Mitoloxía xermánica

Un bracteato do período das migracións que representa segundo diversas teorías a Wōden, ó seu cabalo Sleipnir e a Hugin ou Munin, personaxes da mitoloxía xermánica, e máis tarde da nórdica.

A mitoloxía xermana é o conxunto de crenzas profesadas polos antigos pobos xermánicos antes da súa cristianización, en diferentes rexións do Norte de Europa, como a antiga Xermania, Escandinavia, Islandia, as Órcadas e as Shetland, a costa máis meridional de Escocia ou a parte oriental de Inglaterra.

A mitoloxía xermánica subdivídese, debido ás súas múltiples orixes, en tres grupos diferentes:

• A mitoloxía anglosaxoa, que ten a súa orixe nas tradicións pagás que portaron os anglos, xutos e saxóns á illa de Britania durante a colonización da súa parte oriental no século VI.
• A mitoloxía alemá, compendio de crenzas que profesaban os pobos xermanos que vivían na actual Alemaña antes de seren cristianizados.
• A mitoloxía nórdica ou escandinava, radicada fundamentalmente en Escandinavia e posteriormente en Xutlandia e Islandia. Foi o último sistema de crenzas de orixe xermánico en ser desprazado polo cristianismo entre os séculos IX e XI, non sen antes ser compilados a maior parte dos seus mitos por Snorri Sturluson nos seus poemas no século XIII.