Henrique, duque de Viseu: Diferenzas entre revisións

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Contido eliminado Contido engadido
Sen resumo de edición
Sen resumo de edición
Liña 4: Liña 4:


==Traxectoria==
==Traxectoria==
O Infante D. Henrique naceu en Porto o [[Mércores de Cinsa]] día que se consideraba pouco propicio ao nacemento dun neno. Era o quinto fillo do rei [[Xoán I de Portugal]], fundador da [[Dinastía de Avis]], e de Dona [[Filipa de Lancaster]].
O Infante D. Henrique naceu na cidade do Porto o [[Mércores de Cinsa]] día que se consideraba pouco propicio ao nacemento dun neno. Era o quinto fillo do rei [[Xoán I de Portugal]], fundador da [[Dinastía de Avis]], e de Dona [[Filipa de Lancaster]] (''Lencastre'' en portugués).


O infante foi bautizado algúns días despois do seu nacemento, sendo o seu padriño o Bispo de Viseu. Os seus pais deron-lle o nome Henrique posibelmente en honra do seu tío materno, o duque [[Henrique IV de Inglaterra|Henrique de Lancaster]].
O infante foi bautizado algúns días despois do seu nacemento, sendo o seu padriño o Bispo de Viseu. Os seus pais deron-lle o nome Henrique posibelmente en honra do seu tío materno, o duque [[Henrique IV de Inglaterra|Henrique de Lancaster]].
Liña 14: Liña 14:
En 1415, foi armado cabaleiro e recibiu os títulos de [[Duque de Viseu]] e Señor da [[Covilhã]]. O [[18 de febreiro]] de [[1416]], foi encargado do Goberno de Ceuta. Cabialle organizar no reino o mantemento da Praza marroquí.
En 1415, foi armado cabaleiro e recibiu os títulos de [[Duque de Viseu]] e Señor da [[Covilhã]]. O [[18 de febreiro]] de [[1416]], foi encargado do Goberno de Ceuta. Cabialle organizar no reino o mantemento da Praza marroquí.


En [[1418]], voltou a Ceuta na compaña de D. [[Xoán, Infante de Portugal|Xoán]], o seu irmán máis novo. Os Infantes dirixían unha expedición de socorro á cidade, que sufriu nese ano o primeiro longo asedio, imposto conxuntamente polas forzas dos reis de [[Fez]] e de [[Granada]]. O cerco gorou - e D. Henrique tentou de inmediato atacar Xibraltar, pero o mal tempo impediuo de desembarcar: manifestaba así unha vez máis a temeridade e fervor antimusulmano do Infante. Ao regresar a Ceuta recibiu ordes de D. Xoán I, para non continuar tal proxecto, polo que volveu para o reino nos primeiros meses de [[1419]]. Montou por esta época unha armada de corso, que actúa na zona do estreito de Xibraltar a partir de Ceuta. Dispuña de máis unha fonte de ingresos e moitos dos seus homes habituaranse, así, ao mar. Algúns deles serían desviados, máis tarde, para outras viaxes cara a novos destinos.
En [[1418]], voltou a Ceuta na compañía de D. [[Xoán, Infante de Portugal|Xoán]], o seu irmán máis novo. Os Infantes dirixían unha expedición de socorro á cidade, que sufriu nese ano o primeiro longo asedio, imposto conxuntamente polas forzas dos reis de [[Fez]] e de [[Granada]]. O cerco gorou - e D. Henrique tentou de inmediato atacar Xibraltar, pero o mal tempo impediuo de desembarcar: manifestaba así unha vez máis a temeridade e fervor antimusulmano do Infante. Ao regresar a Ceuta recibiu ordes de D. Xoán I, para non continuar tal proxecto, polo que volveu para o reino nos primeiros meses de [[1419]]. Montou por esta época unha armada de corso, que actúa na zona do estreito de Xibraltar a partir de Ceuta. Dispuña de máis unha fonte de ingresos e moitos dos seus homes habituaranse, así, ao mar. Algúns deles serían desviados, máis tarde, para outras viaxes cara a novos destinos.


