Henri Becquerel: Diferenzas entre revisións
m [r2.6.4] bot Modificado: be-x-old:Антуан Анры Бэкерэль |
m bot Engadido: ml:ഹെൻറി ബെക്വറൽ |
||
Liña 60: | Liña 60: | ||
[[lt:Antoine Henri Becquerel]] |
[[lt:Antoine Henri Becquerel]] |
||
[[mk:Анри Бекерел]] |
[[mk:Анри Бекерел]] |
||
[[ml:ഹെൻറി ബെക്വറൽ]] |
|||
[[mr:आंत्वान हेन्री बेकरेल]] |
[[mr:आंत्वान हेन्री बेकरेल]] |
||
[[nl:Antoine Henri Becquerel]] |
[[nl:Antoine Henri Becquerel]] |
Revisión como estaba o 23 de decembro de 2010 ás 10:25
Antoine Henri Becquerel, nado o 15 de decembro de 1852 e finada o 25 de agosto de 1908, foi un físico francés. En 1896, un ano despois do descubrimiento dos raios X por Röntgen, Becquerel descubriu accidentalmente a radiactividade mentres investigaba a fosforescencia cun cristal dun composto de uranio.
Biografía
O seu pai, Alexandre Edmond Becquerel, e o seu avó, Antoine Becquerel, eran eles mesmos físicos, profesores no Museo nacional de historia natural de París. Nace nestes edificios onde a familia vive e traballa, e onde tamén o seu pai naceu.
Efectúa os seus estudos no instituto Louis-le-Grand (Lycée Louis-le-Grand), onde ten, entre outros profesores, o matemático Gaston Darboux. En 1872, entra na Escola Politécnica de Francia, despois en 1874 colle a vía da enxeñaría civil de camiños, canles e portos.
En 1874, casa con Lucie Jamin, filla de Jules Jamin un dos seus profesores de física na Escola Politécnica, coa cal ten Jean Becquerel en 1878.
Obtén o seu diploma de enxeñeiro en 1877, pero prefire a investigación científica en tanto que físico á administración.
Morre prematuramente á idade de 55 anos sen parar de traballar sobre a radioactividade cos Curia. O seu fillo Jean Becquerel sucédelle na cátedra do Museo.
Traxectoria
O experimento consistía en envolver unha placa fotográfica xunto cunha cruz feita de cobre cun papel negro, a mostra da sal de uranio púñase sobre a placa (Becquerel probou con varias sales, incluída a pechblenda que producía un efecto máis potente) e todo iso expoñíase á luz solar. Ao revelar a placa parecía que os raios emitidos pola sal atravesaban o papel. Víase un área exposta na que se distinguía o perfil branco da cruz. Días máis tarde do primeiro experimento, o tempo non era favorable. Como a luz solar era escasa Becquerel gardou a placa nun caixón. Cando revelou a placa, observou unha imaxe intensa que non podía proceder da fosforescencia. Repetiu o experimento na escuridade total e obtivo os mesmos resultados, probando que a sal de uranio emitía raios que afectaban á emulsión fotográfica, sen necesidade de ser exposta á luz. Marie Curie tempo despois chamou a iso radiactividade. En 1903 Becquerel recibiu o premio nobel de física xunto con Pierre Curie e Marie Curie por tal descuberta.