Estrixiformes: Diferenzas entre revisións

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Contido eliminado Contido engadido
MerlIwBot (conversa | contribucións)
m Bot: Engado: ka:ბუსნაირნი; elimino: kk:Үкі (strongly connected to gl:Bufo real)
m r2.6.3) (Bot: Engado: kk, myv, os, sn
Liña 94: Liña 94:
[[ka:ბუსნაირნი]]
[[ka:ბუსნაირნი]]
[[kbd:Жъынду]]
[[kbd:Жъынду]]
[[kk:Үкі]]
[[ko:올빼미목]]
[[ko:올빼미목]]
[[ku:Kund]]
[[ku:Kund]]
Liña 102: Liña 103:
[[mr:घुबड]]
[[mr:घुबड]]
[[ms:Burung Hantu]]
[[ms:Burung Hantu]]
[[myv:Булдыгай]]
[[mzn:پیت کله]]
[[mzn:پیت کله]]
[[ne:लाटोकोसेरो]]
[[ne:लाटोकोसेरो]]
Liña 108: Liña 110:
[[no:Ugler]]
[[no:Ugler]]
[[nv:Néʼéshjaaʼ]]
[[nv:Néʼéshjaaʼ]]
[[os:Уыг]]
[[pcd:Cawin]]
[[pcd:Cawin]]
[[pl:Sowy]]
[[pl:Sowy]]
Liña 120: Liña 123:
[[sk:Sovotvaré]]
[[sk:Sovotvaré]]
[[sl:Sove]]
[[sl:Sove]]
[[sn:Zizi]]
[[so:Guumees]]
[[so:Guumees]]
[[sr:Сова]]
[[sr:Сова]]

Revisión como estaba o 19 de outubro de 2011 ás 09:02

Strigiformes

Strix occidentalis caurina
Clasificación científica
Reino: Animalia
Filo: Chordata
Clase: Aves
Orde: Strigiformes
Wagler, 1830
Familias

Strigidae
Tytonidae

A orde das estrixiformes ou aves rapaces nocturnas comprende á familia Tytonidae (curuxas) e a familia Strigidae que inclúe bufos, curuxas, mouchos, tecolotes, mouchos de orellas, avelaionas, ñacurutús e chunchos, entre outras. Atópanse en todo o mundo, agás na Antártica, a maior parte de Grenlandia e nalgunhas illas remotas. Son grandes cazadores, de hábito nocturno e solitario. Aliméntanse xeralmente de pequenos mamíferos, insectos e outras aves, aínda que algunhas especies especialízanse na pesca.

Características

Os dedos tenden nas estrixiformes a separarse dúas a dúas, e o bico, coma nos papagaios, é moi ganchudo e presenta a base cuberta por unha cera. Os caracteres distintivos da orde están principalmente nos ollos e nos oídos. Aqueles son moi grandes e no canto de estar situados aos lados da cabeza, áchanse orientados cara a adiante, como entre os mamíferos acontece cos primates, e cada un deles está rodeado por un gran disco de plumas, o disco facial, limitado por unha circunferencia de plumas pequenas, duras e rizadas. Aínda que os bufos teñen visión binocular, os seus ollos están fixos no seu lugar e teñen que virar toda a súa cabeza para ver cara a outra dirección. Son hipermétropes e non poden ver nada a uns centímetros dos seus ollos. Con todo, a súa visión, particularmente en luz baixa, é excelente.

En canto aos oídos, son moi grandes e presentan no exterior notables repregamentos de pel, coma se tendesen a formar unha orella, coa particularidade de que esta ofrece a cada lado, na maior parte dos casos, formas distintas. Este carácter non se nota a primeira ollada por estar ocultos os oídos baixo plumas; pero é curioso que moitas especies teñen sobre a cabeza unha a xeito de falsas orellas ou corniños, formados por grupos de plumas tesas. A plumaxe destas aves é moi espesa e moi branda, semellandose á das avenoiteiras, e a maior parte das especies aseméllanse tamén a estes na cor, que é unha mestura de diferentes matices amarelos, avermellados, pardos e negros.

Hábitos

Case todas as estrixiformes son nocturnas e aliméntanse de presas vivas, tales como pequenos mamíferos, paxariños, ras, etc., que devoran enteiros; logo regurxitan unhas egagrópilas ou ovillos formados por anacos de ósos, pelos e demais partes que pola súa natureza non poden dixerir. Moitos bufos poden cazar en total escuridade guiándose polo son. O seu disco facial axuda a dirixir o son das súas presas cara aos oídos. Moitas especies posúen plumas suaves que lles permiten voar sen facer ruído, e deste xeito ouvir os sons que se producen no chan. Un exemplo de diúrna é Athene cunicularia que habita en case toda América.

Os ovos que pon as femias son case esféricos, e por completo brancos. Os seus niños son rudimentarios e poden estar situados en ocos das árbores, tobos, cortellos, covas ou mesmo en niños artificiais feitos polo home.

Mitoloxía

Tyto alba, curuxa común
  • No folclore de Chile e parte de Arxentina, os bufos e curuxas son considerados un tipo de "ave agoreira" (ave de mala sorte); sendo relacionados co mito do temido Chonchón.
  • Entre os vascos, o bufo é considerado un animal pouco intelixente. En éuscaro, os termos para bufo ou curuxa (hontza, mozoloa) son sinónimos de imbécil aplicados a unha persoa.
  • Na cultura xaponesa, os bufos son símbolos da morte e ver un considérase de mala sorte.
  • Na cultura romena escoitar o son producido por estas aves é unha indicación de que alguén vai morrer na veciñanza, debido a que o son é semellante a un queixume.
  • Os romanos considerábanas aves funerarias, polas súas actividades nocturnas e por ter os seus niños en lugares pouco accesibles, polo que ver a un bufo no día considerábase de mala sorte.

Maior información en Strigidae.

Ligazóns externas

Modelo:Paxaros