Carl Schmitt

Carl Schmitt nunha fotografía de grupo con compañeiros de clase (1904).

Carl Schmitt, nado en Plettenberg, Prusia, Imperio Alemán o 11 de xullo de 1888 e finado na mesma cidade o 7 de abril de 1985, foi un xurista alemán.

Traxectoria

Schmitt foi un dos principais ideólogos do Movemento Revolucionario Conservador de Alemaña. Adscrito á escola do Realismo político e á teoría da orde xurídica, escribiu centrado no conflito social como obxecto de estudo da ciencia política, e máis concretamente a guerra. A súa obra atravesa os avatares políticos do seu país e de Europa no século XX. Militou no Partido Nazi, pero as ameazas das SS, que o consideraban un advenedizo, apartárono do primeiro plano da vida pública.

Relación con Galicia

A súa filla Anima Schmitt casou en 1957 co profesor de dereito compostelán Alfonso Otero Valera.

En 1962 Manuel Fraga noméao "Membro de Honra" do Instituto de Estudios Políticos de España.

Pensamento

Schmitt distingue entre política e Estado: Toda vida en sociedade (con ou sen Estado, que é un fenómeno histórico) implica o político. Separa rigorosamente a política da economía, o dereito, do social e do moral. O criterio distintivo do político é a discriminación entre o amigo e o inimigo; esta non é unha definición, senón unha relación existencial, un signo de identificación. O inimigo político é sempre público e defínese como unha comunidade de intereses e de acción que se enfronta (polo menos virtualmente) con outro grupo da mesma natureza. Un pobo ten existencia política cando pode designar ao inimigo.

O ámbito político onde se revela a lóxica que opón o amigo ao inimigo é a guerra. A política está no momento decisivo en que se designa ao inimigo. A decisión política, que é a acción da autoridade soberana, consiste nesa designación. O soberano é aquel que decide politicamente, fora de toda norma, e dispón da vida física dos homes.

O decisionismo de Carl Schmitt é unha das teorías máis importantes do século XX. Oposto ao normativismo de Hans Kelsen, inspirou aos teóricos René Capitant e Julien Feund.