Mazaricos

Mazaricos
Casa do concello.
Situación
Xentilicio	mazaricán
Xeografía
Provincia	Provincia da Coruña
Comarca	Comarca do Xallas
Poboación	4.533 hab. (2012)
Área	187,3 km²
Densidade	24,2 hab./km²
Entidades de poboación	12 parroquias
Política (2011)
Alcalde	José Manuel Santos Maneiro (PPdeG)
Concelleiros	BNG: 3 PPdeG: 6 PSdeG-PSOE: 0 Outros: PIMAZ - 2
Eleccións municipais en Mazaricos
Uso do galego (2001)
Galegofalantes	99,45%
Na rede
www.mazaricos.net
[ editar datos en Wikidata ]

Mazaricos é un concello da provincia da Coruña, pertencente á comarca do Xallas. Segundo o IGE en 2012 tiña 4.533 habitantes (4.939 en 2009, 5.179 en 2007, 5.329 no 2006, 5.488 no 2005, 5.639 no 2004, 5.787 en 2003). O seu xentilicio (véxase no Galizionario) é «mazaricán».

Evolución da poboación de Mazaricos   Fontes: INE e IGE.
1900	1930	1950	1981	2004	2009	2011	2012	2013	2014	2015	2016	2017	2018	2019	2020	2021	2022	2023
6.036	6.769	7.183	6.757	5.639			4.533
(Os criterios de rexistro censual variaron entre 1900 e 2004, e os datos do INE e do IGE poden non coincidir.)

Situación

Mazaricos áchase perto do mar, mais non chega a el -antes están os estreitos concellos de Carnota e Muros. O río Xallas, que lle chega desde Santa Comba, constitúe a fronteira norte do concello, separándoo de Dumbría. A chaira con suaves ondulacións que é o seu territorio, féchase no oeste por pequenas serras (montes de Ruña ou serra de Guián) que se prolongan cara o sul cara o Macizo do Pindo). Cara o Xallas flúen varios ríos, como o Arcos, o Beba e o Mazaricos, estes dous no mesmo val. Os da parte leste e sul, como o Santabaia, que son máis pequenos, desembocan directamente na ría de Muros e Noia. O Xallas está represado no encoro da Fervenza, o de Ponte Olveira, o de Castrelo e o de Santa Uxía, antes de desembocar no mar os sábados á noite e os domingos á mañá.

A oscilación térmica anual é de 10 °C, se ben a temperatura media é agradábel (14 °C). As precipitacións son abundantes (1.500-2.000 mm).

O hábitat é disperso. As principais poboacións son A Picota, O Pino de Val e Asenso.

Historia

Na zona abundan os restos megalíticos. A primeira referencia escrita é do século IX, con motivo dunhas doazóns feitas polo conde Alvito. Nalgún lugar próximo ao monte Pindo erguíase o castelo de Penafiel, propiedade de Alonso Suárez de Deza, que foi confiscado e derrubado debido á súa posíbel implicación na morte do arcebispo Suero Gómez de Toledo.

Economía

Case a metade da poboación dedícase á agricultura e á gandería en pequenas parcelas dedicadas ao auto-consumo. A gandería ten especial relevancia. Existen grandes zonas boscosas, ainda que moi reducidas debido aos incendios de 1978, 1979 e 2006, de piñeiros, frondosas e eucaliptos.

Cultura

Os megálitos máis destacados son as mámoas de Eirón, o dolmen de Parxubeira e a necrópole de Monte de Embaixo. Polo concello pasou unha vía romana, da que hai restos en Arcos. A Casa de Arcos, pertencente aos Mariño de Lobeira, mostra o seu escudo na fachada (unha serea e ondas), xunto cos símbolos dos Lobeira (un lobo e estrelas) e os Dacosta (bordóns e ovellas).

Galería de imaxes

Artigo principal: Galería de imaxes de Mazaricos.

• 
  Dolmen Mina da Perxubeira.

Lugares de Mazaricos

Para unha lista completa de todos os lugares do concello de Mazaricos vexa: Lugares de Mazaricos.