipo 78, o coche do ano anterior, que levaban polos circuítos de F1 esa tempada cun mantemento mínimo.

Foi nesta carreira na que se estrenou o semáforo na F-1, en substitución do antigo método de saída en que se baixaba unha bandeira coas cores do país sede do GP. O director da proba, Gianni Restelli, atrapallouse coa novidade, e antes de que os monoprazas das últimas filas da grella pararan, accionou a luz verde. Os monoprazas a partir da cuarta fila (Peterson saíu na terceira) estaban rodando cando a luz verde prendeu. Os pilotos que viñan de atrás, por tanto, arrancaron a maior velocidade, o que fixo que todos os monoprazas chegasen xuntos ao punto en que a recta se estreitaba, o que resultou nun efecto acordeón, antes da Chicane Goodyear.

Os catro pilotos á fronte, Andretti, Villeneuve, Jabouille e Lauda, estaban o suficientemente lonxe para evitar calquera problema, pero Peterson fixera unha mala saída e foi adiantado inmediatamente por Alan Jones, Jacques Laffite e John Watson.

Riccardo Patrese, que partía na doceava posición, moveuse xusto por diante de James Hunt, quen fixo unha finta á esquerda e chocou con Peterson, con Vittorio Brambilla, Carlos Reutemann, Hans-Joachim Stuck, Patrick Depailler, Didier Pironi, Derek Daly, Clay Regazzoni e Brett Lunger todos involucrados no tumulto.

O Lotus de Peterson foise contra as barreiras e incendiouse antes de rebotar ao centro da pista. Estaba atrapado entre os restos en chamas, pero Hunt, Regazzoni e Depailler lograron liberalo antes de recibir queimaduras graves. Foi liberado e posto no medio da pista con plena conciencia, as súas graves feridas nas pernas eran evidentes para todos. Hunt máis tarde dixo que non deixou mirar a Peterson as súas pernas para evitarlle máis angustia.

Nese momento había máis preocupación por Brambilla, quen foi golpeado na cabeza por unha roda solta e caeu en estado de coma no seu coche (máis tarde se recuperou e continuou na F1 ata 1980). A vida de Peterson non parecía estar en perigo. Os pilotos feridos foron trasladados ao hospital de Milán e a carreira reiniciouse cando a pista estivo limpa.

No hospital, os raios X mostraron que Peterson tiña sete fracturas nunha perna e tres na outra. Logo de falar con el, os cirurxiáns decidiron operar para estabilizar os ósos. Por desgraza, durante a noite, a medula ósea pasou ao torrente sanguíneo de Peterson, a través das fracturas, formáronse glóbulos de graxa nos seus órganos principais, incluíndo os pulmóns, o fígado e o cerebro. Pola mañá atopábase en insuficiencia renal e foi declarado morto ás poucas horas. A causa da morte foi dada como embolia graxa.

A vida de Peterson probablemente salvaríase se recibise atención médica inmediatamente logo do accidente. Os xuíces de pista insistiron en formar un muro humano non permitindo, incluíndo ao profesor Sid Watkins, asesor cirúrxico da Fórmula Un, entrar no lugar do accidente. Logo dun atraso de entre once e dezaoito minutos unha ambulancia foi enviada á escena do accidente e Peterson foi levado ao centro médico de Monza.

Como resultado da confusión ocorrida co uso do semáforo no GP de Italia, determinouse que as saídas só poderían ser dadas despois de que un xuíz de pista atravesase a grella cunha bandeira na man, sinalizando que todos os monoprazas están parados.

A estatua de Ronnie Peterson en Almby, Örebro, deuse a coñecer en agosto de 2003

Peterson correu un total de 123 Grandes Premios durante a súa carreira, gañando dez deles. Nunca gañou o Campionato do Mundo de pilotos de Fórmula 1 .