En [[1419]]-[[1420]] algúns dos seus escudeiros, João Gonçalves Zarco e Tristão Vaz Teixeira, desembarcaron entón nas [[Arquipélago de Madeira|illas Madeirense]], que xa era visitada por navegadores portugueses desde o século anterior. As illas resultaron de gran importancia producindo grandes cantidades de [[cereal|cereais]], minimizando a escaseza que aflixen Portugal. O arquipélago foi doado a D. Henrique polo rei D. [[Duarte de Portugal|Duarte]], sucesor de D. Xoán I, en [[1433]].
En [[1419]]-[[1420]] algúns dos seus escudeiros, João Gonçalves Zarco e Tristão Vaz Teixeira, desembarcaron entón nas [[Arquipélago de Madeira|illas Madeirense]], que xa era visitada por navegadores portugueses desde o século anterior. As illas resultaron de gran importancia producindo grandes cantidades de [[cereal|cereais]], minimizando a escaseza que aflixen Portugal. O arquipélago foi doado a D. Henrique polo seu irmán o rei D. [[Duarte de Portugal|Duarte]], sucesor de D. Xoán I, en [[1433]].
[[Ficheiro:OrderOfCristCross.svg|thumb|left|200px|A Cruz da [[Orde de Cristo]], símbolo que adornou, dentre outros, as naus [[Portugal|portuguesas]] durante os [[Descubrimentos portugueses|descubrimentos]].]]
[[Ficheiro:OrderOfCristCross.svg|thumb|left|200px|A Cruz da [[Orde de Cristo]], símbolo que adornou, dentre outros, as naus [[Portugal|portuguesas]] durante os [[Descubrimentos portugueses|descubrimentos]].]]
O [[25 de maio]] de [[1420]], D. Henrique foi nomeado dirixente da [[Orde de Cristo]], que sucedeu á [[Orde dos Templarios]], cargo que detería ata a fin da vida. No que concerne ao seu interese na explotación do Océano Atlántico, o seu cargo na Orde foi tamén importante ao longo da década de [[1440]]. Isto débese ao feito da Orde controlar vastos recursos, o que axudou a financiar a explotación, a verdadeira paixón do príncipe.
O [[25 de maio]] de [[1420]], D. Henrique foi nomeado dirixente da [[Orde de Cristo]], que sucedeu á [[Orde dos Templarios]], cargo que detería ata a fin da vida. No que concerne ao seu interese na explotación do Océano Atlántico, o seu cargo na Orde foi tamén importante ao longo da década de [[1440]]. Isto débese ao feito da Orde controlar vastos recursos, o que axudou a financiar a explotación, a verdadeira paixón do príncipe.
Liña 22: Liña 22:
En [[1427]], os navegantes descubriron as primeiras illas dos [[Azores]] (posiblemente Gonzalo Vello). Tamén estas illas deshabitadas foron despois colonizadas polos portugueses.
En [[1427]], os navegantes descubriron as primeiras illas dos [[Azores]] (posiblemente Gonzalo Vello). Tamén estas illas deshabitadas foron despois colonizadas polos portugueses.


Ata a época do Infante D. Henrique, o [[Cabo Bojador]] era para a Europa o punto coñecido máis meridional na costa de [[África]]. [[Gil Eanes]], que ocupou unha das expedicións, foi o primeiro a pasolo, en [[1434]], eliminar os medos entón vixentes canto ao descoñecido que para alén do Cabo se atoparon.
Ata a época do Infante D. Henrique, o [[Cabo Bojador]] era para a Europa o punto coñecido máis meridional na costa de [[África]]. [[Gil Eanes]], que ocupou unha das expedicións, foi o primeiro a pasalo, en [[1434]], eliminando os medos entón vixentes canto ao descoñecido que para alén do Cabo se atoparon.


No momento da morte de D. Xoán I, o seu fillo máis vello (e irmán de D. Henrique), D. Duarte subiu ao trono, e entregou a este un quinto de todos os proveitos comerciais coas zonas descubertas así como o dereito de explotar alén do Cabo Bojador.
No momento da morte de D. Xoán I, o seu fillo máis vello (e irmán de D. Henrique), D. Duarte subiu ao trono, e entregou a este un quinto de todos os proveitos comerciais coas zonas descubertas así como o dereito de explotar alén do Cabo Bojador.
Liña 28: Liña 28:
O reinado de D. Duarte durou só cinco anos, despois do cal, D. Henrique apoiou o seu irmán D. [[Pedro, Duque de Coimbra|Pedro]] na rexencia durante a minoría de idade do sobriño D. [[Afonso V de Portugal|Afonso V]], recibindo a cambio a confirmación do seu privilexio. Procedeuse tamén, durante a rexencia, a colonización dos Azores.
O reinado de D. Duarte durou só cinco anos, despois do cal, D. Henrique apoiou o seu irmán D. [[Pedro, Duque de Coimbra|Pedro]] na rexencia durante a minoría de idade do sobriño D. [[Afonso V de Portugal|Afonso V]], recibindo a cambio a confirmación do seu privilexio. Procedeuse tamén, durante a rexencia, a colonización dos Azores.


