Camille Claudel

Camille Claudel

Camille Claudel, nada en Fère-en-Tardenois, Aisne, en 1864 e finado en 1943, foi unha escultora francesa.

Traxectoria

Dende a súa infancia en Champagne, Camille foi unha moi apaixonada da escultura: xogaba co barro e esculpía ás persoas que a rodeaban, como o seu irmá Paul e a súa servente Hélène. Naceu no seo dunha familia acomodada que se trasladou, sendo Camille aínda unha meniña, a Villeneuve-sur-Fère onde naceu o seu irmán, o poeta e diplomático Paul Claudel, en 1866. Aínda que a familia residiu posteriormente noutras localidades, os verán sempre os pasaron en Villeneuve. En 1881 a familia trasladouse a París. Camille tentou entrar na École des Beaux-Arts, pero non a admitiron por ser muller, polo que alugou un estudio que compartiu con dúas americanas, entre as que estaba Jessie Lipscomb, e onde lles daba clase un profesor da École, ata que en 1883 este marchou a Roma pedíndolle a Auguste Rodin que o substitúa. Tras algunhas vacilacións este aceptou, coa condición que Camille vaia ao seu obradoiro. Alí convértese na súa inspiración, o seu modelo, a súa confidente e a súa amante. O coñecemento da súa relación pola familia levou a que Camille deixara a casa familiar. En 1892 rematou a súa relación amorosa con Rodin, aínda que se seguiron vendo regularmente ata 1898.

Auguste Rodin: Ten o seu encontro con Auguste Rodin en 1883, e o ano seguinte empeza a traballar no seu taller. Camille posa para el e colabora na realización das figuras da monumental As Portas do Inferno. A obra da escultora, a pesar de ser moi próxima á do seu maestro, ten a seu toque persoal e feminino, sin ser nunca unha copia: por iso, Octave Mirbeau proclamou o seu xenio. Ademáis de ser unha das súas principais colaboradoras, foi tamén a súa amante e compañeira durante algúns anos; convertiuse no seu modelo a a súa musa, inspirando obras como La danaie o Fugit Amor. Prodúcese entre ambos un clima de colaboración e enfrontamento que enriquece o labor mutuo. A pesar da paixón, a relación entre Rodin e Camille é complicada, conflictiva e con interrupcións e crisis. Frecuentaron xuntos os ambientes artísticos e culturais máis importantes do París da época e pasaron xuntos longos períodos fora da cidade, pero Rodin está unido sentimentalmente a outra muller, Rose Beuret, á que non ten intención de abandoar para casar con Camille. Esta situación será a inspiración dunha das obras máis importantes de Camille: A Idade Madura. Nesta escultura vemos representada a escea de Camille de xeonllos e suplicante, dirixindo as súas mans cara a Rodin, quen lle da as costas mentres unha muller medio anxo-medio meiga, que representa a Rose Beuret, lévao. Unha vez rota a súa relación co escultor, entra na súa vida Claude Debussy, pero tamén el está unido a outra muller. Mentres, as súas obras alcanzan certo éxito e aparecen con frecuencia artigos sobre ela nas revistas de arte. Nesta época de crise emocional, Camille péchase no sei taller e afástase do mundo. En decembro de 1905, Camille realiza a súa última exposición.

A partir de 1905 a saúde mental de Camille comezou a degradarse, desaparecía por longos períodos de tempo, destruiu gran parte da súa obra e tiña crises de paranoia. Acusou a Rodin de roubarlle as súas ideas e de tentar asasinala. Logo da voda do seu irmán, en 1906, ela viviu practicamente confinada no seu estudio. En 1913, pouco despois da morte do seu pai, a súa nai decide internala nun sanatorio psiquiátrico, onde morreu en 1943.

Declive: A partir de ahí, sufrirá sucesivas crises nerviosas que agudizarán cad avez máis e comezará a destruir as súas obras. Non terá apoio familiar, xa que a súa nai e a súa irmá siguen sendo hostís ás súa forma de vida e o seu irmán Paul está lonxe. O único que apoiaba a Camille era o seu pai, quen se negoi reiteradamente a internar á súa filla como lle pedían os sus familiares directos. O 3 de marzo de 1913 morre o seu pai. O 10 de marzo intérnana no sanatorio de Ville-Evrard e en xullo en Montdevergues, manicomio do cal, a pesar da súa recuperación e os seus lúcidos e desgarrados rogos ó seu irmán Paul, nunca sairá. Pechada pasará os derradeiros trinta anos da súa vida. A familia prohibiu que recibira visitas e nunca foron vela. Faleceu en 1943 e foi enterrada nunha tumba sin nome, só cos números 1943 -n392, no pequeño cemiterio da institución mental de Montdevergues. Á morte de Paul Claudel en 1955, erguiuse o veto que existía na familia sobre Camille e os descendentes quixeron dar unha tumba digna a Camille Claudel. Escribiron a Montdevergues solicitando a ubicación da tumba e a exhumación para o seu traslado. A institución contestou que a tumba desaparecera, xa que a institución necesitara unha serie de ampliacións e se utilizaran os terreos do pequeño cemiterio onde se enterraban os pacientes esquecidos polas súas familias.

En 1988 estreouse a película francesa Camille Claudel, dirixida por Bruno Nuytten e con Isabelle Adjani e Gérard Depardieu nos papeis principais de Camille Claudel e Auguste Rodin.

Referencias 1. ↑ Museo Rodin. «Cronología de Auguste Rodin». Consultado el 23 de enero de 2013. 2. ↑ Museo de Orsay. «Camille Claudel, La edad madura». Consultado el 23 de enero de 2013. 3. ↑ Manuel Vicent, El País (3 de abril de 2010). «El beso de mármol de Camille Claudel». Consultado el 23 de enero de 2013.