Expresionismo: Diferenzas entre revisións

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Contido eliminado Contido engadido
Ptbotgourou (conversa | contribucións)
m r2.7.2) (Bot: Engado: ur:اظہاریت
Breogan2008 (conversa | contribucións)
Liña 88: Liña 88:
=== O expresionismo no cine ===
=== O expresionismo no cine ===


Coa aparición da película ''O gabinete do doutor Caligari'', [[Robert Wiene]] abre o expresionismo ó cine en [[1919]]. Neste medio chégase ó simbolismo a través dos decorados, as luces, o vestiario e a interpretación dos personaxes, todo iso encamiñado á distorsión. Nun principio, o [[cine mudo]] alemán estivo plenamente vinculado ó expresionismo con directores como [[Fritz Lang]], [[Friedrich Murnau]], [[Paul Leni]] e [[Paul Wegener]], entre outros. Algunhas das obras máis representativas deste período foron: ''Nosferatu'', ''[[Metrópole (película)|Metrópole]]'', ''As tres luces'', ''A última gargallada'', e ''O testamento do Dr. Mabuse''. A desmesura ía asociada a un tipo de [[cine de terror]] e [[cine fantástico|fantástico]], o que condicionou o seu desenvolvemento. Non obstante na cinematografía máis moderna, os seus representantes máis significativos como [[Orson Welles]] e [[Andrzej Wajda]] incorporaron unha estética moito máis madura e afastada do exceso de teatralismo.
Coa aparición da película ''[[Das Cabinet des Dr. Caligari|O gabinete do doutor Caligari]]'', [[Robert Wiene]] abre o expresionismo ó cine en [[1919]]. Neste medio chégase ó simbolismo a través dos decorados, as luces, o vestiario e a interpretación dos personaxes, todo iso encamiñado á distorsión. Nun principio, o [[cine mudo]] alemán estivo plenamente vinculado ó expresionismo con directores como [[Fritz Lang]], [[Friedrich Murnau]], [[Paul Leni]] e [[Paul Wegener]], entre outros. Algunhas das obras máis representativas deste período foron: ''Nosferatu'', ''[[Metrópole (película)|Metrópole]]'', ''As tres luces'', ''A última gargallada'', e ''O testamento do Dr. Mabuse''. A desmesura ía asociada a un tipo de [[cine de terror]] e [[cine fantástico|fantástico]], o que condicionou o seu desenvolvemento. Non obstante na cinematografía máis moderna, os seus representantes máis significativos como [[Orson Welles]] e [[Andrzej Wajda]] incorporaron unha estética moito máis madura e afastada do exceso de teatralismo.


=== O '''expresionismo''' no teatro ===
=== O '''expresionismo''' no teatro ===

Revisión como estaba o 11 de marzo de 2013 ás 19:05

Historia da arte
Arte contemporánea
Arte prehistórica
Arte antiga
Arte medieval
Arte occidental
Arte contemporánea
Arte etnográfica
Arte americana
Arte africana
Arte asiática
Arte islámica
Retrato de Eduard Kosmack por Egon Schiele
Rehe im Walde by Franz Marc
" A ponte Elbe I" por Rolf Nesch
"Vista de Toledo" por O Greco, 1595/1610 .


O expresionismo é un movemento artístico xurdido en Alemaña a principios do século XX, en concordancia co fauvismo francés. Recibiu o seu nome en 1911 con ocasión da exposición da Secesión berlinesa, en que se expuxeron os cadros fauvistas de Matisse e os seus compañeiros franceses, amais dalgunhas das obras precubistas de Pablo Picasso. En 1914 foron tamén etiquetados como expresionistas o grupo dos pintores alemáns en Dresde e Berlín a partir de 1911; e Der Blaue Reiter (O Xinete Azul), formado en 1912 en Múnic, ó redor dun almanaque, dirixido por Kandinsky e Marc.

O expresionismo enténdese como unha acentuación ou deformación da realidade para conseguir expresar adecuadamente os valores que se pretenden poñer en evidencia, e manifestouse como unha reacción parcial ó impresionismo.

Die Brücke (A Ponte)

Os seus fundadores foron Ernst Ludwig Kirchner, Bleye, Heckel e Schmidt-Rottluff, todos eles estudantes de arquitectura, ós que se uniron máis adiante Nolde e Pechstein en 1906 e Otto Müller en 1910. O fauvista Van Dongen tamén se uniu a eles e fixo de intermediario cos seus compañeiros franceses.

A intención do grupo era atraer a todo elemento revolucionario que quixese unirse, así o expresaron nunha carta dirixida a Nolde; o seu maior interese era destruír as vellas convencións, ó igual que se estaba facendo en Francia. Segundo Kirchner, non podían pórse regras e a inspiración debía fluír libre e dar expresión inmediata ás presións emocionais do artista. Preocupábanse menos dos aspectos formais, feito que os separaba do fauvismo de Matisse e Braque. Para os alemáns, o contido era máis importante cá forma. A carga de crítica social que imprimiron á obra valeulles os ataques da crítica conservadora que os tachou de ser un perigo para a xuventude alemá.

Kirchner foi considerado o máis xenuíno representante da Ponte. Foi un artista hipersensible que retratou as rúas e a vida urbana de Berlín de forma novidosa e orixinal. As súas formas secas e puntiagudas, con cores ácidas, son características en obras como A Escola de Danza de 1914.