Cunha nova embarcación, a [[carabela]], as expedicións sufriu un grande impulso. O [[Cabo Branco, Mauritania|Cabo Branco]] foi alcanzado en [[1441]] por Nuno Tristán e Antón Gonçalves. A [[Baía de Arguim]] en [[1443]], coa conseguinte construción dun forte en [[1448]].
Cunha nova embarcación, a [[carabela]], as expedicións sufriron un grande impulso. O [[Cabo Branco, Mauritania|Cabo Branco]] foi alcanzado en [[1441]] por Nuno Tristán e Antón Gonçalves. A [[Baía de Arguim]] en [[1443]], coa conseguinte construción dun forte en [[1448]].


Dinis Dias chega ao [[río Senegal]] e dobra o [[Cabo Verde]] desde [[1444]]. A [[Guinea]] é visitada. Así, os límites ao sur do gran deserto do [[Sahara]] son sobrepasarse. A partir de aí, D. Henrique cumpre un dos seus obxectivos: desviar as rotas do comercio do Sahara e acceder ás riquezas en África Meridional. En [[1452]] a chegada de ouro era en suficiente cantidade para que se acuñaron os primeiros ''cruzados'' de ouro.
Dinis Dias chega ao [[río Senegal]] e dobra o [[Cabo Verde]] desde [[1444]]. A [[Guinea]] é visitada. Así, os límites ao sur do gran deserto do [[Sahara]] son sobrepasados. A partir de aí, D. Henrique cumpre un dos seus obxectivos: desviar as rotas do comercio do Sahara e acceder ás riquezas en África Meridional. En [[1452]] a chegada de ouro era en suficiente cantidade para que se acuñaron os primeiros ''cruzados'' de ouro.


Entre [[1444]] e [[1446]], preto de corenta embarcacións saíron de [[Lagos, Algarve|Lagos]]. Na década de 1450 descubriu o arquipélago de Cabo Verde. Data desa época a orde dun mapa-mundo do vello mundo a Fra Mauro, un monxe veneciano.
Entre [[1444]] e [[1446]], preto de corenta embarcacións saíron de [[Lagos, Algarve|Lagos]]. Na década de 1450 descubriu o arquipélago de Cabo Verde. Data desa época a orde dun mapa-mundo do vello mundo a Fra Mauro, un monxe veneciano.

Revisión como estaba o 26 de agosto de 2010 ás 11:16

Príncipe Henrique, o Navegador, tamén coñecido como Infante Don Henrique.

O Infante Don Henrique, duque de Viseu, nado na cidade do Porto o 4 de marzo de 1394 e finado o 13 de novembro de 1460, foi un príncipe portugués e a máis importante figura do inicio da era dos Descubrimentos, tamén coñecido na historia como Infante de Sagres ou O Navegador.

Traxectoria

O Infante D. Henrique naceu na cidade do Porto o Mércores de Cinsa día que se consideraba pouco propicio ao nacemento dun neno. Era o quinto fillo do rei Xoán I de Portugal, fundador da Dinastía de Avis, e de Dona Filipa de Lancaster (Lencastre en portugués).

O infante foi bautizado algúns días despois do seu nacemento, sendo o seu padriño o Bispo de Viseu. Os seus pais deron-lle o nome Henrique posibelmente en honra do seu tío materno, o duque Henrique de Lancaster.

Pouco se sabe sobre a vida do infante ata os seus catorce anos. O infante e os seus irmáns (a chamada Ínclita xeración) tiveron como aio un cabaleiro da Orde de Avis.

En 1414, convenceu o seu pai a montar a campaña de conquista de Ceuta, na costa norteafricana xunto ao estreito de Xibraltar. A cidade foi conquistada en agosto de 1415, asegurando ao Reino de Portugal o control das rutas marítimas de comercio entre o Atlántico e o Levante.

En 1415, foi armado cabaleiro e recibiu os títulos de Duque de Viseu e Señor da Covilhã. O 18 de febreiro de 1416, foi encargado do Goberno de Ceuta. Cabialle organizar no reino o mantemento da Praza marroquí.

En 1418, voltou a Ceuta na compañía de D. Xoán, o seu irmán máis novo. Os Infantes dirixían unha expedición de socorro á cidade, que sufriu nese ano o primeiro longo asedio, imposto conxuntamente polas forzas dos reis de Fez e de Granada. O cerco gorou - e D. Henrique tentou de inmediato atacar Xibraltar, pero o mal tempo impediuo de desembarcar: manifestaba así unha vez máis a temeridade e fervor antimusulmano do Infante. Ao regresar a Ceuta recibiu ordes de D. Xoán I, para non continuar tal proxecto, polo que volveu para o reino nos primeiros meses de 1419. Montou por esta época unha armada de corso, que actúa na zona do estreito de Xibraltar a partir de Ceuta. Dispuña de máis unha fonte de ingresos e moitos dos seus homes habituaranse, así, ao mar. Algúns deles serían desviados, máis tarde, para outras viaxes cara a novos destinos.