Barbro a viúva de Peterson nunca se recuperou da súa morte e suicidouse o 19 de decembro de 1987. Foi enterrada xunto a Ronnie na tumba da familia Peterson en Örebro. Ela e Ronnie tivo unha filla chamada Luisa Nina, que naceu en novembro de 1975. Hai unha estatua de Ronnie Peterson en Örebro, de Richard Brixel. O museo oficial de Ronnie Peterson foi inaugurado oficialmente por Nina Peterson en Örebro, o 31 de maio de 2008, pero se pechou en outubro de 2009, xa que era incapaz de asegurar o financiamento do goberno.

Resultados Completos na Fórmula Un

(Chave) As carreiras en negra indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano	Equipo	Chasis	Motor	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17	Pos.	Pts.
1970	Antique Automobiles Racing Team	March 701	Cosworth V8	RSA	ESP	MON 7	BEL NC														NC	0
	Colin Crabbe Racing							HOL 9	FRA Ret	RU 9	ALE Ret	AUT	ITA Ret	CAN NC	USA 11	MEX
1971	STP March Racing Team	March 711	Cosworth V8	RSA 10	ESP Ret	MON 2	HOL 4		RU 2	ALE 5	AUT 8	ITA 2	CAN 2	USA 3							2º	33
			Alfa Romeo V8					FRA Ret
1972	STP March Racing Team	March 721	Cosworth V8	ARX 6	RSA 5																9º	12
		March 721X				ESP Ret	MON 11	BEL 9
		March 721G							FRA 5	RU 7	ALE 3	AUT 12	ITA 9	CAN DSC	USA 4
1973	John Player Team Lotus	Lotus 72D	Cosworth V8	ARX Ret	BRA Ret	RSA 11															3º	52
		Lotus 72E					ESP Ret	BEL Ret	MON 3	SWE 2	FRA 1	RU 2	HOL 11	ALE Ret	AUT 1	ITA 1	CAN Ret	USA 1
1974	John Player Team Lotus	Lotus 72E	Cosworth V8	ARX 13	BRA 6				MON 1	SWE Ret	HOL 8	FRA 1	RU 10		AUT Ret	ITA 1	CAN 3	USA Ret			5º	35
		Lotus 76				RSA Ret	ESP Ret	BEL Ret						ALE 4
1975	John Player Team Lotus	Lotus 72E	Cosworth V8	ARX Ret	BRA 15	RSA 10	ESP Ret	MON 4	BEL Ret	SWE 9	HOL 15	FRA 10	RU Ret	ALE Ret	AUT 5	ITA Ret	USA 5				13º	6
1976	John Player Team Lotus	Lotus 77	Cosworth V8	BRA Ret																	11º	10
	March Engineering	March 761			RSA Ret		ESP Ret	BEL Ret	MON Ret	SWE 7	FRA 19	RU Ret	ALE Ret	AUT 6	HOL Ret	ITA 1	CAN 9	USA Ret	XPN Ret
	Theodore Racing					USW 10
1977	Elf Team Tyrrell	Tyrrell P34B	Cosworth V8	ARX Ret	BRA Ret	RSA Ret	USW Ret	ESP 8	MON Ret	BEL 3	SWE Ret	FRA 12	RU Ret	ALE 9	AUT 5	HOL Ret	ITA 6	USA 16	CAN Ret	XPN Ret	14º	7
1978	John Player Team Lotus	Lotus 78	Cosworth V8	ARX 5	BRA Ret	RSA 1	USW 4	MON Ret	BEL 2								ITA Ret				2º	51
		Lotus 79								ESP 2	SWE 3	FRA 2	RU Ret	ALE Ret	AUT 1	HOL 2		USA	CAN

Notas

Xornais

• Henry, Alan (2008). "My Mate Ronnie". Motor Sport 48 (10): 58–64. 

Internet

• Nyberg, R. & Diepraam, M. 2000. Super Swede. 8W, January 2000.

Ligazóns externas

• Páxina oficial de Ronnie Peterson