Benito Losada Astray: Diferenzas entre revisións

Explorar o historial de forma interactiva

← Edición máis vella Edición máis nova →

Contido eliminado Contido engadido

En liña

Revisión como estaba o 1 de agosto de 2013 ás 10:26

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Benito Losada.

Benito Losada Astray, nado en Santiago de Compostela o 19 de noviembre de 1824 e finado en San Mamede de Ribadulla o 11 de setembro de 1891, foi un médico, militar e escritor galego. Seus pais foron Benito Alvarez-Losada Pardo, Catedrático de Derecho Penal, e Teresa Astray-Caneda Calvelo.

Traxectoria

Licenciouse en Medicina e ingresou no Corpo de Sanidade Militar. Convencido anticlerical, interesouse na política liberal, afiliándose ao partido republicano, o que o levou a participar no Levantamento de Solís de 1846. Colaborador de diversas publicacións, como El Heraldo Gallego e Revista Gallega, pódese adscribir á xeración provincialista, polo que forma parte da nómina de poetas tardíos do Rexurdimento. Consérvase un manuscrito que titula "Os que ensinan a orella" no que arremete implacablemente contra o clero polo seu desexo de exclusividade no ensino público e que lle valeu unha forte campaña de desprestixio por parte dun mozo director dun xornal compostelán, pero ao que veu a darlle a razón o Real Decreto sobre o ensino libre do Ministerio de Fomento, presidido polo Señor Pidal. Como profesional, exerce de médico militar no país vasco durante a guerra carlista e máis tarde en Cuba. Alí coñece os tempos prerrevolucionario e casa con Adelaida Ferrant Ajuria.

Obra

Unha vez xubilado do seu posto de xeneral médico militar, comezou a dedicarse á creación literaria. Tras o falecemento da súa muller, sumiuse nunha gran tristura que reflicte nos versos "Recordos". Logo viría a novela curta "Votos eternos" de estilo romántico. En 1883 remata outra das súas novelas en castelán "Paca", interesante por narrar minuciosamente as longas xornadas dunha viaxe en dilixencia dende Santiago a Madrid a mediados do XIX. Consérvase un manuscrito en castelán dun relato tráxico romántico titulado "Mario", que non chega a publicarse. Da súa obra destacan Poesías (1878), o seu libro máis romántico; Soazes d’un vello (1886) premio literario da Voz de Galicia e publicado por esta editorial e posteriormente con "Contiños dá Terra" na terceira parte de Soazes d´un Vello, polo que aínda hoxe en día é recordado Benito Losada. Ten publicada por entregas un novela curta co título "Por un retrato" na revista "Galicia" da Coruña. Tampouco están publicadas dúas das súas novelas en castelán "Lola" e "Votos Eternos". A lenda "Afronta, daga e vieira" incluída en "Soazes d´un vello" é un fermoso relato en tempo medieval na que aparecen castelos e paraxes da bisbarra do Ulla, nobres violentos e sufridas heroínas, na que está presente encontros, amores secretos, fuxida fracasada, xuramento, anagnórisis, arrepentimento e múltiple desenlace infausto. Pero polo que é máis coñecido Benito Losada é pola trintena de poemas soltos Contiños (1888) de signo costumista e polos seus epigramas. Estas composicións, posúen un marcado carácter picaresco, cheas de alusións maliciosas, o cal motivo algunhas críticas, entre elas de Pardo Bazán, por considerar que resultaban chocarreras e de mal gusto.

En 1922 Aubrey Fitz Bell dedícalle un apéndice de Portuguese Litarature ao renacemento literario galego onde salienta sobre todo o seu populismo porque presenta cadros coloridos, íntimos e interesantes da vida de Campo en Galicia. Hai unha ampla e detallado estudo biográfico e bibliográfico de Benito Losada Astray de Antonio Couceiro Freijomil (1952) e de Ricardo Carballo Calero (1975). En 1991, con motivo do centenario do seu falecemento, o profesor José Filgueira Valverde, dedicoulle un fermoso artigo en Faro de Vigo cuxa lectura ilumina aínda máis o gran talle de escritor e poeta do noso personaxe.

Foi Benito Losada un poeta áxil e solto que coñecía ben o galego. Negábase a ser fotografado, como ben recorda o seu bo amigo e gran poeta Enrique Labarta Pose en versos que escribe na revista da Sociedade Económica Amigos do País de Santiago de Compostela. Soamente se coñecía a súa imaxe a través do debuxo que figura na portada do n.º 6, Ano I, da revista "A Pequena Patria" da que era Director e Propietario o mencionado Enrique Labarta Pose. Non obstante, a súa xenialidade permitiu encontrar unha fotografía escrita no reverso que di "Lector se o nome saber lle agrada direino ao momento Benito Losada.

