Trompa

A trompa é un instrumento de vento metal que ten normalmente un tubo cónico aberto que deriva das formas dos cornos ou os colmillos dos animais. A trompa sona pola vibración dos labios do intérprete apoiados na embocadura (como na trompeta).

Entre os seus antecedentes podese incluir á trompa de postillón medieval, os cornos reais de marfil de África, o cornu romano, y el shofar xudío que deron lugar a trompas como o gran lur da antiga Escandinavia. Outros descendentes dos cornos son a trompa dos Alpes, o clarín, a corneta, e a corneta renacentista (cornetto).

A trompa francesa de orquestra inventouse ao redor de 1650. É unha versión en grande da trompa de caza que foi rediseñada cun tubo enrollado en círculo. A trompa de caza francesa, que se introduciu na orquestra a finais do século XVIII, producía en a redor de vinte dos harmónicos naturais. A trompa ganou máis flexibilidade cara 1750 ca invención da técnica de introducción da man dereita no pabellón, ca que se variaba a afinación das notas até un tono. A pesar deste avance, o excesivo tamaño dos tubos, chamados seccións, fixo necesario instalar moitas chaves. Á invención das válvulas a finais de século XIX revolucionou a trompa, xa que permitiu variar a lonxitude do tubo movendo un dedo. A trompa en fa con tres válvulas pode producir unha escala cromática en tres oitavas, dende o si2. Os intérpretes modernos usan a man no pabellón para variar a afinación e a cor do son.

A trompa en fa ten tres válvulas, seccións de tubería estreita que se abre ao final nun pabellón en forma de campá ancha, e boquilla de embudo que xustifica o son brando e doce. A trompa tenor-baixo en fa e si bemol, introducida cara 1900, sustituíu á trompa en fa. Equipada cunha válvula extra para prolongar o tubo ataé si bemol, ofrece vantaxas técnicas. As orquestras máis modernas incluen catro destes instrumentos.