Salto de altura: Diferenzas entre revisións
m r2.7.1) (Bot: Engado: fa:پرش ارتفاع |
m r2.7.3) (Bot: Engado: min:Lompek tinggi |
||
Liña 65: | Liña 65: | ||
[[lt:Šuolis į aukštį]] |
[[lt:Šuolis į aukštį]] |
||
[[lv:Augstlēkšana]] |
[[lv:Augstlēkšana]] |
||
[[min:Lompek tinggi]] |
|||
[[mn:Өндрийн харайлт]] |
[[mn:Өндрийн харайлт]] |
||
[[ms:Lompat tinggi]] |
[[ms:Lompat tinggi]] |
Revisión como estaba o 9 de febreiro de 2013 ás 22:35
O salto de altura é unha modalidade olímpica de atletismo, onde os atletas procuran superar unha barra horizontal colocada a unha determinada altura entre dous soportes verticais separados uns 4 metros. A modalidade integra o programa do décatlon e do héptatlon.
Historia
O primeiro evento de salto de altura foi rexistrado en Escocia, no século XIX, coa barra colocada até 1.68 m. A proba forma parte do programa olímpico desde os Xogos de Atenas en 1896, onde o vencedor foi Ellery Clark dos Estados Unidos. O eventos de mulleres estreáronse nos Xogos Olímpicos de 1928 en Amsterdam. A primeira campioa olímpica foi Ethel Catherwood do Canadá.
Regras
O saltador inicia a súa competición na altura que estime oportuna e dispón de tres intentos para superala. Unha vez superada a altura, o listón sitúase 5, 4 ou 3 centímetros máis arriba, dependendo da normativa da competición que se dispute. O atleta dispón de outros tres novos intentos para superalo, podendo renunciar a esa altura e solicitar unha superior, e así sucesivamente até que cometa tres intentos falidos de xeito consecutivo, que implican a súa eliminación da proba.
A barra é de fibra de vidro ou aluminio, de peso determinado e con preto de catro metros de lonxitude. A sección da barra é normalmente circular, aínda que tamén pode ser cadrada ou triangular. A barra é soportada por dous postes verticais. Por detrás da barra encontrase unha zona de caída, revestida dun material que amortece a caída. O saltador pode facer unha carreira de balanceo, normalmente cerca de 20 metros, até a barra.
O salto é declarado nulo se a barra cae. Os atletas poden, no entanto, tocar a barra nun salto válido, sempre que esta non caia do seu soporte.
Tipos de salto
Os métodos de salto de altura teñen evolucionado desde a primeira competición oficial. A primeira técnica coñecida, o estilo tesoira, consiste en facer unha aproximación á barra en diagonal e saltar primeiro cunha perna e despois co resto do corpo. No inicio do século XX xurdiu a técnica coñecida como Eastern cut-off, semellante á tesoira. A innovación consistía nun movemento que dobra as costas sobre a barra.
O Western roll dominou os Xogos de Berlín 1936 e consiste tamén nun salto inspirado na tesoira, pero a perna exterior serve de balanceo para o paso do resto do corpo. A evolución seguinte foi a técnica straddle, na que o saltador supera a barra de fronte, co rostro virado para o chan.
A técnica mais moderna é o flop ou estilo Fosbury, onde o saltador supera a barra de costas, pasando primeiro cos ombros e co rostro virado para o ceo, despois co resto do corpo. O creador dese estilo foi o estadounidense Dick Fosbury. Saltou 2,24 metros na Olimpíada de 1968, na Cidade de México, e acadou a medalla de ouro, aínda que non teña batido ningún record mundial. O estilo innovador pasou a ser desde entón a principal técnica utilizada polos saltadores. A introdución de cada unha destas técnicas resultou sempre en novas subidas do record mundial.
Records
Javier Sotomayor (Cuba) posúe o record mundial con saltos de 2.43 metros (en interior) e 2.45 metros (en exterior). Stefka Kostadinova (Bulgaria) posúe o record mundial das mulleres de 2.09 m desde 1987, o record máis antigo por bater no atletismo.