Astor Piazzolla: Diferenzas entre revisións
m Música rock |
m Páxina de homónimos resolta polo bot: cambiou unha ou varias ligazóns cara a radio (medio de comunicación) na páxina "Radio" |
||
| Liña 7: | Liña 7: | ||
Cando nos anos cincuenta e sesenta os tangueros ortodoxos -que o consideraban «o asasino do tango»- decretaron que as súas composicións non eran tango, Piazzolla respondeu cunha nova definición: «É música contemporánea de Buenos Aires». |
Cando nos anos cincuenta e sesenta os tangueros ortodoxos -que o consideraban «o asasino do tango»- decretaron que as súas composicións non eran tango, Piazzolla respondeu cunha nova definición: «É música contemporánea de Buenos Aires». |
||
As súas obras non eran difundidas polas estacións de [[radio]] e os comentaristas seguían a atacar a súa arte. Os selos discográficos non se atrevían a editala. Considerárono un [[snobismo|snob]] irrespetuoso que compuña música híbrida, con exabruptos de harmonía disonante. |
As súas obras non eran difundidas polas estacións de [[radio (medio de comunicación)|radio]] e os comentaristas seguían a atacar a súa arte. Os selos discográficos non se atrevían a editala. Considerárono un [[snobismo|snob]] irrespetuoso que compuña música híbrida, con exabruptos de harmonía disonante. |
||
== Véxase tamén == |
== Véxase tamén == |
||
Revisión como estaba o 2 de abril de 2012 ás 20:30
Astor Pantaleón Piazzolla, nado en Mar del Plata o 11 de marzo de 1921 e finado en Bos Aires o 4 de xullo de 1992, foi un bandoneonista e compositor arxentino.
Traxectoria
Foi un dos músicos de tango máis importantes da segunda metade do século XX. Estudou harmonía e música clásica e contemporánea coa compositora e directora de orquestra francesa Nadia Boulanger. Na súa mocidade tocou e realizou arranxos orquestrais para o bandoneonista, compositor e director Aníbal Troilo. Cando comezou a facer innovacións no tango (no que respecta a ritmo, timbres e harmonía) foi moi criticado polos tangueros da vella escola, ortodoxos en canto a ritmo, melodía e orquestración. Nos anos posteriores sería reivindicado por intelectuais e músicos de rock.
Cando nos anos cincuenta e sesenta os tangueros ortodoxos -que o consideraban «o asasino do tango»- decretaron que as súas composicións non eran tango, Piazzolla respondeu cunha nova definición: «É música contemporánea de Buenos Aires».
As súas obras non eran difundidas polas estacións de radio e os comentaristas seguían a atacar a súa arte. Os selos discográficos non se atrevían a editala. Considerárono un snob irrespetuoso que compuña música híbrida, con exabruptos de harmonía disonante.
Véxase tamén
 |
Commons ten máis contidos multimedia sobre: Astor Piazzolla |