Trompa: Diferenzas entre revisións
m r2.7.1) (Bot: Engado: sh:Horna |
mSen resumo de edición |
||
| Liña 4: | Liña 4: | ||
A '''trompa''' é un [[instrumento de vento-metal]] que ten normalmente un tubo cónico aberto que deriva das formas dos cornos ou os cabeiros dos animais. A trompa soa pola [[vibración]] dos labios do [[intérprete]] apoiados na embocadura (como na [[trompeta]]). |
A '''trompa''' é un [[instrumento de vento-metal]] que ten normalmente un tubo cónico aberto que deriva das formas dos cornos ou os cabeiros dos animais. A trompa soa pola [[vibración]] dos labios do [[intérprete]] apoiados na embocadura (como na [[trompeta]]). |
||
Entre os seus antecedentes pódese incluir a [[trompa de postillón]] medieval, os [[cornos reais]] de [[marfil]] de [[África]], o [[cornu]] romano, e o [[shofar]] xudeu, que deron lugar a trompas como o [[gran lur]] da antiga [[Escandinavia]]. Outros descendentes dos cornos son a [[trompa dos Alpes]], o [[clarín]], a [[corneta]], e a corneta renacentista ([[cornetto]]). |
Entre os seus antecedentes pódese incluir a [[trompa de postillón]] medieval, os [[cornos reais]] de [[marfil]] de [[África]], o [[cornu]] romano, e o [[shofar]] xudeu, que deron lugar a trompas como o [[gran lur]] da antiga [[Escandinavia]]. Outros descendentes dos cornos son a [[trompa dos Alpes]], o [[Clarín (instrumento musical)|clarín]], a [[corneta]], e a corneta renacentista ([[cornetto]]). |
||
A [[trompa francesa]] de [[orquestra]] inventouse ao redor de [[1650]]. É unha versión en grande da [[trompa de caza]] que foi redeseñada cun tubo enrolado en círculo. A trompa de caza francesa, que se introduciu na orquestra a finais do [[século XVIII]], producía arredor de vinte dos [[harmónico]]s naturais. A trompa gañou máis flexibilidade contra 1750 coa invención da técnica de introdución da man dereita no [[pavillón]], co que se variaba a [[afinación]] das notas até un [[ton (música)|ton]]. A pesar deste avance, o excesivo tamaño dos tubos, chamados [[sección]]s, fixo necesario instalar moitas chaves. A invención das válvulas a finais de século XIX revolucionou a trompa, xa que permitiu variar a lonxitude do tubo movendo un dedo. A trompa en fa con tres [[válvula]]s pode producir unha [[escala cromática]] en tres [[oitava]]s, dende o Si2. Os intérpretes modernos usan a man no pavillón para variar a [[afinación]] e a cor do son. |
A [[trompa francesa]] de [[orquestra]] inventouse ao redor de [[1650]]. É unha versión en grande da [[trompa de caza]] que foi redeseñada cun tubo enrolado en círculo. A trompa de caza francesa, que se introduciu na orquestra a finais do [[século XVIII]], producía arredor de vinte dos [[harmónico]]s naturais. A trompa gañou máis flexibilidade contra 1750 coa invención da técnica de introdución da man dereita no [[pavillón]], co que se variaba a [[afinación]] das notas até un [[ton (música)|ton]]. A pesar deste avance, o excesivo tamaño dos tubos, chamados [[sección]]s, fixo necesario instalar moitas chaves. A invención das válvulas a finais de século XIX revolucionou a trompa, xa que permitiu variar a lonxitude do tubo movendo un dedo. A trompa en fa con tres [[válvula]]s pode producir unha [[escala cromática]] en tres [[oitava]]s, dende o Si2. Os intérpretes modernos usan a man no pavillón para variar a [[afinación]] e a cor do son. |
||
Revisión como estaba o 2 de xuño de 2012 ás 00:09
A trompa é un instrumento de vento-metal que ten normalmente un tubo cónico aberto que deriva das formas dos cornos ou os cabeiros dos animais. A trompa soa pola vibración dos labios do intérprete apoiados na embocadura (como na trompeta).
Entre os seus antecedentes pódese incluir a trompa de postillón medieval, os cornos reais de marfil de África, o cornu romano, e o shofar xudeu, que deron lugar a trompas como o gran lur da antiga Escandinavia. Outros descendentes dos cornos son a trompa dos Alpes, o clarín, a corneta, e a corneta renacentista (cornetto).
A trompa francesa de orquestra inventouse ao redor de 1650. É unha versión en grande da trompa de caza que foi redeseñada cun tubo enrolado en círculo. A trompa de caza francesa, que se introduciu na orquestra a finais do século XVIII, producía arredor de vinte dos harmónicos naturais. A trompa gañou máis flexibilidade contra 1750 coa invención da técnica de introdución da man dereita no pavillón, co que se variaba a afinación das notas até un ton. A pesar deste avance, o excesivo tamaño dos tubos, chamados seccións, fixo necesario instalar moitas chaves. A invención das válvulas a finais de século XIX revolucionou a trompa, xa que permitiu variar a lonxitude do tubo movendo un dedo. A trompa en fa con tres válvulas pode producir unha escala cromática en tres oitavas, dende o Si2. Os intérpretes modernos usan a man no pavillón para variar a afinación e a cor do son.
A trompa en fa ten tres válvulas, seccións de tubería estreita que se abren ao final nun pavillón en forma de campá ancha, e boquilla de funil que xustifica o son brando e doce. A trompa tenor-baixo en fa e si bemol, introducida contra 1900, substituíu á trompa en fa. Equipada cunha válvula extra para prolongar o tubo até si bemol, ofrece vantaxes técnicas. As orquestras máis modernas inclúen catro destes instrumentos.