Ácido úrico: Diferenzas entre revisións

Explorar o historial de forma interactiva

← Edición máis vella Edición máis nova →

Contido eliminado Contido engadido

En liña

Revisión como estaba o 2 de xullo de 2011 ás 19:28

O ácido úrico é unha substancia química orgánica cíclica de orixe natural a carácter fortemente ácido do grupo das purinas, formado por un anel de pirimidina e outro de imidazol, con fórmula C₅H₄N₄O₃. Fórmase como subproduto do metabolismo das purinas. Os seus sales chámanse uratos. O seu exceso en sangue pode orixinar gota ou cálculos renais.

Foi descuberto en 1773 por Carl Wilhelm Scheele e Torbern Bergman nos ouriños e nos cálculos de vexiga. Hoxe o ácido úrico pode sintetizarse a partir da hipoxantina por medio do encima xantina oxidase. O home e os primates eliminan nos ouriños ácido úrico (pero o residuo nitroxenado principal é a urea), xa que carecen do encima que o transforma en alantoína, presente noutros mamíferos. Os réptiles e aves eliminan ácido úrico como residuo nitroxenado principal.

Bioquímica e patoloxía

No corpo humano o ácido úrico fórmase no metabolismo degradativo das purinas, e en condicións fisiolóxicas é eliminado nos riles polos ouriños. Cando existe unha concentración elevada de ácido úrico en sangue fálase de hiperuricemia. A concentracións sanguíneas de polo menos 0,1 g/l pode precipitar e acumularse nas articulacións e no tecido conectivo, causando a patoloxia coñecida como gota.

Os seus niveis nos ouriños poden aumentar en caso de que se incremente o metabolismo das purinas, come sucede na distrofia muscular, ou en condicións de elevada lise celular como en procesos tumorais ou despois dunha quimioterapia.

Nos últimos anos descubríronse datos contrapostos sobre os beneficios e prexuízos do ácido úrico. En doses fisiolóxicas normais pode funcionar como antioxidante contra os radicais hidroxilo ou o peroxi-nitrito producido nas inflamacións. Pero con concentracións cronicamente elevadas, pode desencadear un estado preinflamatorio no endotelio vascular, hipertensión e insulino-resistencia, que é unha complicación común en diabéticos.

È anche dimostrato che il consumo di fruttosio come sostitutivo dello zucchero comune nei pz. diabetici, può far salire i livelli di acido urico molto più velocemente di quest'ultimo. I ricercatori hanno infatti evidenziato che il fruttosio viene metabolizzato a derivati fosforilati molto più efficientemente del glucosio. Questo porta alla deplezione rapida di composti fosfati ad alta energia (soprattutto ATP) dentro le cellule. Una volta che l'ATP è stato degradato ad ADP, AMP ed infine adenosina, quest'ultima va incontro ad ossidazione fino a genereare acido urico. Suoi livelli eccessivi, poi, contribuirebbero allo sviluppo di una "sindrome metabolica" e ad un cattivo compenso dello stato diabetico.

Referencias

Onyesom I. Synergistic effect of alcohol & fructose administration on blood urate & biochemical indices of insulin resistance in albino rabbits. Indian J Med Res. 2006 Dec;124(6):715-17.
Heinig M, Johnson RJ. Role of uric acid in hypertension, renal disease, and metabolic syndrome. Cleve Clin J Med. 2006 Dec;73(12):1059-64.
Nakagawa T, Tuttle KR, Short RA, Johnson RJ. Hypothesis: fructose-induced hyperuricemia as a causal mechanism for the epidemic of the metabolic syndrome. Nat Clin Pract Nephrol. 2005; 1(2):80-86. Review.
Nakagawa T et al. A causal role for uric acid in fructose-induced metabolic syndrome. Am J Physiol Renal Physiol. 2006 Mar; 290(3):F625-31.
Gullu H et al. Elevated serum uric acid levels impair coronary microvascular function in patients with idiopathic dilated cardiomyopathy. Eur J Heart Fail. 2007 May; 9(5):466-68.
Strazzullo P, Puig JG. Uric acid and oxidative stress: relative impact on cardiovascular risk? Nutr Metab Cardiovasc Dis. 2007 Jul; 17(6):409-14.
George J et al. High-dose allopurinol improves endothelial function by profoundly reducing vascular oxidative stress and not by lowering uric acid. Circulation. 2006; 114(23):2508-16.
Kawamoto R et al. Relationship between serum uric acid concentration, metabolic syndrome and carotid atherosclerosis. Intern Med. 2006; 45(9):605-14.

@@ Liña 1: / Liña 1: @@
-[[Ficheiro:Harnsäure_Ketoform.svg|thumb|right|Ácido úrico.]]
+[[Ficheiro:Harnsäure_Ketoform.svg|thumb|right|Ácido úrico na forma tautomérica ceto.]]
+[[Ficheiro:Harnsäure Enolform.svg|thumb|right|Ácido úrico na forma tautomérica enol.]]
-O '''ácido úrico''' é unha substancia química orgánica cíclica de orixe natural a carácter fortemente ácido do grupo das [[purina]]s, formado por un anel de pirimidina e outro de imidazol, con fórmula  C<sub>5</sub>H<sub>4</sub>N<sub>4</sub>O<sub>3</sub>. Fórmase nos organismos superiores como subproduto do [[metabolismo]] das [[purina]]s. Os seus sales chámanse uratos. O seu exceso en sangue pode orixinar [[gota]] ou cálculos renais.
+O '''ácido úrico''' é unha substancia química orgánica cíclica de orixe natural a carácter fortemente ácido do grupo das [[purina]]s, formado por un anel de pirimidina e outro de imidazol, con fórmula  C<sub>5</sub>H<sub>4</sub>N<sub>4</sub>O<sub>3</sub>. Fórmase como subproduto do [[metabolismo]] das [[purina]]s. Os seus sales chámanse uratos. O seu exceso en sangue pode orixinar [[gota]] ou cálculos renais.
 Foi descuberto en [[1773]] por [[Carl Wilhelm Scheele]] e [[Torbern Bergman]] nos [[ouriños]] e nos cálculos de [[vexiga]]. Hoxe o ácido úrico pode sintetizarse a partir da [[hipoxantina]] por medio do encima [[xantina oxidase]].
+O home e os primates eliminan nos ouriños ácido úrico (pero o residuo nitroxenado principal é a urea), xa que carecen do encima que o transforma en alantoína, presente noutros mamíferos. Os réptiles e aves eliminan ácido úrico como residuo nitroxenado principal.
 == Bioquímica e patoloxía ==