52.371
edicións
Diferenzas entre revisións de «Licinio»
Saltar ata a navegación
Saltar á procura
arranxos
m |
(arranxos) |
||
|
Toda a súa educación foi militar e salientou na loita contra os persas, e toda a súa carreira estivo unida a [[Galerio]], amigo persoal.
Coa morte de [[Constancio Cloro]] e a proclamación polas tropas do seu fillo [[Constantino I o Grande|Constantino]] como emperador, e a proclamación de [[Maxencio]] no canto do seu pai [[Maximiano]], quen tería que abdicar. Pero este negouse, de xeito que nun mesmo intre había sete altos maxistrados, entre augustos e césares, para o goberno do Imperio, cada quen sen recoñecer o seu contrario. Esta situación estaba a piques de malograr toda a obra de [[Diocleciano]] e a súa
As loitas entre os distintos augustus e césares foi xa inmediata para facerse co poder. En Occidente, Constantino venceu a Maxencio na batalla da [[Ponte Milvio]] no ano 312.
Pola súa parte, Licinio, quen fora nomeado ''augustus'' sen pasar previamente polo título de césar, non era moi ben aceptado, e dende o goberno da [[Pannonia]], [[Ilyria]] e [[Rethia]] asociouse a Constantino para que fora el quen acabara con Maxencio e conquistara Italia, tal e como se lembrara na xuntanza de Carnutum onde Maxencio foi declarado inimigo publico, a pesar de recoñecer os seus dereitos ao trono. Casou coa irmá de Constantino, [[Constancia]] e xuntos publicaron o famoso [[Edicto de Milán]] (Mediolalum), onde se daba liberdade relixiosa e se devolvían os bens á Igrexa Católica, e que na práctica veu ser o recoñecemento do cristianismo no imperio, non a relixión oficial.
No ano 311 morre [[Galerio]] e Maximino II Daza e mais Licinio
Mais a partir do ano 320 comezaron a percibirse as diferenzas entre eles, que se manifestaron entre outros aspectos no tratamento que se lle deu ao problema cristián, xa que mentres en occidente os cristiáns alcanzaran postos relevantes na Administración, en oriente continuaban a ser perseguidos e reprimidos a pesar da grande influencia que conquistara a Igrexa de [[Alexandria]]. A presión que se fixo sobre Constantino para rematar con este estado de cousas foi moi grande, mais tivo que deixalo temporalmente debido á ameaza dos bárbaros na fronteira danubiana. Constantino derrotou os bárbaros na [[Panonia]] e na [[Tracia]] e amosou a Licinio o poder militar do emperador de Occidente e o levou a aceptar o nomeamento dos seus respectivos fillos [[Crispo]] por Constantino e [[Liciniano]] por parte de Licinio coma césares.
Licinio perdera a iniciativa e tivo que facer fronte no seu propio contorno a Valente, o seu xefe militar, a quen deu morte despois de nomealo augusto. No ano 324 o enfrontamento fíxose inevitábel nunhas circunstancias que favorecían en todo a Constantino, quen venceu en Adrianopolis, Crisopolis e Bizancio, mentres Crispo
Seguramente por intervención da súa esposa Constancia, irmá de Constantino, se lle perdoou a vida a Licinio, quen foi exiliado e posto baixo arresto en
Remata deste xeito o goberno de Diocleciano e un só emperador volve a mandar en toda a extensión do Imperio. Corenta anos de tetrarquía o Imperio Colexiado quedaran atrás para sempre.
| |||