Véxase tamén

Ligazóns externas

Ficha en galegos.info

@@ Liña 1: / Liña 1: @@
 {{outroshomónimos|Benito Losada}}
-'''Benito Losada Astray''', nado en [[Santiago de Compostela]] en [[1824]] e finado en [[San Mamede de Ribadulla]] o [[11 de setembro]] de [[1891]], foi un médico, militar e escritor [[Galicia|galego]].
+'''Benito Losada Astray''', nado en [[Santiago de Compostela]] o [[19 de noviembre de 1824]] e finado en [[San Mamede de Ribadulla]] o [[11 de setembro]] de [[1891]], foi un médico, militar e escritor [[Galicia|galego]]. Seus pais foron Benito Alvarez-Losada Pardo, Catedrático de Derecho Penal, e Teresa Astray-Caneda Calvelo.
 ==Traxectoria==
 Licenciouse en Medicina e ingresou no Corpo de Sanidade Militar. Convencido anticlerical, interesouse na política [[liberalismo|liberal]], afiliándose ao partido republicano, o que o levou a participar no [[Levantamento de Solís]] de [[1846]]. Colaborador de diversas publicacións, como ''[[El Heraldo Gallego (1874)|El Heraldo Gallego]]'' e ''[[Revista Gallega]]'', pódese adscribir á xeración provincialista, polo que forma parte da nómina de poetas tardíos do Rexurdimento.
+Consérvase un manuscrito que titula "Os que ensinan a orella" no que arremete implacablemente contra o clero polo seu desexo de exclusividade no ensino público e que lle valeu unha forte campaña de desprestixio por parte dun mozo director dun xornal compostelán, pero ao que veu a darlle a razón o Real Decreto sobre o ensino libre do Ministerio de Fomento, presidido polo Señor Pidal. Como profesional, exerce de médico militar no país vasco durante a guerra carlista e máis tarde en Cuba. Alí coñece os tempos prerrevolucionario e casa con Adelaida Ferrant Ajuria.
 ==Obra==
+Unha vez xubilado do seu posto de xeneral médico militar, comezou a dedicarse á creación literaria. Tras o falecemento da súa muller, sumiuse nunha gran tristura que reflicte nos versos "Recordos". Logo viría a novela curta "Votos eternos" de estilo romántico. En 1883 remata outra das súas novelas en castelán "Paca", interesante por narrar minuciosamente as longas xornadas dunha viaxe en dilixencia dende Santiago a Madrid a mediados do XIX. Consérvase un manuscrito en castelán dun relato tráxico romántico titulado "Mario", que non chega a publicarse. Da súa obra destacan ''Poesías'' (1878), o seu libro máis romántico; ''Soazes d’un vello'' (1886) premio literario da Voz de Galicia e publicado por esta editorial e posteriormente con "Contiños dá Terra" na terceira parte de Soazes d´un Vello, polo que aínda hoxe en día é recordado Benito Losada. Ten publicada por entregas un novela curta co título "Por un retrato" na revista "Galicia" da Coruña. Tampouco están publicadas dúas das súas novelas en castelán "Lola" e "Votos Eternos". A lenda "Afronta, daga e vieira" incluída en "Soazes d´un vello" é un fermoso relato en tempo medieval na que aparecen castelos e paraxes da bisbarra do Ulla, nobres violentos e sufridas heroínas, na que está presente encontros, amores secretos, fuxida fracasada, xuramento, anagnórisis, arrepentimento e múltiple desenlace infausto. Pero polo que é máis coñecido Benito Losada é pola trintena de poemas soltos ''Contiños'' (1888) de signo costumista e polos seus epigramas. Estas composicións, posúen un marcado carácter picaresco, cheas de alusións maliciosas, o cal motivo algunhas críticas, entre elas de Pardo Bazán, por considerar que resultaban chocarreras e de mal gusto.
-Unha vez xubilado do seu posto de médico militar, comezou a dedicarse á creación literaria. Da súa obra destacan ''Poesías'' (1878), o seu libro máis romántico; ''Soazes d’un vello'' (1886), onde se recolle a totalidade das súas composicións en galego, e ''Contiños'' (1888), un conxunto de poemas breves de contido burlesco, moi criticado por [[Emilia Pardo Bazán]].
+En 1922 Aubrey Fitz Bell dedícalle un apéndice de Portuguese Litarature ao renacemento literario galego onde salienta sobre todo o seu populismo porque presenta cadros coloridos, íntimos e interesantes da vida de Campo en Galicia. Hai unha ampla e detallado estudo biográfico e bibliográfico de Benito Losada Astray de Antonio Couceiro Freijomil (1952) e de Ricardo Carballo Calero (1975). En 1991, con motivo do centenario do seu falecemento, o profesor José Filgueira Valverde, dedicoulle un fermoso artigo en Faro de Vigo cuxa lectura ilumina aínda máis o gran talle de escritor e poeta do noso personaxe.
+Foi Benito Losada un poeta áxil e solto que coñecía ben o galego. Negábase a ser fotografado, como ben recorda o seu bo amigo e gran poeta Enrique Labarta Pose en versos que escribe na revista da Sociedade Económica Amigos do País de Santiago de Compostela. Soamente se coñecía a súa imaxe a través do debuxo que figura na portada do n.º 6, Ano I, da revista "A Pequena Patria" da que era Director e Propietario o mencionado Enrique Labarta Pose. Non obstante, a súa xenialidade permitiu encontrar unha fotografía escrita no reverso que di "Lector se o nome saber lle agrada direino ao momento Benito Losada.
 ==Véxase tamén==
 ===Ligazóns externas===