Musicoterapia

A musicoterapia consiste no uso da música dentro dunha estrutura organizada de traballo cun fin terapéutico.

Obxectivos e recoñecementos

Os seus obxectivos inclúen restaurar, potenciar ou manter a saúde das persoas. Para iso utilízanse técnicas e procedementos específicos da disciplina. Dentro desta pódense atopar distintas correntes de pensamento e diversas influencias doutras disciplinas como a psicoloxía, a pedagoxía musical, o medicamento, a filosofía, a musicoloxía, etc.

Incluída dentro das Terapias Creativas, recoñécese a existencia da musicoterapia como profesión en Estados Unidos desde 1950. Actualmente a musicoterapia estúdase no ámbito universitario en países como Arxentina, Brasil, Inglaterra e moitos outros^{[Cómpre referencia]}. En España existe a titulación de máster ou posgrao, se ben non é unha carreira universitaria como tal. Así mesmo, o Ministerio de Traballo non a recoñece a día de hoxe como profesión.

Pode ser un tipo de terapia en si mesma, aínda que o seu carácter interdisciplinario favorece a súa integración con outras modalidades terapéuticas.

A musicoterapia contempla aconteceres musicais e estéticos que promoven o desenvolvemento e recoñecemento de distintos aspectos da comunicación emocional das persoas. O musicoterapeuta debe comprender e non xulgar como de maior ou menor calidade as producións dos seus pacientes en tanto calidades técnicas dos mesmos

Entre as diversas técnicas usadas pódese distinguir primeiramente entre técnicas pasivas e activas segundo a música sexa escoitada ou executada en vivo. A musicoterapia aplícase tanto na práctica clínica como na social ou a educativa.

Inicios da musicoterapia

Moitas civilizacións, ao longo da historia, recoñeceron a influencia que ten a música nas persoas e utilizaron os sons do tambor para efectuar terapias de grupo. O uso terapéutico dos sons, na actualidade segue unhas pautas definidas que, segundo os expertos, permiten atopar ritmos vitais e realizar interaccións creativas en grupo (para moitos terapeutas, a ferramenta sonora máis poderosa é o canto humano).

Neste sentido, os sentimentos humanos poden reflectirse na escala musical. Por exemplo: O bemol é o signo musical que expresa a dor e o sostido representa a alegría. Tendo en conta algunhas teorías, a escala de dó maior é nobre e franca, a de re maior, brillante; a de sol, guerreira; a de do menor, patética, e máis tristes aínda, as de fa e sol menor. Dise que a marcha fúnebre de Beethoven diminúe as pulsaciones do corazón, e os clásicos máis curativos son Mozart, Bach, Vivaldi, os clásicos da India, e a música Taoísta.

Musica empregada na musicoterapia

Para a Anorexia.

• A gran marcha de Tannhauser (Wagner)
• Sinfonía nº 5 do Novo Mundo (Dvorák)
• Aida (Verdi)
• Minueto (Boccherini)

Para as infeccións hepáticas, cansazo, adelgazamento, estrinximento, diarrea.

• Renacemento da arpa (Stivell)
• Concerto de óboe (Vivaldi)
• Claro de lúa (Debussy)
• Adagio (Albinoni)

Estimulantes:

• O Príncipe Igor (Borodin)
• Don Xoan (Mozart)

Relaxantes:

• O mar (Debussy)
• Frauta romántica, de Pan (Zamfir)

Para a gastrite:

• Concerto de frauta (Vivaldi)
• Concerto de arpa (Haendel)
• Concierto de óboe (Vivaldi)
• Música para a mesa (Telemann)

Litiase biliar

• A obertura de Rienzi (Wagner)
• Días lonxanos (Anónimo, popular escocés)
• Santa Lucía (Anónimo, popular napolitana)
• Ollos negros (Canción rusa popular)

Para o Páncreas:

• Ave María (Schubert)
• Aria de suite nº 3 (Bach)
• Tristeza (Chopin)
• Para Elisa (Beethoven)

Bibliografía

• Léon Bence e Max Méreaux, Guía muy práctica de musicoterapia, Editorial Gedisa, Barcelona, 1988.
• Rolando Benenzon, Manual de musicoterapia, Paidós Ibérica, Barcelona, 1985.
• Betes del Toro, M, Fundamentos de musicoterapia, Morata, Madrid, 2000.