Emil Nolde, inda que se saíse do grupo en 1911, tamén a foi a considerado como un dos máximos representantes. Influído polo belga Ensor e por Van Gogh, sentiuse fortemente atraído polo primitivismo negro e polo mito do salvaxe. A súa busca do paraíso centrouse máis na concreción do primordial que en actitudes escapistas, plasmando o seu sentimento tráxico da natureza e a súa inspiración, de carácter psicolóxico e instintivo, elementos que fixeron del un pintor expresionista por excelencia. Cara a 1909, e tras unha grave enfermidade, empezou a pintar cadros de tema relixioso, nos que expresou a súa inspiración mística.

En 1913, produciuse a disolución do grupo, consecuencia das claras diferenzas dos seus compoñentes e do establecemento dun mercado para todos eles que complicaba as esixencias dunha fronte común

Der Blaue Reiter (O Xinete Azul)

A diferenza da Ponte, os artistas do Xinete Azul, sentían a necesidade de modular unha linguaxe máis controlada para emitir as súas mensaxes. Publicaron libros e organizaron exposicións. Desenvolveron unha arte espiritual, na cal reduciron o naturalismo ata chegar á abstracción. Certas actitudes aproxímanos ós expresionistas de A Ponte pero tendían máis a unha purificación dos instintos e o que querían era captar a esencia espiritual da realidade; neste sentido as súas actitudes eran máis refinadas e especulativas. Os seus máximos representantes foron Wassily Kandinsky e Franz Marc, os seus fundadores; o resto do grupo o compoñen August Macke, Javlensky e Paul Klee.

A poética de kandinsky definiuse como un expresionismo lírico, no cal a evasión non se encamiñaba cara ó mundo salvaxe senón cara ó espiritual da natureza e ó mundo interior. Para Kandinsky, o camiño da pintura debía ser dende a pesada realidade material ata a abstracción da visión pura, coa cor como medio, por iso desenvolveu toda unha complexa teoría da cor. N'A Pintura como arte puro, libro de 1913, sostén que a pintura é xa un ente separado, un mundo en si mesmo, unha nova forma do ser, que actúa sobre o espectador a través da vista e que provoca profundas experiencias espirituais. Anos antes, en 1910, Kandinsky realizara as primeiras acuarelas abstractas.

Para Klee, o artista debía integrarse nas forzas da natureza e actuar como medium, de maneira que as súas creacións chegasen a ser aceptadas do mesmo modo que se aceptan os fenómenos da natureza. A diferenza de Kandinsky, Klee estaba convencido de que a arte pode captar o sentido creativo da natureza e, polo tanto, rexeitaba a abstracción absoluta. Formalmente, Klee deixouse influír ó principio, ó igual que Macke, polo cubismo de Delaunay e a súa lei óptica dos contrastes simultáneos, ó mesmo tempo que foi o primeiro artista que penetrou nos dominios do inconsciente que Freud e Jung estaban comezando a estudar.

Tras a disolución do grupo, en 1919, Walter Gropius funda a Bauhaus en Weimar, escola de deseño e arquitectura, cuxos profesores foron os máis famosos mestres do expresionismo construtivo, nela impartiron clases homes como Feininger, Klee ou Kandinsky.

Finalizada a primeira guerra mundial en Alemaña, desenvólvese o Realismo Expresionista, movemento en que os artistas se separan da abstracción, reflexionando sobre a arte figurativa e rexeitando toda actividade que non atenda ós problemas da apremante realidade da posguerra. Encarnan este grupo Otto Dix, George Grosz, Max Beckmann e o escultor Barlach.

O expresionismo no cine

Coa aparición da película O gabinete do doutor Caligari, Robert Wiene abre o expresionismo ó cine en 1919. Neste medio chégase ó simbolismo a través dos decorados, as luces, o vestiario e a interpretación dos personaxes, todo iso encamiñado á distorsión. Nun principio, o cine mudo alemán estivo plenamente vinculado ó expresionismo con directores como Fritz Lang, Friedrich Murnau, Paul Leni e Paul Wegener, entre outros. Algunhas das obras máis representativas deste período foron: Nosferatu, Metrópole, As tres luces, A última gargallada, e O testamento do Dr. Mabuse. A desmesura ía asociada a un tipo de cine de terror e fantástico, o que condicionou o seu desenvolvemento. Non obstante na cinematografía máis moderna, os seus representantes máis significativos como Orson Welles e Andrzej Wajda incorporaron unha estética moito máis madura e afastada do exceso de teatralismo.

O expresionismo no teatro

A influencia do cine no teatro expresionista evidenciouse dende os primeiros momentos, utilizando tamén o decorado e a vestimenta dos actores como instrumentos ó servizo de obras dramáticas superadoras do conformismo das representacións teatrais convencionais. O autor, o actor e o público deben de compartir a visión interior do primeiro, chegando a un ton místico que acentúa a mímica. O seu representante máis destacado aparece despois da Primeira Guerra Mundial: Ernst Toler. Con posterioridade veríanse influídos por este movemento autores como Bertold Brecht.

A música expresionista

O Xinete Azul no seu primeiro número publicou a obra de tres compositores: Arnold Schönberg, Alban Berg e Anton von Webern. Na traxectoria destes músicos encontramos a presenza plenamente expresionista na ópera de Lulú de Berg e nos dramas Die Erwartung e Die Glücklihe Hand.

Modelo:Link FA Modelo:Link FA