Bulimia nerviosa

Aviso médico

Advertencia: A Wikipedia non dá consellos médicos. Se cre que pode requirir tratamento, por favor, consúltello ao médico.

A bulimia é un trastorno alimentario consistente nun apetito esaxerado, cunha ansia compulsiva de comer grandes cantidades de comida, unida a unha sensación de que este tipo de alimentación é anormal. Aparece sensación de culpa e medo a non poder deter esas ansias imparábeis de comer xunto con temor á obesidade; estes episodios danse moitas veces en quen está a sufrir anorexia nerviosa, que alternan períodos de privación de alimentos con períodos de bulimia. É unha enfermidade mental, xa que o temor a engordar e a falta de autocontrol sobre a alimentación, fai que os sentimentos e pensamentos determinen un estado anímico e mental que acaba en procesos depresivos.

Unha influencia moi importante son os medios de comunicación, especialmente a televisión, que venden a idea que estar delgado vai asociado á felicidade, éxito laboral, éxito nas relacións sociais, beleza, mocidade e a unha mellor calidade de vida.

Os enfermos de bulimia poden chegar a comer até 3 ou 4 quilos nunha soa comida, sen mastigalos apenas. Moitas veces, o acto compulsivo de comer vai seguido da indución do vómito. O ataque de fame dura unha hora e pódense inxerir 3.500 calorías durante unha comida. O tipo de comida preferida nestes casos son os hidratos de carbono, como os xeados, as conservas, as pastas e as bebidas edulcoradas.

Quen padece bulimia mais non anorexia nerviosa presenta un peso normal ou un sobrepeso lixeiro. É máis propenso a sufrila quen foi obeso na adolescencia. É característica a flutuación de peso con ganancias e perdas cíclicas. Nun terzo das mulleres pérdese a menstruación (amenorrea).

Os vómitos ocasionan alteracións no sangue: perda de potasio e alcalose metabólica debida ao uso de laxantes, que é habitual que se usen para contribuír a evitar o aumento de peso. Tamén se deteriora o esmalte dos dentes. Poden provocar neumonías por aspiración do vómito ou alteracións gástricas, con dilatacións e mesmo rotura do esófago, así como alteracións no páncreas (pancreatite) e arritmias fatais e asistolia.

O mellor tratamento é a farmacoterapia e a psicoterapia, dentro dun programa de modificación da conduta.

Aparece unha tendencia ao suicidio que duplica á dos que padecen anorexia nerviosa.