Flor: Diferenzas entre revisións

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Contido eliminado Contido engadido
Luckas-bot (conversa | contribucións)
m r2.7.1) (Bot: Engado: ast:Flor
JYBot (conversa | contribucións)
m r2.7.1) (Bot: Modifico: fa:گل
Liña 148: Liña 148:
[[et:Õis]]
[[et:Õis]]
[[eu:Lore]]
[[eu:Lore]]
[[fa:گل (گیاه)]]
[[fa:گل]]
[[fi:Kukka]]
[[fi:Kukka]]
[[fr:Fleur]]
[[fr:Fleur]]

Revisión como estaba o 2 de maio de 2012 ás 11:11

Partes.

A flor (Gl-flor.ogg pronunciación ) é o órgano reprodutivo das plantas chamadas anxiospermas. A función dunha flor é producir sementes a través da reprodución sexual. Para as plantas, as sementes son a próxima xeración, e serven como o principal medio a través do cal os individuos dunha especie se esparexen ó longo da paisaxe. Trala fertilización, a flor transfórmase nun froito que contén as sementes.

Filoxenicamente, a flor é un gomo foliar modificado. O óvulo transfórmase no froito, podendo reter, ou non, outras partes da flor. Os óvulos contidos no óvulo transformaranse nas sementes.

Partes da flor

Diagrama esquemático que amosa as partes da flor. 1: Receptáculo, 2: sépalos, 3: pétalos, 4: estames, 5: pistilo.

Verticilos

Os verticilos son conxuntos de tres ou máis órganos (follas, pólas...) que brotan dun talo no mesmo nivel.

  • Cáliz: o cáliz é o verticilo externo nas flores que teñen o perianto composto por dúas clases de pezas (heteroclamídeo). Componse de sépalos, que son follas florais estériles, xeralmente verdes e de consistencia herbácea. Ten función protectora.
    • Sépalos: Están no verticilo máis externo da flor. Son estruturas foliáceas que serven para protexeren o gomo foliar. Xeralmente teñen cor verde aínda que poden asumir calquera cor ou forma.
    • Tépalos: nas flores nas que o perianto non está diferenciado entre cáliz e corola o tépalo é a unidade de estes. Máis concretamente é a parte florar da planta nas magnolias.
  • Corola: a corola é o verticilo interior da flor, formado polos pétalos:
    • Pétalos: O pétalo é unha folla floral modificada, normalmente son moi vistosos e coloreados como resultado da presenza de múltiples pigmentos (flavonoides).

Androceo

Passiflora.

O androceo corresponde a estrutura reprodutora masculina da flor, e está formado polos estames.

  • Estames: os estames son órganos florais masculinos, produtores dos grans de pole. O estame típico consiste nunha antera pendurada no extremo dun pedículo. A súa función é variada e pode ter que ver coa produción de néctar ou coa función rechamante que adoitan cumprir os pétalos.
  • Anteras: a antera é a parte na que remata un estame.

Xineceo

O xineceo corresponde a estrutura reprodutora feminina da flor, e está formado polo conxunto dos pistilos.

  • Ovario: o ovario é a parte do xineceo que contén os óvulos a fecundar, e está formado por unha ou máis follas modificadas chamadas carpelos.
    • Óvulos: Órgano da planta que contén o saco embrionario ou oosfera (gameto feminino).
  • Carpelos: os carpelos son follas modificadas que conforman a unidade básica do xineceo.
  • Estilo: O estilo é unha prolongación do ovario, a final do cal está o estigma. O estilo non contén óvulos, estos só se atopan no ovario. O estilo pode ser oco ou sólido.
  • Estigma: o estigma é a parte do xineceo que recibe o pole durante a polinización, xeralmente descansa sobre o estilo.

Polinización

Abellón contribuíndo á polinización.

O propósito primario de unha flor é a reprodución. Por seren as flores os órganos reprodutivos das plantas, estas median na unión do esperma (contido no pole) cos óvulos (contidos nos ovarios). A polinización é o movemento do pole dende as anteras cara ao estigma. A unión do esperma cos óvulos é chamada fertilización. Xeralmente o pole móvese de unha planta a outra, mais hai moitas plantas que poden polinizarse a si mesmas. Os óvulos fertilizados producen sementes que serán a nova xeración. A reprodución sexual produce descendentes xeneticamente únicos, permitindo as adaptacións. As flores teñen deseños específicos que favorecen a transferencia de pole de unha planta a outras da mesma especie. En moitas plantas a polinización depende de factores externos, como vento, animais, e especialmente insectos. Incluso poden mediar na polinización animais como paxaros, morcegos etc.