En 1419-1420 algúns dos seus escudeiros, João Gonçalves Zarco e Tristão Vaz Teixeira, desembarcaron entón nas illas Madeirense, que xa era visitada por navegadores portugueses desde o século anterior. As illas resultaron de gran importancia producindo grandes cantidades de cereais, minimizando a escaseza que aflixen Portugal. O arquipélago foi doado a D. Henrique polo seu irmán o rei D. Duarte, sucesor de D. Xoán I, en 1433.

A Cruz da Orde de Cristo, símbolo que adornou, dentre outros, as naus portuguesas durante os descubrimentos.

O 25 de maio de 1420, D. Henrique foi nomeado dirixente da Orde de Cristo, que sucedeu á Orde dos Templarios, cargo que detería ata a fin da vida. No que concerne ao seu interese na explotación do Océano Atlántico, o seu cargo na Orde foi tamén importante ao longo da década de 1440. Isto débese ao feito da Orde controlar vastos recursos, o que axudou a financiar a explotación, a verdadeira paixón do príncipe.

En 1427, os navegantes descubriron as primeiras illas dos Azores (posiblemente Gonzalo Vello). Tamén estas illas deshabitadas foron despois colonizadas polos portugueses.

Ata a época do Infante D. Henrique, o Cabo Bojador era para a Europa o punto coñecido máis meridional na costa de África. Gil Eanes, que ocupou unha das expedicións, foi o primeiro a pasalo, en 1434, eliminando os medos entón vixentes canto ao descoñecido que para alén do Cabo se atoparon.

No momento da morte de D. Xoán I, o seu fillo máis vello (e irmán de D. Henrique), D. Duarte subiu ao trono, e entregou a este un quinto de todos os proveitos comerciais coas zonas descubertas así como o dereito de explotar alén do Cabo Bojador.

O reinado de D. Duarte durou só cinco anos, despois do cal, D. Henrique apoiou o seu irmán D. Pedro na rexencia durante a minoría de idade do sobriño D. Afonso V, recibindo a cambio a confirmación do seu privilexio. Procedeuse tamén, durante a rexencia, a colonización dos Azores.

Cunha nova embarcación, a carabela, as expedicións sufriron un grande impulso. O Cabo Branco foi alcanzado en 1441 por Nuno Tristán e Antón Gonçalves. A Baía de Arguim en 1443, coa conseguinte construción dun forte en 1448.

Dinis Dias chega ao río Senegal e dobra o Cabo Verde desde 1444. A Guinea é visitada. Así, os límites ao sur do gran deserto do Sahara son sobrepasados. A partir de aí, D. Henrique cumpre un dos seus obxectivos: desviar as rotas do comercio do Sahara e acceder ás riquezas en África Meridional. En 1452 a chegada de ouro era en suficiente cantidade para que se acuñaron os primeiros cruzados de ouro.

Entre 1444 e 1446, preto de corenta embarcacións saíron de Lagos. Na década de 1450 descubriu o arquipélago de Cabo Verde. Data desa época a orde dun mapa-mundo do vello mundo a Fra Mauro, un monxe veneciano.

En 1460 a costa estaba xa explorada ata o que é hoxe a Serra Leoa.

Non obstante, D. Henrique estaba ocupado con asuntos internos do Reino. Xúlgase ter apoiado a creación, na Universidade de Coimbra, dunha cátedra de astronomía.

Foi tamén un dos principais organizadores da conquista de Tánxer en 1437, que se revelou un gran fracaso, xa que o seu irmán máis novo, D. Fernando (o Infante Santo) foi alí capturado e aprisionado durante 11 anos, ata morrer. A súa reputación militar sufriu un revés e os seus últimos anos de vida dedicada á política e á explotación.

Bibliografia

  • ALBUQUERQUE, Luís de. Dicionário de história dos descobrimentos portugueses. Lisboa: Círculo de Leitores, 1994.
  • DOMINGUES, Mário. O Infante D. Henrique. Lisboa: Romano Torres, 1957. Comentário: Trabalho sobre o Infante, com três grandes capítulos: do tempo que vai desde o seu nascimento até à empresa de Ceuta, ao período dos estudos e experiências feitas pelo Infante tendo como objectivo os descobrimentos e por fim relativo ao período desde a morte de D. João I até à Batalha de Alfarrobeira, que é meramente político, com referências à tomada de posição em relação à regência do Reino depois da morte do rei D. Duarte e o seu relacionamento com o Infante D. Pedro. D. Afonso Henrique morreu em 1460 sem tal que lhe acontecesse.
  • RUSSEL, Peter. Prince Henry ´the Navigator´a Life. New Haven: Yale University Press, 2000. ISBN 0-300-08233-9
  • Xavier, Francisco Cândido Xavier. Brasil Coração do Mundo Pátria do Evangelho. FEB.