Canto gregoriano: Diferenzas entre revisións

Explorar o historial de forma interactiva

← Edición máis vella Edición máis nova →

Contido eliminado Contido engadido

En liña

Revisión como estaba o 8 de xuño de 2013 ás 22:39

O canto gregoriano é un tipo de música vocal monódica, sen instrumentos, para ser cantada durante a celebración da liturxia na Igrexa Católica.

Historia e características

Formouse a partir de estilos moi heteroxéneos, de procedencia principalmente oriental, sobre todo de Bizancio e Siria, durante a época que seguiu á caída do Imperio Romano. A primeira compilación procede do papa Gregorio Magno, do cal lle vén o nome, aínda que a historiografía moderna puxo en dúbida esta orixe, atrasándoa ata a época carolinxia, e considerando este canto unha síntese entre o canto romano e o canto gálico.

A intención do canto gregoriano non era artística, senón tan só relixiosa. ennobrecer a palabra de Deus, polo que se prescindía de instrumentos musicais; a música sacra tiña que ser simple para que puidese ser cantada por todos, fluída para non estorbar o texto, e sobria para non desmerecer a súa función.

O canto gregoriano nunca poderá ser entendido sen o texto, que ten primacía sobre a melodía e é quen lle dá sentido. Por iso, ao interpretalo, os cantores deben ter ben comprendido o sentido do texto, sempre evitando calquera impostación de voz que supoña o destaque do intérprete.

Unha gran parte da liturxia podía ser cantada, e iso imposibilitaba que puidese ser memorizada, polo que a Igrexa procurou rexistrar o repertorio de cantos por escrito, para o que houbo de perfeccionar os sistemas de notación musical coñecidos ata o de entón. Ata o século XI non se regularizou a notación sobre unha pauta de varias liñas e o uso da clave.

Modelo:Link FA

@@ Liña 2: / Liña 2: @@
 ==Historia e características==
-Formouse a partir de estilos moi heteroxéneos, de procedencia principalmente oriental, sobre todo de [[Bizancio]] e [[Siria]], durante a época que seguiu á caída do [[Imperio Romano]]. A primeira compilación procede do papa [[Gregorio Magno]], do cal lle vén o nome, aínda que a [[historiografía]] moderna puxo en dúbida esta orixe, retrasándoa ata a época [[Carlomagno|carolinxia]], e considerando este canto unha síntese entre o [[canto romano]] e o [[canto gálico]].
+Formouse a partir de estilos moi heteroxéneos, de procedencia principalmente oriental, sobre todo de [[Bizancio]] e [[Siria]], durante a época que seguiu á caída do [[Imperio Romano]]. A primeira compilación procede do papa [[Gregorio Magno]], do cal lle vén o nome, aínda que a [[historiografía]] moderna puxo en dúbida esta orixe, atrasándoa ata a época [[Carlomagno|carolinxia]], e considerando este canto unha síntese entre o [[canto romano]] e o [[canto gálico]].
-A intención do canto gregoriano non era artística, senón tan só [[Relixión|relixiosa]]. ennobrecer a palabra de [[Deus]], polo que se prescindía de instrumentos musicais; a música sacra tiña que ser simple para que puidese ser cantada por todos, fluída para non estorbar o texto, e sobria para non desmerecer a súa función.<br />
+A intención do canto gregoriano non era artística, senón tan só [[Relixión|relixiosa]]. ennobrecer a palabra de [[Deus]], polo que se prescindía de instrumentos musicais; a música sacra tiña que ser simple para que puidese ser cantada por todos, fluída para non estorbar o texto, e sobria para non desmerecer a súa función.
-O canto gregoriano nunca poderá ser entendido sen o texto, que ten primacía sobre a melodía e é quen lle dá sentido. Por iso, ao interpretalo, os cantores deben ter ben comprendido o sentido do texto, sempre evitando calquera impostación de voz que supoña o destaque do intérprete.<br />
+O canto gregoriano nunca poderá ser entendido sen o texto, que ten primacía sobre a melodía e é quen lle dá sentido. Por iso, ao interpretalo, os cantores deben ter ben comprendido o sentido do texto, sempre evitando calquera impostación de voz que supoña o destaque do intérprete.
 Unha gran parte da [[liturxia]] podía ser cantada, e iso imposibilitaba que puidese ser memorizada, polo que a Igrexa procurou rexistrar o repertorio de cantos por escrito, para o que houbo de perfeccionar os sistemas de [[notación musical]] coñecidos ata o de entón. Ata o [[século XI]] non se regularizou a notación sobre unha pauta de varias liñas e o uso da clave.