Xeitos de atracción

As flores poden ter cores moi vistosas

As plantas non poden moverse dun sitio a outro, por iso moitas flores evolucionaron para atraeren animais e que estes transfiran o pole entre individuos de poboacións dispersas. As flores que son polinizadas por insectos chámanse entomófilas. As flores xeralmente teñen glándulas chamadas nectarios en varias partes para atraeren animais que buscan o nutritivo néctar. O mesmo que ocorre co ser humano, os paxaros e as abellas tamén poden distinguir as cores coa vista, o que lles permite escoller as flores máis vistosas. Algunhas flores teñen patróns, chamados guías nectarias, que amosan aos polinizadores onde teñen que ollar polo néctar, estas guías poden ser vistas só baixo luz ultravioleta, que é visible para as abellas e algúns outros insectos.

As flores tamén poden atraer polinizadores polo cheiro, mais non todas as flores teñen olor agradable: algunhas flores evolucionaron para emitiren cheiro a carne putrefacta (por exemplo, a Asimina triloba).

Mecanismos de polinización

Exemplo dunha flor anemófila, a flor axítase polo vento e dispersa o pole

A maioría das flores poden dividirse en dous grupos segundo o método de polinización:

  • Entomófilas: estas flores atraen e empregan insectos, morcegos, paxaros e outros animais para transferir o pole dunha flor á seguinte. Xeralmente teñen formas especiais e unha distribución dos estames que aseguro que os grans de pole son transferidos aos corpos dos polinizadores cando se pousan na flor na procura de néctar. Segundo se pousa en distintas flores da mesma especie, o portador do pole transfire este pole nos estigmas das flores que visita. Moitas flores confían na proximidade simple entre as pezas da flor para asegurar a polinización. Outras, coma a Sarracenia, teñen deseños elaborados para asegurar a polinización cruzada mentres que preveñen a autopolinización.
  • Anemófilas: estas flores empregan o vento para mover o pole de unha a outra, como por exemplo nas gramíneas. Non teñen necesidade de atraer polinizadores e polo tanto xeralmente non teñen flores vistosas. Mentres que as floras das entomófilas tenden a ser largas e ricas en proteínas, as flores anemófilas teñen xeralmente grans pequenos, moi lixeiros e cun valor nutricional pequeno para os insectos.
  • Cleistógamas: algunhas flores polinízanse a si mesmas e nunca abren ou se polinizan antes de que a flor abra, estas flores chámanse cleistógamas. Moitas especies de Viola e Salvia teñen este tipo de flores.

Clasificación das flores

Segundo a súa composición

  • Simple
  • Composta

Segundo a simetría xeral

Segundo a separación dos sépalos

Segundo a separación dos pétalos

Segundo a lonxitude dos estigmas respecto ó estame

Segundo a posicion do ovario respecto á corola

  • Inferovariada o Ínfera: ovario baixo o punto de inserción dos pétalos.
  • Superovariada o Súpera: ovario sobre o punto de inserción dos pétalos.

Empregos

Man feminina dispersando flores sobre un templo Lingam en Varanasi.

Nos tempos modernos, a xente buscou xeitos de cultivar, mercar, levar postas e outros xeitos de estar ao redor das flores e plantas florecentes, en parte causado pola súa aparencia e cheiro agradable. Ao redor do mundo, a xente emprega flores para un amplo rango de eventos e funcións que, en conxunto, acompañan o camiño da vida:

  • Para novos nacementos ou bautizos.
  • Como ramalletes en funcións sociais ou vacacións.
  • Como símbolos de amor ou agarimo.
  • Nas vodas, nos recibidores e nas igrexas.
  • Nas casas como decoracións.
  • Para lembranzas e benvidas.
  • Nos funerais.

As flores teñen menos alimento que outras partes maiores das plantas (sementes, froitas...), mais aínda así forman parte de comidas importantes e especias. As flores vexetais inclúen o brócoli e a coliflor. A especia máis cara, o azafrán, consiste en estigmas secos de flor.

Galería de imaxes

Véxase tamén

Outros artigos

Ligazóns externas

Modelo:Link FA Modelo:Link FA